Anime - One shot's

Shin x reader (Amnesia)

Amnesia to chyba znana tu wszystkim historia, której główny motyw opiera się właśnie na amnesi. Co gdyby główna bohaterka tej tragedii to byłabyś właśnie ty? Twoja pamięć się usuwa, a ty budzisz się gdzieś na kanapie, nie wiesz gdzie jesteś, nie poznajesz tego miejsca, w zasadzie nawet jeśli, zwyczajnie nie pamiętasz nic. Powoli zaczynasz widzieć mocniejsze kolory, w tej opowieści nie ma duszka przewodnika, Oriona, ani nikogo innego kto byłby w stanie ci pomóc. Otwierasz szerzej oczy i próbujesz obrócić głowę, ból, przeszywający i to gdzieś w szyi, musiałaś zdrowo się uderzyć w głowę. Wstajesz powoli do siadu i pochylasz głowę ku ziemi. Co ty tu robisz? Na sobie masz suknię, dość długą i w miarę elegancką, w kolorze stłumionej czerwieni. Nagle do pomieszczenia wchodzi pewien chłopak, jest bardzo wysoki, ubrany niezbyt oficjalnie, wręcz na luzie, miał ciemne, brązowe włosy z fioletową poświatą i wręcz magiczne oczy, poczułaś od razu bijący od niego chłód, co można przyznać, że ciebie lekko wystraszyło. Jednak wiedziałaś, miałaś zwyczajne przeczucie, że nie zrobi ci krzywdy.

- Obudziłaś się. - To nawet nie było pytanie tylko stwierdzenie, powiedział równie chłodnym tonem głosu. Nie odpowiedziałaś mu, tylko spojrzałaś swoimi równie barwnymi oczyma.

- Mało rozmowna się stałaś. - Westchnął. - Przebierz się, na dzisiaj koniec twojej zmiany. Uderzyłaś się w głowę, ponieważ zemdlałaś. Powinnaś odpocząć parę dni. - Wyjaśnił i skierował się do drzwi. - Przebierz się, odprowadzę ciebie do domu. - To brzmiało prawie jak rozkaz, a on zaraz zniknął za drzwiami. Rozejrzałaś się i ujrzałaś obok siebie torebkę, należała do ciebie, to było bez wątpienia. Przeszukałaś ją i znalazłaś kartę tożsamości wraz ze zdjęciem. A najważniejsze było to, że znajdowało się tam twoje imię. W końcu jego też nie pamiętałaś. [T.I], tak właśnie się nazywasz. Coś zaczęło ci świtać w umyśle, jednak nadal nie było to na tyle klarowne, aby sobie przypomnieć. W torebce nie było nic takiego jak telefon, który mógł być błogosławieństwem w aktualnej pozycji. Koniec końców wstałaś z miejsca i rozejrzałaś się dokładniej, obok przy ścianie znajdywały się szafki z imionami, od razu odnalazłaś swoją, w środku były normalne ubrania, bingo. Szybko się przebrałaś, dopóki była na to okazja i wyszłaś z pomieszczenia. Chłopak czekał na zewnątrz, zdaje się, że było to coś na wzór kawiarni.

- Strasznie długo ci to zajęło. - Fuknął i zaczął iść. - Nie istotne. - Westchnął. - Chodź już.

Bez słowa zaczęłaś za nim iść, w końcu on wiedział zapewne gdzie mieszkasz, zdążyłaś już się zorientować, że musiał ciebie znać, chociaż w zasadzie to ty nie miałaś pojęcia nawet kim był. Szliście piechotą, on nieco z przodu i z założonymi za głowę rękoma, a ty bardziej z tyłu. Nie wiedziałaś do końca co się dzieje.

- Wiesz [T.i] dzisiaj zachowujesz się dziwnie. Inaczej. - Stanął w miejscu i odwrócił się do ciebie, byliście akurat na wysokości wiaduktu także nie było tutaj nikogo więcej. - Jesteś mało rozmowna. - W tym momencie delikatnie położył dłonie na twoich ramionach, a następnie ciebie przytrzymał i szybkim ruchem złączył wasze usta w namiętnym pocałunku. Twoje oczy się poszerzyły ze zdziwienia. Nie zrobiłaś w sumie nic szczególnego, czy to możliwe, że to był twój chłopak? A może zwyczajny oszust.

- [Ti]... Normalnie odepchnęłabyś mnie, nie lubiłaś nigdy tego jak ciebie próbowałem pocałować. - Spojrzał nieco w bok, dość smutno. - Jeszcze jedno mnie ciekawi. Jak mam na imię? - Spojrzał na ciebie dość surowo jednak milczałaś. - Czyli to tak. Zapomniałaś o wszystkim, czy to ten upadek? Ty.. musisz mieć amnesie. Dlaczego nic nie mówiłaś? Dlaczego musisz brać wszystkie problemy zawsze na siebie. - Był smutny, ale i ściekły w jednym, chociaż na jego twarzy nie specjalnie było widać gestykulacje to ty doskonale to wyczuwałaś.

- Przepraszam. - To chyba było pierwsze co dzisiaj powiedziałaś. Sama usłyszałaś swój ton głosu, brzmienie. - Ja, nie chciałam ciebie martwić. Jesteś zapewne kimś mi bliskim. - Przełknęłaś ślinę. - A ja tego nie pamiętam, nic... - Miałaś już łzy w oczach.

- A pamiętasz swoje imię? - Spytał kontrolnie.

- Było napisane na karcie ID. - Wyjaśniłaś.

- Ach, więc to tak. Czyli tego też nie pamiętasz. - Potarł brodę i nagle rozluźnił się i delikatnie ciebie przytulił. - W porządku, pomogę ci odzyskać wspomnienia [Ti]. Jestem Shin i jestem twoim chłopakiem od przeszło trzech miesięcy. - Jego słowa brzmiały bardzo poważnie, więc od razu wzięłaś je za prawdziwe. Poczułaś nagle przeszywający ból i zakręciło ci się w głowie, ale zanim upadłaś to chłopak zdążył ciebie złapać. W głowie usłyszałaś głosy, Shina, swój własny i kogoś jeszcze, chociaż nie miałaś pojęcia kogo. Ujrzałaś was siedzących w kawiarni, z której przed momentem wyszliście, gadaliście i się śmialiście. To było wspomnienie, jeden z elementów, które tobie zabrano.

- [Ti], w porządku? - Spytał, gdy już ujrzał, że twoje oczy wróciły do pełnego koloru.

- Tak. Wybacz. - Nie chciałaś na razie o tym mówić, postanowiłaś to przemilczeć, ale wiedziałaś, że z każdą chwilą spędzoną z tym chłopakiem jesteś bliżej do odzyskania swojej pamięci. "Dziękuję Shin", pomyślałaś jednak nie powiedziałaś tego na głos, zwyczajnie było za wcześnie...