Cold ✅

42

Jungkook spojrzał w dół na niebieski wyświetlacz. Jego twarz rozpromienił szczery uśmiech, kiedy ujrzał liczbę na małym ekranie. Objął chłopca od tyłu i oparł brodę na jego ramieniu.
-Tak się cieszę, że w końcu masz prawidłową wagę, kochanie. - szepnął, składając delikatny pocałunek na szyi blondyna.
-To nie za dużo? - mruknął, wpatrując się w migający ekranik. Jeon westchnął i podwinął rękoma koszulkę ukochanego.
-A czy to jest za dużo?
-Jest za dużo? - spytał, odwracając głowę w stronę swojego narzeczonego. Ten uśmiechnął się lekko.
-Ty mi powiedz.
-Jeśli dla ciebie to nie jest za dużo, to jest dobrze. - ponownego przeniósł swój wzrok na wyświetlacz. -Ale prawie sześćdziesiąt kilogramów wydaje się być dużą liczbą.
-Kochanie, to niecałe pięćdziesiąt pięć kilogramów. To bardzo dobrze.
-Tak?
-Tak, aniołku.
-No to dobrze. - uśmiechnął się delikatnie i zszedł z wagi.
-Musimy się dzisiaj spakować. - oznajmił, przyciągając do siebie drobne ciało kochanka. -Cieszysz się?
-Trochę tak. Fajnie tu jest, ale jednak w domu najlepiej. - odparł, opierając głowę o ramię szatyna. -Chociaż jeśli dom jest tam, gdzie jest serce, to mój dom jest gdziekolwiek, gdzie jestem z tobą. - dodał z delikatnym uśmiechem.
-Jesteś uroczy, aniołku. - chwycił rękę chłopca i przybliżył ją do swojej twarzy. Złożył pocałunek na wierzchu dłoni blondyna i uśmiechnął się szeroko, widząc lekkie rumieńce na policzkach Kima.
-Co chcesz zrobić ostatniego dnia tutaj, Kookie? - spytał młodszy, odwracając się przodem do Jungkooka.
-Chodź ze mną na randkę, skarbie. - poprosił, chwytając policzki blondyna w swoje dłonie. Oczy chłopca magicznie zabłysły, a źrenice znacznie się rozszerzyły. Na jego twarz wstąpił uroczy uśmiech, który z każdą chwilą podczas wpatrywania się w ciemne tęczówki coraz bardziej się poszerzał. Taehyung pokiwał energicznie głową, wyraźnie zgadzając się na propozycję starszego.
-Gdzie pójdziemy? - spytał wesoło, wpatrując się w oczy ukochanego.
-Nie powiem Ci, kochanie.
-Nigdy mi nie mówisz. - fuknął cicho.
-Chcę Ci zrobić niespodziankę. Dowiesz się dopiero na miejscu, aniołku. - uśmiechnął się delikatnie i pocałował czoło mniejszego.
-Nic a nic mi nie powiesz?
-Nic a nic.
-Uwielbiam twoje oczy, Kookie. - wypalił, zmieniając temat. Starszy zaśmiał się głośno i spojrzał na twarz chłopca. -Mówię poważnie.
-Często unikasz mojego wzroku. - mruknął, poważniejąc. Nie lubił przeprowadzać z chłopcem trudnych rozmów, ale musiał to robić. Wewnętrznie czuł potrzebę rozmawiania z Kimem o wszystkim, nawet o najgorszych i najboleśniejszych rzeczach, bo one potrzebowały najwięcej uwagi. Taehyung spuścił wzrok. -Widzisz? Nic jeszcze nie powiedziałem, a ty już to robisz.
-To jakoś tak samo... - szepnął, skupiając uwagę na swoich palcach.
-Boisz się mnie?
-C-Co? Nie! - odpowiedział szybko i podniósł głowę, spotykając się z pustymi, nie wyrażającymi żadnych uczuć, oczami Jeona. Szatyn westchnął i złapał małą, zimną dłoń chłopca w tę swoją, znacznie większą i cieplejszą. -Gdybym się ciebie bał, nie byłbym z tobą tutaj. W ogóle bym z tobą nie był, a jesteśmy przecież zaręczeni. Nie boję się ciebie, Jungkookie.
-Cieszysz się, że ze mną jesteś, maluszku?
-Oczywiście, że tak. Jesteś dla mnie najważniejszy, to ty mi pomogłeś i mnie uratowałeś, byłeś ze mną przez cały ten czas i wciąż jesteś, chociaż jestem głupi i czasami nieznośny. Kocham cię, Jungkookie. - wyznał. Zauważył łzy w kącikach oczu szatyna, a były one prawdziwą rzadkością, gdyż Jeon zawsze starał się zatrzymać słoną ciecz jeszcze za nim wypłynie.

Jungkook chciał być wsparciem, być tym silnym mężczyzną w związku, lecz w niektórych sytuacjach zwyczajnie nie dawał już rady. Zwykle były to sytuacje, w których zagrożone było życie lub bezpieczeństwo chłopca, jednak i on tracił czasami wytrzymałość nad swoimi emocjami. Miał chwile, w których płakał bez większej przyczyny, przez zupełną błahostkę czy najmniejszą głupotę. Nie chciał okazywać swoich słabości, ale wewnętrznie był bardzo wrażliwy.