No one but you(OR)The Mafia Guys[completed]

Chapter 39

မနက္ေဝလီေဝလင္း ငါးနာရီခန္႔အခ်ိန္....

ေဆး႐ုံတစ္ခုရဲ႕ ခြဲစိတ္ခန္းေ႐ွ႕မွာ တစ္ညလုံးမအိပ္ႏိုင္ဘဲ ေသာကျဖာေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္႐ွိေနသည္။တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ နံရံမွာကပ္ထားတဲ့ နာရီဆီကေန အဆက္မျပတ္ထြက္ေပၚေနတဲ့ တခ်က္ခ်က္ဟူေသာ အသံကသာ လႊမ္းျခံဳထားသည္။

နံရံကနာရီကို တစ္ခ်က္လွမ္းၾကည့္ကာ သက္ျပင္းသဲ့သဲ့ခ်မိသည္။ခြဲခန္းဝင္​ေနခ်ိန္မွာ သုံးနာရီနီးပါး ၾကာျမင့္ခဲ့ေလၿပီ။အႀကီးစားခြဲစိတ္မႈ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး ၾကာႏိုင္တာလည္း ကိုယ္သိသည္။သို႔ေပမဲ့လည္း တစ္ရိပ္ရိပ္တိုးေနေသာ စိုးရိမ္မႈက ပိုျမင့္လာသည္။

​ေခါင္းကိုငိုက္စိုက္ခ်ကာ ၾကမ္းျပင္ကိုသာ ေပါက္ထြက္မတက္ ၾကည့္ေနေသာ မ်က္လုံးအိမ္ထဲက မ်က္ရည္စက္ေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေပါက္ခနဲ ေပါက္ခနဲ က်ေနသည္။ထိန္းခ်ဳပ္ထားရန္ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ေသာအခါ ရင္ထဲမွ လႈိက္တက္လာေသာ ႐ႈိက္သံက မပီမျပင္ ထြက္ေပၚလာသည္။ေဘးမွာထိုင္ေနေသာ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အလိုက္တသိပင္ ၿငိမ္သက္စြာေနေပးၾကသည္။

ရင္ဘတ္ထဲမွာတင္းၾကပ္စြာ ခံစားေနရသည္။ခြဲစိတ္ခန္းထဲက သခင္ေလးပုံစံကို ပုံေဖာ္ၾကည့္မိေတာ့ ကိုယ့္ႏွလုံးသား ေသြးစိမ္း႐ွင္႐ွင္က်ရသည္။ျဖစ္ႏိုင္လ်ွင္ သခင္ေလးအစား ကိုယ္သာျဖစ္လိုက္ခ်င္သည္။အားနည္းေနပုံရေသာ သခင္ေလးေၾကာင့္ ခြဲစိတ္မႈကို မေက်ာ္လႊားႏိုင္မွာေၾကာက္သည္။

သခင္ေလးသာ တစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ ဟူေသာ အေတြးက ေျခာက္ျခားစြာ ႏွိပ္စက္သည္။ထိုအေတြးေနာက္မွာ သခင္ေလးအဲ့လိုျဖစ္ရတာ မင္းေၾကာင့္ေလ ဟူေသာ ေနာင္တကကပ္ပါလာေတာ့ ပိုၿပီးေသြးပ်က္ရသည္။

သခင္ေလးရာ....ကိုယ့္ေၾကာင့္...

ဒီအတိုင္း အိမ္ေ႐ွ႕ကဝင္လာလဲ ရပါတယ္ကြာ။ကိုယ့္အိမ္က မင္းအတြက္ဆိုရင္ တံခါးမ႐ွိ ဓါးမ႐ွိေလ။ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း ဖုန္းတစ္ခ်က္ဆက္ရင္ေတာင္ ကိုယ္ေျပးလာမွာေပါ့။ဘာလို႔မ်ား ခုလိုလုပ္ရတာလဲကြာ။

ဘယ္ေတာ့မွ ခ်စ္ေနတဲ့အေၾကာင္း သတိရတဲ့အေၾကာင္း ဝန္မခံခ်င္တဲ့ အ႐ူးေကာင္ေလး။အခုလည္း တိတ္တိတ္ေလး လညၾကည့္ၿပီး တိတ္တိတ္ေလး ျပန္သြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပုံပါပဲ။