من عاشق پسر شوگر ددیمم!

یا الان، یا هیچوقت!

لوهان لعنتی به شانسش فرستاد. چشماش روی اوه سه جون قفل شد و در عرض یک ثانیه فلش بک کل اتفاقات چند روز پیش از ذهنش گذشت و باعث شد دندون هاش رو محکم به هم فشار بده و دستگیره ی در رو توی مشتش بفشاره.

- مشتاق دیدار بیبی.

اوه سه جون ریلکس گفت و بعد از کنار لوهان رد و وارد خونه اش شد ولی قبلش مچ دستش رو گرفت و لوهان رو دنبال خودش کشید.

- بیا تو.

لوهان مچ دستش رو آزاد کرد.

- نه میرم خونه. کار دارم.

اوه سه جون لبخند کمرنگی زد و ریلکس دوباره مچ پسر مضطرب رو تو دستش گرفت.

- مهمترین کارت منم. بیا میخوام باهات صحبت کنم.

لوهان نیم نگاهی به مستخدمی که زیرزیرکی کش مکش اون دوتارو نگاه میکرد انداخت و با آهی دنبال سجون راه افتاد. تنها کسی که فعلا تو اون خونه باهاش مهربون بود اون زن بود و لوهان نمیخواست این موهبت رو از دست بده.

اوه سه جون در اتاق کارش رو بست و پشت میز بزرگش جا گرفت.

لوهان کاکتوسی که هنوز دستش بود رو به خودش فشرد و برعکس همیشه تلاشی برای شروع یه مکالمه نکرد و اوه سه جون هم انگار که زیاد قصد حرف زدن نداشت پس اتاق برای حدود پنج دقیقه کاملا ساکت موند و هیچ مکالمه ای توش رد و بدل نشد.

- زخمات خوب شدن؟

لوهان تعجب کرد ولی جوابی نداد.

مرد میانسال از پشت میز بلند شد و روبروی پسر جوونی که مدتی بود ندیده بودش ایستاد. کمی خم شد و با اسیر کردن چونه ی پسر تو دستاش کمی پوستش رو بازرسی کرد.

- حالا دیگه نگاهمم نمیکنی نه؟ انگار پسر کوچولو حسابی قهر کرده.

لوهان نمیدونست باید چه واکنشی داشته باشه. اوه سه جون کاملا آروم به نظر میومد و نمیخواست با لجبازی عصبانیش کنه.

- تو... نباید اونکار رو میکردی. حتی نذاشتی بهت توضیح بدم.

اوه سه جون لبخند محوی زد و دستاشو بین موهای نقره ای لوهان برد.

- یه هفته بهت وقت دادم و دیگه وقتت تمومه. فردا بهت زنگ میزنم و تو جواب میدی. همه چیز به روال سابق برمیگرده.

لوهان از ریلکسی مرد روبروش متعجب بود. یه جوری آروم و خونسرد بود که انگار نه انگار چند وقت پیش چه اتفاقی افتاده.

دلش میخواست از سهون ازش بپرسه.

اینکه اون کجاست؟
درباره ی لوهان با پدرش حرف زده؟
با هم دعوا کردن؟

ولی خودشم میدونست اوه سجون آدمی نیست که بشه باهاش یه مکالمه ی عادی داشت.

- تو عوض شدی. هیچی مثل قبل نمیشه...