The One Who Loved.

"Als jij liever de hele dag daar wil blijven liggen is het ook goed hoor."

"Oké, jongens en meisjes. De les is bijna afgelopen." zegt mevrouw Gommers. Zowat iedereen om ons heen begint zich te haasten omdat ze het practicum af willen hebben. Relaxt leun ik achterover. Oh nee, wacht. De stoel heeft geen leuning..

Boem.

Ik lig op de grond. Lekker handig weer, Eef. Gelukkig zijn mijn klasgenoten allemaal te druk bezig om tijd aan mij te verspillen, dus maar een paar mensen zagen het gebeuren.

"Lompe kip!" zegt Jace. Hij grinnikt en slaat een hand voor zijn hoofd. Nog steeds lig ik op de grond.

'Een beetje hulp zou aardig zijn!' zeg ik. Eigelijk praat ik tegen Lynn, maar ook zij ziet me niet eens liggen.

"Hier." zegt Jace, hij steekt zijn hand naar me uit. Met een vieze blik kijk ik hem aan. Ik wil hem niet aanraken. Jace ziet het duidelijk ook en haalt zijn wenkbrauwen op. "Als jij liever de hele dag daar wil blijven liggen is het ook goed hoor." zegt hij, en hij trekt zijn hand alweer in.

'Nee, nee!' roep ik. Snel grijp ik zijn hand vast en zonder ook maar één puf trekt hij me weer omhoog.

Wat verbaasd kijk ik hem aan. Ik had wel verwacht dat hij sterk was, maar zo sterk dat hij mij omhoog kan trekken?

"De les is over twee minuten afgelopen, maar ik wil nog even wat zeggen." verteld de lerares. De kinderen die nog hard aan het werk waren en zaten te praten, stoppen met waar ze mee bezig waren en luisteren aandachtig.

"Jullie hebben nu een practicum uitgevoerd of scheidingsmethodes, en ik wil graag dat je met diezelfde leerling waar je vandaag mee samen hebt gewerkt een verslag en presentatie maakt." zegt ze. Ik denk dat ik nog nooit zo diep heb gezucht, in mijn hele leven.

Moeilijk kijk ik Jace aan, die in tegenstelling, mij glimlachend aan kijkt. Wat mankeert hem?

De bel gaat en schuif mijn kruk onder de tafel. Weer gooi ik mijn zware rugzak over mijn schouder, die vervolgens met een harde bonk tegen mijn ruggenwervel aan knalt.

Auw.

"Dus, wanneer gaan we afspreken." Jace komt naast mij lopen en duwt met zijn elleboog tegen mijn arm.

'Auw?' zeg ik op een manier alsof hij niet begrijpt dat ik ook gevoelens heb.

"Oh sorry. Gaat het?" Ineens verandert zijn hele stemming. Kort raakt hij mijn arm aan, waardoor er een rilling door mijn lichaam gaat. 'Euhh, ja hoor.' zeg ik.

"Maar, waneer heb je tijd?" vraagt Jace nog een keer. Ik zucht diep en blijf midden in de gang stil staan.

'Luister Jace,-' begin ik. 'Het is al erg genoeg dat ik naast je moest zitten vandaag, dus maak het me nu niet moeilijk en creëer gewoon een google drive document zodat we er allebei vanuit thuis aan kunnen werken.' zeg ik. Ik steek mijn duimen op en glimlach even. Jace kijkt me ergens wat teleurgesteld aan. Ik verbreek het ongemakkelijke oogcontact en begin weer te lopen.

"En hoe wil je die presentatie dan maken?" vraagt hij. Ik blijf weer staan en haal mijn schouders op. 'Dat zien we dan wel.' zeg ik.

Weer loop ik weg. Deze keer blijft Jace stil. Wel komt hij na een tijd naast me lopen, waar ik nog niet eens zo veel moeite mee heb, zolang hij stil blijft. Helaas voor mij doet hij dat niet.

"Hey, Eef." begint hij. Hij vertraagd zijn pas wat, omdat ik hem anders niet bij kan houden. "Vanavond is er een feestje." zegt hij. 'Oh, echt? Wat leuk!' zeg ik vervelend. "Ja, ik dacht dus.." hij stopt even. "Misschien wil je ook komen?" Terwijl hij dat zegt klinkt hij heel onzeker.

Met tegenzin kijk ik hem aan. 'Ik weet het niet, ik ben niet zo van de feestjes.' zeg ik als excuus. "Aahh, komop. Één feestje maar." zegt Jace bemoedigend. Ik zucht weer eens diep. 'Ik zal er over nadenken.' zeg ik uiteindelijk maar, wetende dat deze jongen niet op gaat geven.

'Waarom wil je überhaupt dat ik kom? We mogen elkaar niet eens.' zeg ik. "Dat is niet waar. Jij mag mij niet." zegt hij grinnikend.

'Oh, dus jij mag mij wel?'

"Dat heb ik niet gezegd."

'Jawel, ik zei dat we elkaar niet mochten en toen zei jij dat ik jou niet mocht, maar je zei niet dat jij mij niet mocht.'

Als ik het zo zeg klinkt het wat onduidelijk, en die mening deelt Jace zo te zien. Vreemd en niet-begrijpend kijkt hij me aan.

"Sorry, wat?" vraagt hij, nadat hij het na een tijdje nog steeds niet begrijpt. 'Laat maar.' zeg ik, en ik wuif het letterlijk met mijn handen weg.

"Tijd is op, genoeg nagedacht?" vraagt Jace. Nu begrijp ik hém niet. "Over vanavond." zegt hij voor de duidelijkheid. Ik lach. 'Dat hadden we toch al besproken. Ik zou er over nadenken.' zeg ik.

"Jep, en dat heb je nu gedaan. Dus wat is je antwoord. Kom je of niet?" Ik kan het me verbeeld hebben, maar die gozer keek me met sprankelende ogen aan. Ik mag hem dan wel niet, maar ergens ook weer wel.

Nee.

Dat heb ik niet gezegd.

Ergens wil ik hem gewoon niet teleurstellen, en daarbij, een avondje feesten kan vast geen kwaad. Nog steeds kijkt hij mij hoopvol aan.

'Oké, ik kom.' zeg ik zuchtend.