Derin Acılar #wattys2020 TAMAMLANDI

Bölüm 32 İhanet

Herkese hello

Bol içime sinen bir bölümle karşınızdayız 36.bölüme geldik sizce final ne zaman olsun ben bilemiyorum şuan biraz daha uzuya bilir hiç belli olmaz.

İyi okumalar sizlere aşığım lütfen oy ve yorum yapmayı unutmayın.

Lila'dan

"Yusuf iyi misin?"Dedim kucağımdaki korkan kızıma daha çok sarılırken, karşımda koltuğa yayılan Yusuf yüzünü buruşturup hafifçe diklenirken konuştu.

"İyiyim hafif bir sızı var sadece sen?"Dediğinde omuz silktim.

"Özgür korktu sadece."Dediğimde Özgür bana daha sıkı sarılıp kafasını göğsüme gömmüştü o sırada sırıtarak yanımıza gelen Araf'a bakıp göz devirdim.

"Nasılsınız misafirlik nasıl gidiyor?"Dediğinde kucağımdaki kızımı unutup bağırdım.

"Orospu çocuğu!"

"Anne."Diyen Özgürün sırtını sıvazladım.

"Sorun yok canım."Dediğimde bize doğru bir adım atmıştı ki tek elimle onu durdurdum.

"Sakın!"Dedim dişlerimi sıkarken.

"Ne haliniz varsa görün zaten Hayat bebek geldiğinde sizinle işim bitecek belki sizi öldürürüm belki öldürmem."Dedi psikopatça sırıtırken Yusuf ise Araf'a bakıp güldü.

"Sen onu rüyanda bile göremezsin Yağız onu sana vermez."Dediğinde Yusuf Özgürü koltuğa bırakıp ayağa kalktım ve karşısına geçtim.

"Ne istiyorsun söylesene bizden hadi bizden istediğin bir şeyler vardır ama diğerlerinden ne istiyorsun?"Dediğimde delici bakışlarını üzerimde gezdirdi ondan korkmadığı mı hissettim ben kötü bir şey yapmamıştım utanması gereken oydu korkması geren ben değil o olmalıydı!

"Sen bunu anlayamazsın."Dediğinde kollarımı iki yana açtım.

"Hadi, ya al yada bu canı benimle bırak! Ben sana güvenmiştim be ben çok cahildim, kimsesizdim, bilgisizdim, korkaktım, açtım ben çok açtım ya ben hayatımda ilk defa birisine güvenmiştim ya ne istedin benim çocukça ruhumdan ne istedin benim şuursuzca seven kalbimden niye yaşarken öldürdün beni Allahın cezası!"Diye bağırırken vurdum omuzlarına gözlerinden birkaç saniyeliğine pişmanlık geçse de sadece birkaç saniye sürdü.

Kolumdan tutup beni arkaya ittiğinde ayağımın takılmasıyla yere düşmüştüm, canım yanmıştı ama çıtım çıkmadı ben bir anneydim artık istemesem bile güçlü olmaya mecburdum.

"Sence ben vicdan yapacak olsaydım öyle bir şey yapar mıydım sana?"Dediğinde yüzüne tiksinircesine baktım.

"Biliyor musun ben o geceyi o dükkanı hiç unutmuyorum, gözlerimdeki güneşi söndürdüğün günü unutmam seviyorum diyerek beni uyuttuğun kandırdığın günleri de unutmuyorum, güneş yüzüme gülüyor sandım halbuki batışı çok ani oldu ben bunların hiç birini unutmuyorum neden biliyor musun?"

"Neden?"Dediğinde ruhsuzca güldüm.

"Yaşadığım kötü anıları silmek yerine o anıları hatırlayarak daha güçlü oluyorum. Çünkü güçlü bir insan yaşadıklarına değil, yaşayacaklarına odaklanır!"Dediğimde kaşlarını çattı.

"Kes sesini."Dedi sakince ama benim susup oturmaya niyetim yoktu, bu kez geçte olsa konuşacaktım.

"Senin gücün beni susturmaya bu kez yetmez neden biliyor musun çünkü artık senin karşında o küçük çaresiz kız yok senin karşında bambaşka güçlü bir Lila var."