HIRÇIN VE DENİZ |SUSKUN SERİSİ-II

🌹YİRMİNCİ BÖLÜM🌹

YENİ BÖLÜMÜN GÜNÜNDE GELMESİ İÇİN 200 VOTE+ 250 YORUM

SINIR DOLMADAN BÖLÜM GELMEYECEK...

🌹Sayfa sonundaki küçük yıldızı doldurmayı unutmayınız lütfen.

🌹 Bölüm ile ilgili duygularınızı bölün sonunda belirterek ufacık bir yorum bırakırsanız beni çok mutlu edersiniz.

⛤⛤⛤⛤⛤⛤⛤⛤⛤⛤⛤⛤⛤⛤

🌼 YİRMİNCİ BÖLÜM🌼

Evimin önünde duran arabayla bakışlarım Deniz'e çevrilmiş yorgun bir tebessüm ile beni seyrettiğini görmüştüm. Bedenimi hareketlendirerek yanağına dudaklarımı bastırdığımda sessiz bir iç çekişle konuşmuş dudakları alnımda son bulmuştu.
"Beni bırakmayacaksın değil mi Deniz. Hep yanımda olacaksın."

"Asla. Asla seni bırakmayacağım." Yaşla parlayan gözlerimi gözlerinden çektiğimde arabadan inmek için hamle yapmış benimle aynı anda Deniz'de inmek için hareketlenmişti. Çok geçmeden yanımı bulan adımlarıyla açık camdan torpido gözüne uzandığında eline karton bir poşet almış parmaklarımın arasına iliştirmişti.
"Ne bu?"

"Telefon güzelim. İçinde takip cihazı var. Ne olursa olsun yanından ayırmanı istemiyorum. Anlaştık mı." Hızla salladığım başım ile birlikte uzun kollarını sırtıma doladığında başım göğsüne yaslanmış saçlarımın üzerine derin bir öpücük kondurarak devam etmişti sözlerine.
"Saat kaç olursa olsun beni aramaktan asla çekinme olur mu? Gelemez diye düşünme senin için yapmayacağım yapamayacağım hiç bir şey yok."

Hissettiğim güven ömre bedelken ondan ayrılmak istemiyor hep yanımda olsun istiyordum. Burnumu hafifçe çekerek sırtında dolanan kollarını çözdüğümde bakışları etrafa çevrilmiş hızlıca dudaklarıma sert bir öpücük kondurmuştu.
"Hayatında ben varım senin, her şeyini biliyorum kimsenin ne dediği, ne yaptığı umrumda değil. Senden asla vazgeçmem kimsenin kafanı bulandırmasına, seni değiştirmeye çalışmasına izin verme. Sen bensin tamam mı ezom?"

Dudaklarıma yerleşen hafif tebessümle yanından ayrıldığımda sargılı bileğime dikkat ederek sürgülü kapıyı açmış bedenimi bahçeye iliştirmiştim. Ayak bileğimdeki ağrı hala geçmiş olmasa bile o ilk andaki gibi değildi. Kapıyı yavaşça kapattığımda eve doğru ilerlemeye başlamış ben daha varmadan açılan kapıyla Akın'ı üzerimde bulmuştum.

Dudaklarımdan kaçan kuvvetli inlemeyi umursamadan kollarımı sırtına doladığımda geriye çekilmek istese de izin vermemiş yanaklarına dudaklarımı bastırmıştım.
"Ablammm çok özledim. İyi misin? "
"İyiyim ablam. Ağlama bebeğim. İyiyim ben ama biraz daha sıkarsan iyi olacağımı pek sanmıyorum."

Yüzümün buruşmasına engel olamazken hızlıca kolları bedenimden çekilmiş elimi omzuma yaslamıştım.
"Abla."
"Akın iyiyim. Uzanırsam geçer." Telaşlı hareketleri ile önümden çekildiğinde elini sırtıma koymuş eve girmeme yardımcı olmaya baslamıştı.

"Annem hoş geldin kızım evine. Açmısın yemek yapmıştım hazırlayayım." Bana her an biraz daha yakın olmak için çabalaması umrumda değildi, bütün bu yaşadıklarım onun yüzündendi. Bütün korkularım...
"İstemem. Deniz'le yedik birşeyler . Duş alacağım."

Yanından umursamazca geçen adımlarım ile yukarıya tırmanmaya başladığımda Akın peşimden ayrılmıyor adım adım beni takip ediyordu. Yatağın üzerine bıraktığım karton torbanın ardından mırıldandığımda beni onaylamıştı.
"Ablam telefon var poşette onu açıp benim için ayarlar mısın? Gereksiz hiç bir şey yükleme ne olur."