Deli Dolu

Kırkbeşinci Bölüm;

Beğenip yorum yapmayı unutmayın lütfen💙

Bölüm Şarkısı;
Burcu Güneş- Sen Benimsin

Kahraman Deniz- Ha Gayret

"Senin siyah gözlerinde hiç kimselerin göremediği denizleri gördüm, boğuluşum bundan..."

Okan'ın Dilinden;

Kara bulutlarla kaplı gökyüzü maviye boyanırken kalbimin üstünde çırpınan yaralı kuşlar göğe yükseldi.
Kapıyı açtığımda hayal olamayacak kadar güzel olduğunu fark ettim. Aramızdaki anlamsız mesafeleri sıfırlayıp kollarını boynuma doladığında hıçkırarak ağlayıp yüzümü boynuna gömmek, orada ölmek istedim.

Belini sıkıca sarıp kendime bastırırken saçlarının kokusunu ciğerlerime soludum. Huzur kokusunda saklıydı sanki nefes alma yetimi geri kazanmış gibiydim. Her zerrem yandı, kül olup tekrar dirildim boyun girintisinde.

Birbirimize sarılmış bir halde kaç dakika bekledik bilmiyorum, ikimiz de sessizce ağlıyorduk. Mutlu olmayalım diye uğraşan onca insanın arasında birbirimize sığınmaktan başka çaremiz yoktu. Kalbinin benim için attığını biliyorum, uzakta olsa bile yanımdaydı aslında. Ama ona dokunamamak, gözlerinin içine bakamayacak olmak, gülerken öpemeyecek, kokusunu içime çekemeyecek olmak aklımı yitirme sebebim olabilirdi.

Bir gün her şey güzel olduğunda yaşamak için hevesimiz kalmış olur inşallah.

"Özledim."

"Bende güzelim, bende seni çok özledim!"

Burnumu akmasın diye çekerken boynumdaki kollarını gevşetip yavaşça geri çekildi, elleri yanaklarımı kavrarken dudaklarımı birbirine bastırıp gözlerimi yumdum.
Parmak ucunu yanaklarımda gezdirip dudaklarımın üzerinde dolandı.

"Gidelim buralardan."

Güçlükle yutkundum.
"Kaçalım mı yani?"

Gözlerimi açtım, mahsun bakışları göğüs kafesimi yararken pembe dudakları titriyordu.
"Evet."

Başımı olumsuz yönde salladım.
İstemiyordum, biz kaçacak kadar korkak değildik. Kaçmak onları haklı çıkarmak demekti.
Gözlerinden yanağına doğru göz yaşları süzülürken baş parmaklarımla yanaklarını sildim.

"Ağlama..."
Artık her anımız fazlasıyla değerliydi benim için.

"...sen nasıl çıktın evden?"

"Dayım çıkardı, zor oldu ama çıkardı. Önemli olan nasıl çıktığım değil ki, burada oluşum. Senin yanında oluşum."

"Sen yokken de benimleydin, bunu  kalbimin en derinliklerinde hissediyordum."

Belinden daha sıkı kavrayıp ayaklarını yerden kestim.
Evin içine girince belini serbest bıraktım. Kapıyı kapatıp ona döndüm. Duvara yaslanmış, kahveleriyle canımdan can alıyordu. Elimi baş hizasına koydum, boşta olan elimle yüzümü sıvazlayıp gergin bir tavırla sordum.
"Kızdın mı bana?"

Dilini şıklattı, gülümsedi.
"Ama babama vurmasaydın iyiydi."

"Gözüm döndü, o an ne yaptığımın farkında değildim. Ne olursa olsun ailen onlar elim kalkmazdı asla. Özür dilerim güzelim."