CLARINES ACADEMY: The Battle of Powers

Chapter 14: Festival

Chapter 14: Festival

***

Hindi ko alam kung ilang beses na akong bumuntong hininga habang nakatingin sa likuran ni Finn. Kanina pa kami nandito sa tabi ng ilog, sa likuran lang ng academy. Dito niya ako dinala pagkatapos niya akong higitin kanina palabas ng opisina ng ina niya.

Kanina pa kami nandito. Tahimik na nakatingin sa tanawin. Hinahayan ko muna siyang kalmahin ang sarili niya. Hindi ko siya magawang makausap. Hindi ko alam kung ano ang dapat na sabihin sa kanya. Tahimik rin naman siya at hindi nagsasalita. Pero panay rin ang kanyang pagbuntong hininga.

Napatingin ako sa kanyang kamao na nakakuyom. Wala na siyang suot na gloves. Namumula ang kanyang kamay at kapansin pansin ang pinagkaiba nito sa dati. Parang nabalatan ito or something. Hindi ko alam. Ano bang pinanggagawa ng lalaking 'to?

"What did my momma told you?" biglang tanong niya.

Napalunok ako. Nakakatakot talaga siya kapag seryoso at napakalamig ng boses.

"Ahm..."

"What agreement did you had with her?"

"A-Aahh.."

"Did you agreed to her? To leave the academy after the competition?"

Humarap siya sa akin na nakakunot noo at madilim na mga mata.

Napabuntong hininga ako.

"Its okay. I plan to leave Clarines after academician battle in the first place. Hindi ako mananatili rito," sagot ko.

Mas lalong nagdilim ang kanyang mukha at naging mas nakakatakot. Parang aatakehin niya ako anumang oras.

"Iiwan mo ako?"

Napakurap kurap ako sa tanong niya. Napaawang din ang labi ko.

"A-Aahh parang ganon na nga. 'Tsaka  hahanapin ko ang aking ina," nag-iwas ako ng tingin sa kanya at tumingin na lang sa malinaw na ilog.

"Sasama ako sayo. Tutulungan kitang hanapin ang iyong ina."

Gulat akong napalingon sa kanya. Seryoso na ang kanyang mukha. At parang desidido siya sa desisyon niya.

"A-Ano? Hindi pwede," may diin na sabi ko.

Nabubuang na ba siya?

Kumunot ang kanyang noo.

"Why not? I need to protect you."

Kinagat ko ang aking labi bago nagsalita.

"Magagalit ang mga magulang mo. 'Tsaka paano ang pag-aaral mo at ang Clarines. Kailangan ka nila," bumuntong hininga ako.

Sandali kaming natahimik bago ako nagsalita uli.

"Thank you for always saving and protecting me. But you can't do it forever. Don't worry, I can handle myself just fine," ngumiti ako sa kanya at bahagyang yumuko.

Nanatili siyang tahimik kaya nagdesisyon na akong magpaalam sa kanya.

"Gumagabi na. Pupunta na ako ng dorm. Magpahinga ka na rin. Mauna na ako sayo," sabi ko at saka tumalikod sa kanya.

"I'm sorry. Are you mad at me? For ignoring you?"

Napatigil ako sa paglalakad sa tanong niya. Napakahina ng boses niya at parang walang lakas.

"No, I'm not angry. I understand," nanatili akong nakatalikod sa kanya.

"I don't know the history of Clarines and Dentora. But I can see the hatred in your mother's eyes and I respect it. You can actually continue ignoring me 'til the end of the competition." I said bitterly then I continue to walked away from him.