The One Who Loved.

"Misschien is ze vergiftigd."

"Ze wat?" Lilly fluistert, maar op een harde manier, al zo'n 5 minuten dezelfde soort vragen naar mijn hoofd. Ik zucht weer eens diep.

'Komop, Lilly. Luister je eigelijk wel naar mij? Ik heb het al 5 keer verteld!' met een waardeloos gevoel laat ik me naar achter zakken op de schoolstoel.

"Sorry, ik zal beter mijn best doen." zegt ze mokkig. "-maar het is allemaal zo veel om te handelen, weet je wel." Kacey en ik draaien beide een keer met onze ogen. Lilly is een hartstikke, lieve meid, maar soms kan ze echt suffig doen.

"Wat waren jullie überhaupt aan het doen?" vraagt Lilly na een tijdje, helemaal onder de indruk. Ik haal haastig en geïrriteerd tegelijkertijd mijn schouders op.

'Weet ik veel! Het gebeurde gewoon.' zeg ik bot. Lilly en Kacey gooien een veel betekende blik naar elkaar, die ik meteen verbreek door in mijn handen te klappen. 'Hey! Effe niet doen nu!' zeg ik nukkig. Ik word onderhand echt gek van al die vragen en meningen. Al zou het voor een verhuizing naar het gesticht het perfecte moment zijn.

"Daar is ze." Kacey fluistert benieuwd en knikt met haar hoofd een kant op, waar inderdaad Maddy en Lynn komen gelopen. "Just act normal!" zegt Lilly. Ik rol een keer met mijn ogen.

'Alsjeblieft, er is nou ook weer niet zo veel gebeurd om me anders te gaan gedragen.' lieg ik. In mijn hoofd klinken die woorden zelfverzekerd, maar als ze er eenmaal uitzijn besef ik pas hoe ongeloofwaardig ze klinken. Ik krijg dan ook vragende blikken van Kacey en Lilly. 'Houhhh.. laat ook maar!' zucht ik gepikeerd.

Beide komen ze wat voorzichtig onze kant op lopen. Als ze naast onze tafel staan zet Maddy haar dienblad al neer en kijkt ze wat witjes naar de tafel, terwijl ze er met haar vingers op tikt. "Mogen we erbij zitten?" vraagt Lynn zacht.

Natuurlijk schuif ik meteen op, zodat er plaats is naast mij, maar Maddy loopt om de tafel heen om aan te schuiven naast Kacey. Lilly werpt me tegelijkertijd een "dit-gaat-de-verkeerde-kant-op" blik, en waar ik niet op reageer. Goed wetende dat ze gelijk heeft.

Het is onaangenaam stil aan de tafel. Blijkbaar weet niemand een gesprek te beginnen of even een ice-breaker te gooien, wat ik dan ook vanuit alle kanten begrijp. Ikzelf krijg het er bloedheet van en wapper een aantal keer met mijn handen naar mijn gezicht.

"Dus.." zegt Kacey na een poosje. Haar wenkbrauwen staan op een gekke manier omhoog. Ongemakkelijk haalt ze een hand door haar haren heen. Aan haar gezicht valt duidelijk te zien dat ze net zo min weet wat ze moet zeggen als ik.

Er komt dan verder ook geen woord meer uit haar mond.

Lynn zit ondertussen haar boterhammen te eten. Ik zou haar voorbeeld graag willen volgen, maar ik krijg geen hap door mijn keel. Het zit me allemaal niet zo lekker, ik hou er niet van als er ruzie is. De spanning die tussen ons 5en hier in de lucht hangt is zowat niet meer uit te houden.

"Luister, Maddy." begint Lily ineens. "We weten allemaal wat er is gebeurd, kunnen we alsjeblieft niet zo bijdehand doen en er gewoon over praten? Er is vast een manier hoe we iedereen hier een plekje voor kunnen geven, toch." Verbaasd kijk ik haar aan. Zij heeft makkelijk praten. Ik ben hier wel diegene die zojuist alles verpest heeft.

Maddy kijkt wat niet begrijpend om haar heen. Aan de uitdrukking op haar gezicht valt duidelijk te zien dat ze er helemaal niet over wil praten. Kort haalt ze een keer haar schouders op.

"Ik heb geen idee waar jullie over willen praten." zegt ze enkel kil. Haar blik staart star naar Lilly.

Dan ineens staat ze op van haat stoel en duwt ze haastig en agressief haar boterhammentrommel in haar dure schooltas. Ze gooit haar haren een keer naar achter en kijkt Lynn wat vragend aan.

Als een of ander schoothondje springt Lynn meteen op en volgt ze Maddy haar voorbeeld. Enkele seconden later duwt ze ook haar rugzak over haar schouder en pakt ze haar telefoon va de tafel. Lynn blijft even staan, wat spijtend kijkt ze mij aan.

In de tussentijd is Maddy al van ons weggelopen, haar schaduw bevindt zich al aan het einde van de lange gang. Het duurt dan ook niet lang voordat Lynn er achteraan spurt, om vervolgens bij Maddy aan te sluiten.

Met open mond volg ik ze, tot ze uit mijn zicht zijn. Verbaasd wijs ik naar de plek waar de twee meiden net nog liepen, als ik me omdraai naar Kacey en Lilly. 'W..wat?' vraag ik onbeholpen.

Kacey schud wat kwaad haar hoofd. "Dat is heel duidelijk." zegt ze.

"Waar sloeg dat op?" Lilly lijkt even verbaasd te zijn als ik.

"Dat,-" legt Kacey uit. Ze wijst afkeurend en preuts naar het einde van de gang. "-sloeg precies nergens op." zegt ze dom.

'Wat is ze aan het doen?' vraag ik, nog steeds diep onder de indruk. Lilly en Kacey halen beide hun schouders op.

"Misschien is ze vergiftigd, en moet ze doen wat Maddy zegt!" probeert Lilly mysterieus te zeggen, Kacey en ik kijken haar vreemd aan, en snel genoeg beseft ook Lilly hoe apart en onrealistisch dat klonk.

Een hele poos blijft het stil. Na een tijd staan verschillende leerlingen al op, om naar hun les te gaan, die waarschijnlijk over een paar minuten alweer zou gaan beginnen. Ikzelf zit stil voor me uit te kijken, denkend en denkend. Op zoek naar een logische verklaring, waarom Lynn achter Maddy aan liep. Het probleem is alleen dat die logische verklaring niet bestaat, en dat ik die al zeker nooit ga vinden.

"Het komt vast goed. Ze trekt wel weer bij." Lilly heeft haar hand op mijn schouder gelegd en kijkt me lief aan. Ook Kacey knikt een keer, als teken dat ze het met Lilly eens is.

'Ik weet het niet hoor, jongens.' betwijfel ik. Ik ken Lynn al sinds de kleuterklas, ik ben met haar opgegroeid. Ik ken al haar diepste geheimen en zwaktes, en dat is nou juist wat het ook zo moeilijk maakt. Maar ik ken Lynn ok goed genoeg om te weten wat haar prioriteiten zijn. Ik ken haar goed genoeg om te weten, dat als ze ergens aan begint ze daar ook mee door gaat, en niet zomaar terugkrabbelt.