Oyun ve Gerçek {Seri Tek Kitaptır} •Wattys 2020

35. Bölüm: Ölüm Hoş Geldin...(!) -SEZON FİNALİ-

DİKKAT!
SEZON FİNALİDİR!
BÖLÜMÜ AŞIRI DUYGUSAL MÜZİKLE OKUYUN!
BEDDUA ETMEMENİZ KONUSUNDA HATIRLATMA DA YAPALIM^^

*Ölümün geliş anında hissedersin öldüğünü... Onca acıdan sonra, hissizlik kaplar bedeni. İşte o zaman ölmüş olduğunu anlarsın.
Ölüm, Hoş Geldin...*

         Derin'den...

     Sabah gözlerimi, evde yaşanan gürültüden dolayı açtım. Birkaç saniye sonra herşey aklıma gelmişti. Doğruldum ve doğrulduğum gibi içeriye Ayaz, Can ve Mert girdi. Şaşkınca onlara bakıyordum.

   "Kalk! Gidiyoruz!" diye emir verdi Ayaz. Mert geçti önüne.

   "Hiçbir yere gelmiyor!" diye bağırdı Mert. Ben hâlâ anlamamıştım ne olduğunu.

   "Mert çekil! Aptal bir kız için ölmek mi istiyorsun?!" dedi Can yüksek sesle. Aptal kız ben mi oluyorum?

   "Oğlum n'oldu lan size?! GİRAY'I ÖLDÜRDÜNÜZ LAN, GİRAY'I!" diye bağırdı Mert. Duyduklarımla "NE?!" diye bir çığlık attım. Odada benim de olduğumu yeni hatirlar gibi hepsi bana döndü.

   "G-Giray... Ö-öl-dü mü?" dedim kekeleyerek. Ayaz ortaya bir küfür savurdu.

   "Al, çık şimdi işin içinden!" dedi Can, küfür ederek. Ben hâlâ şoktaydım. Olamazdı değil mi böyle birşey(?). Gözlerimden ne zaman akmaya başladığını bilmediğim yaşlar süzüldü. Mert, yanıma geldi ve önümde durdu.

   "Derin bak-" diyordu ki, susturdum.

   "Ne?! Ne diyeceksin?! YA SİZ NASIL İNSANLARSINIZ?! ARKADAŞINIZI ÖLDÜRDÜNÜZ! ARKADAŞINIZDI SİZİN! HEPSİ PARA İÇİN Mİ?! İT GİBİ YAŞIYORSUNUZ, FARKINDA MISINIZ?!" dedim bağıra bağıra ağlayarak. Gözlerini yere dikmiştiler. Tek Ayaz bana dikkatle bakıyordu.

   "Henüz ölmedi." dedi Ayaz, donuk bir ifadeyle. Gözyaşlarımın içinde, alayla güldüm.

   "Henüz..." dedim, kafamı sallayarak.

   "Kim yaptı? Hanginiz?!" dedim sinirle.

   "Ben yaptım. Hadi daha fazla uzatma! Kalk!" dedi Ayaz. Ne kadar hissiz biri bu ya! Allah belasını versin! Ben bir de Giray'ı görünce ne sanmıştım?!

   "Allah belanızı versin! Geri zekâlılar!" dedim sinirle kalkarak.

   "Kimse bir yere gitmiyor!" dedi Mert. Göz devirdim ve alayla Mert'e döndüm.

   "Evet evet, böyle dedin diye herkes vaz geçecek ve sen iyi bir kurtarıcı olacaksın! Bu saatten sonra attığınız yalanları kendinize saklayın. Köpekler tutmayı iyi bilir!" dedim histerik bir gülüşle. Fazla ağır konuşmuştum. Ama pişman değildim. Haklıydım ve az bile demiştim!

   "Şimdi nereye gideceksek götürün!" dedim ve odadan çıktım. Göz yaşlarımı sildim ve saçlarımı elimle düzelttim. Yalvarırım çabuk bulsunlar beni...

          Ateş'den...

    Ağacın altında oturdum ve kafamı ellerimin arasına aldım. Geceden beri bir kere bile gözlerimi yummamıştım. Uçuruma götürme izlenimi vermişlerdi, ama yoktu! Gitmişti... Polisle işbirliği kuracağımı hiç tahmin etmezdim! Ama olmuştu işte!