Demek sende Araf caddesine düştün o halde burada barınmak istiyorsan liderin koyduğu kurallara uymak zorundasın!
1- Tutkuya izin vardır ama aşka asla çünkü aşk aptallıktır!
2- ihanet edenlerin affı olmaz sonu ölümdür.
3- liderin ettirdiği kavgalara...
Bugünde böyle olsun dedim neyse size güzel ve birazda acıklı bir bölümle geldim bir sonraki bölüm aksiyonlu olabilir neyse.
Lütfen oy ve yorum vermeyi unutmayın sizleri seviyorum ve çok çok öpüyorum.
Ela'dan
Hapishanenin önünde dikilmiş ziyaret için içeriye girenleri izlerken gözlerimi onlardan çekip elimde zarfı yırtılmış son mektuba baktım, içindeki kağıdı çıkardım ve tekrar göz gezdirdim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sevgili kızım
Ne dersem diyeyim ne yaparsam yapayım beni affetmeyeceğini biliyorum ben çok aşağılık bir adamım asla sana layık bir baba değilim biliyorum. Ben senin en büyük hayal kırıklığınım sadece annenin değil seninde çocukluğunun katiliyim. Senden beni affetmeni beklemiyorum yaptıklarımın affedilir bir yanı yok çünkü, ben sadece seni son bir kez görmek istiyorum. Hastayım hem de çok hasta şurada ölmeme ne kadar kaldı ki? Tek istediğim seni 1 dakika bile olsun görmek sadece bu sonra bana yine aynı nefretle bak o gün baktığın gibi çıtım çıkmaz ama sadece gel.
Satırlarda göz gezdirip alt dudağımı ısırdım ve tekrar baktım büyük demir kapıya içeriye gidip gelmek arasında kalmıştım ama onu affedemiyordum bir yanım 17 yıl geçmesine rağmen onu özlediğimi söylüyordu ama ağır basan kısım ise ona karşı güçlü bir nefret duyuyordu.
Sadece 7 yaşındaydım annemi döverek öldürmüştü. Yine bir gece içmişti eve gelmemişti Allah bilir nerede sızmıştı annem bütün gece o adamı aramıştı sokak sokak, onu bulup eve getirdiğinde hala sarhoştu, elinden şişeyi almak istemişti ama annemin kafasına vurmuştu o şişeyle o şişe hepimizin hayatını değiştirdi.
Flashback
Küçük bedenimin üşüdüğünü hissettiğimde ayağa kalkıp sobaya baktım sönmüştü annemde hala gelmemişti babamı bulamamıştı sanırım.
Yırtık hırkamı üzerime aldım ve eski koltuğun üzerindeki eski battaniyeyi üzerime çektim ama hala üşüyordum bu ev çok soğuktu ve çok karanlıktı annem babamı bulup gelsin istiyordum çünkü yalnız başıma korkuyordum.
Açılan kapının sesiyle irkildim mavi gözlerimi karanlığa diktiğimde babamı güç bela taşıyan annemi gördüm, babamı koltuğa bırakıp ışıkları açtı.
"Neden kapattın yine ışıkları portakalım."Dediğinde omuz silktim.
"Çok üşüdüm anne soba da sönmüş."Dediğimde sobaya kısa bir bakış atıp çaresiz gözlerini üzerimde gezdirdi ve yanıma geldi.
"Odunumuz bitmiş annem ben bir şekilde halledeceğim merdiven silmeye giderim artık paramız olur odun alırız kömür alırız bir güzel ısınırsın ama bu gece idare et annem sıkı sıkı sarıl."Dedi battaniyeyi üzerime iyice sararken.
