Faded Love

1

Amanda's POV

I asked myself, should I wait longer? I'm tired, pagod na pagod na akong maghintay na maibalik yang pagmamahal nyo sa akin. I always pray to God na sana, sana maibalik na yung  pagmamahal nyo sa akin kagaya ng dati. Sana matapos na yung paghihirap ko, sana mawala na yung sakit na nararamdaman ko sa puso ko because it is slowly killing me inside.

Almost 8 years na akong naghihintay na magbabalik ka pati na din yung pagmamahal nila sa akin. Miss na miss ko na yung time na magkakasama tayo gaya ng dati like sabay sabay nating sinasalubong yung mga birthdays natin, sama sama tayo kapag christmas at new years eve.

Bakit ang iharap ibalik yung pagmamahal nila sa akin? Hindi ko naman kasalanang mawala yung baby sister ko eh. Lagi kong iniisip kung bakit nangyayari itong ganitong bagay sa akin.

Sobrang hirap magpretend na okay lang ang lahat pero hindi naman talaga okay.

One of my friend asked me about sa nararamdaman ko about sa family ko. Sabi ko kahit may nararamdaman akong mali or kakaiba I choose to be quiet kasi ganon ko sila kamahal.

I had the best mom and dad  in the world.

They wake up early para lang magprepare ng breakfast namin, pero ngayon wala na magmula ng mawala yung baby sister ko.

My mom thought me how to ride  a bike at ng matuto ako sinasamahan nya kaming magbike sa village namin but that was before noong nandito pa ang baby sister ko.

My mom alway comb my hair before, but now hindi na dahil galit na sya sa akin.

My dad is my superhero, he's the best daddy in the world for me pero kahit sya nagbago na din yung pakikitungo sa akin.

I'd never feel alone before, pero ngayon nagbago na, palagi nalang akong mag isa.

Naalala ko yung binitawang salita sa akin ni mommy dati everytime na natutulog kami.

"I will always love you kahit anong mangyari"

But that was before noong buo pa kami.

I lost my superhero
I lost my sister
I lost everyhting that I have.

My parents doesn't love me anymore but I still love them kahit sobrang sakit na.

"Mari! Ano tulaley ka na naman jan? Iniisip mo na naman yung parents mong ano." Sabi ng kaibigan kong gay sabay irap.

By the way my Name is Amanda Mari Sanchez, simpleng babae na naghahangad na maibalik ang pagmamahal ng magulang.

"Hindi ko naman maiwasang hindi sila isipin eh, natural na isipin ko sila dahil parents ko pa din sila. 

"Eh ang tanong ikaw ba naiisip nila ha? Ni calls nga wala kang natatanggap, isipi  ka pa kaya nila." Sabi nya, minsan talaga hindi mapigilan ang bibig nitong si Patrick eh.

"Busy lang sila kaya ganon."

"Wow! Busy? Halos kalimutan kana nga nila eh, buti nalang yung kuya mong pogi hindi ka kinalimutan." Kinikilig na sabi ni bakla.