Sene 3019

Güven Testi

Merhabaa. Tarih ve saati şöyle alalım..

Keyifli okumalar.. :)

...

Halbuki kötülük sen orada onu öylece seyrettiğin ve hiçbir şey yapmadığın için var.

...

Perla'nın attığı konuma geldiğimizde saat tam olarak dokuzu çeyrek geçiyordu. Ne bir dakika erken ne bir dakika geç..
Gemi seferlerinin yapıldığı devasa alanın arkasında kalan izbe fabrikaların olduğu yere iniş yaptık. Ürkütücü alan tedirgin olmama sebep olmuştu. İkimizde endişeli bakışlar ile etrafa bakındık ancak görünürde kimse yoktu. Samida
"Kimse yok burada," diyerek bir kaç adım fabrikanın kapısına doğru gitti. Bu işte bir terslik var gibi geldiği için sessiz olmasını işaret ettim.

Yavaşça fabrikanın kenarına geldiğimizde Evren tüm sessiğiyle ürkütüyordu. Perla beni kandırmış olamazdı öyle değil mi?
Hiç tanımadığın adama güvenerek yılın Postallık aptalı sen olacaksın.

Dünyanın Oscar'ına inat burada da postal ödül töreni olurdu. Ve kazanan kişilere birer çift postal hediye edilirdi. Evrenistler işte bu derecede nefret ediyordu Dünyadan. Gerçi bu ödül konusunda onlara katılmıyorum desem yalan olurdu.
Saçma düşünücelerim ile köşemizden Fabrikanın kapısına doğru bakıyorduk. Bir an Samida'nın kolumdan tutup geriye doğru çekmesiyle şok oldum. Düşüncelerim uçuşup giderken Samida'nın ne yaptığını anlamaya çalışıyordum.

"Evrenistlerin adamları bunlar," dedi mırıltı halinde. Baktığı yere yani Fabrikanın ön tarafında bulunan iki adama baktım. Gri robotik kıyafetlerinden de anlaşılacağı üzere bu ikili Evrenistin robotlaştırdığı adamlardandı. Kaşlarım çatıldı. "Neden buradalar ki?" dedim.

"Bilmiyorum," dedikten sonra bakışlarımız buluştu. Tek kaşı havaya kalkmıştı. "Seninki gelecek mi emin misin?"

"Senin ki deyip durma," diye fısıldadım.

"Gelmeyecek farkındasın değil mi Şila, Hatta bizi yakalatacak belki de," dediğinde dudağımı ısırdım.

"Hayır," dedim. "Öyle bir şey yapmaz."
İçimden ona hak verdiğimi fark ettiğimde sinirlenmiştim. Nasıl bu kadar aptal olabilmiştim ki! Perla'ya güvenecek kadar aptal.. Sevgi'nin Gücü.

"Çok mu tanıyorsun sanki," diyerek ofladı. "Adamlar gidince hemen eve dönüyoruz."

"Hayır, o gelecek.." dedim. Gelmesini ve ona güvenmeyi o kadar istiyordum ki..

"Mantıklı olmaya davet ediyorum seni sevgili kuzim, gelmeyecek işte.." dediğinde Fabrikanın önünde ki adamlar bizim tarafa baktılar. Onların bakmasıyla ikimizda sırtımızı duvara yapıştırdık. Bir kaç saniye nefes almadan öyle durduk. Kalp atışlarım göğsümü delerken içimden bizi görmemiş olmamaları için dua ediyordum.
Adamların adım sesleri kulağımıza geldiğinde Samida, "Geliyorlar," diye fısıldadı.

Sanki mümkünmüşcesine duvara biraz daha yapıştım. "Ne yapacağız?"

Yutkundu ve başını duvara yasladı. "Bilmiyorum," dedi.

Henüz savaşamadan sonumuzun gelmiş olması çok ironik olmuştu. Sağ taraftan gelen adım sesleri yaklaşırken sol tarafa baktım. Karanlıktan ucu gözükmeyen dar bir alandaydık. Yaslandığım duvardan ayrılmadan sol tarafa doğru yavaşça hareket ettim. Belki saklanmak için daha uygun bir yer bulabilirdik karanlık alanda. Samida da beni takip ederken onun da nefesini tutmuş olduğunu fark ettim. Kendim yetmiyormuş gibi onu da tehlikeye atmıştım. Aptal kafam..