Sene 3019

Kaybetme Korkusu

Biraz geç oldu biliyorum. Bu bölüm sevgili okuyucum Neval için doğum günü hediyesi olsun..

Manga - Beni Benimle Bırak

Eve girdiğinizde ikimizde sessizdik. Hızla odama geçerek kıyafetlerimi çıkardım ve gece takımımı geçirdim üstüme. Bu gece son gecemizdi ve güzel bir uyku çekmek istiyordum. Dünyaya gittiğimizde bunun için imkanımız olur mu emin değildim. Kıyafetleri giydikten sonra aynada kendime baktım. Saçlarımın uzunluğu belime kadar geliyor ve beni sürekli rahatsız ediyordu. Bu saçlarla savaşa katılsam onlarla daha çok savaşmam gerekecekti.

Ve saçlarımı kesmeye karar verdim.

Giyinme odamın kuaför bölümüne ilerledim. "Şirin, benim için kısa ve hoş bir model seçer misin?" dediğimde Şirin bana uygun olacağını düşündüğü modelleri ekrana sıraladı. Beğendiğim bir modeli tıklayarak ayarlamaları yaptım. Gerisi kolaydı.. Kendimi tereddüt etmeden robotumun ellerine bıraktım.

Yarım saatin sonunda Şirin, "Bir yıllık modeliniz hazırlanmıştır efendim, isterseniz süresini kısaltabilir veya uzatabilirsiniz," dedi. Gülümseyerek onu onayladım. Ve aynada saçlarıma baktım. Bakarken gözlerimden kalp fışkırıyordu adeta. O kabarık, kıvırcık saçlar gitmiş yerine omzumda biten hafif dalgalı ama kabarık olmayan saçlar gelmişti. Elleri geçirerek sol tarafıma attım saçları. Kısa saç çok yakışmıştı bana.. Daha önce cesaret edemediğim için pişmandım belki de.

Sağ tarafıma doğru attım saçları bu defa. Yenilenmek böyle bir şey olsa gerek.. Çok hoşuma gitmişti. Sonra sağ tarafta arada kalan gri tutamı gördüm. Bu da saçlarıma hoş bir görüntü sağlamıştı. Ben kendime hayran hayran bakarken kuzenimin odaya girdiğini duymamış olmalıyım ki sesini duyunca irkildim. "İnanmıyorum," diye cırlayarak yanımda aldı soluğu. "Saçlarını mı kestin sen!?"

Bir eli yumuşaklaşan saçlarımla oynarken ona gülümsedim. "Nasıl olmuş?"

"Güzel olmuş," dedikten sonra oynamayı kesti. Gözleri gözlerimi bulduğunda diyeceği şeyi az çok tahmin ediyordum. "Ama sen saçlarına kıyamazdın ki?"

Umursamıyormuş gibi davranarak aynaya döndüm. Ve yeni saçlarıma alışmaya çalıştım. "Artık değişmesi gerekiyordu. Sıkılmıştım.."

"Sıkılmamıştın," dediğinde omzuma doladı kollarını. Sarılırken yüzünü omzuma gömmüştü. "Onların seni aynı saçlarla görmesini istemedin. Değil mi?"
Bir kaç saniye inkar etmek için kendimi toparladım. Göz yaşım gözlerime hücum ederken tavana baktım. Akıtmak istemiyordum gözyaşlarımı. Onlar için bir kez daha ağlamak istemiyordum.

Onlar senin ailen..

"Hiç de bile," dedim ama sesimde ki pürüz kendini belli ediyordu. "O yüzden kesmedim!"

"Bari bana yapma Rüya," diye fısıldadı. Şimdi o gözyaşları nasıl dursun gözümde. Adımdan nefret ediyordum. Abim koymuştu çünkü. Ama öylesine özlemiştim ki; inkar etsem neye yarayacaktı! Adımı özlemiştim, annemi, babamı..

Hayır özlemedin, onlar seni özlemiyor.

"Sen geldiğimizden beri kesmezsin saçını. Hele de böyle kısacık.." dediğinde aynada göz göze geldik. "Yakışmamış mı?" diye sordum odağı değiştirmek adına. Ama gözümden damlayan o yaşları görmüştü. Ondan saklamam anlamsızdı. Benim herşeyimi bilen insandı o.. Ama işte kendime bile itiraf edemediğim bir şeyi ona nasıl anlatacaktım ki. Nasıl diyecektim 'onları çok özledim' diye..

Gülümsedi. "Çok yakışmış," dedi. Yavaşça kollarını çözdü ve önüme geçti bu defa. Gözlerimin içine bakıyordu. "Sen her halinle güzelsin zaten. Ama onlar için uzattığın saçlarını onlar yüzünden kesmene üzüldüm sadece."