The One Who Loved.

"Daar zullen we vanzelf achter komen."

'Ik ben thuis!' roep ik hard door het huis. Ik trap mijn schoenen uit en hang mijn fietsensleutel aan een haakje, in de bijkeuken. Daarna loop ik de woonkamer in, waar niemand is, en laat ik me met een plof op de bank vallen.

Rustig probeer ik alles wat de laatste paar uur is gebeurd, tot me te laten doordringen. Wat heb ik gedaan? Heb ik hem echt gezoend? Of zoende hij mij?

"Eef?" mijn moeder komt de woonkamer binnen lopen en laat zich in de stoel tegenover mij zakken. "Alles flex?" probeert ze cool te vragen.

Ik houd een hand tegen mijn voorhoofd en moeilijk weet ik, 'Ja, alles kits!', uit mijn mond te krijgen. Ik staar voor me uit naar de tv, die niet eens aanstaat.

Niet veel later komt ook Mila binnen rennen die hard aan het schreeuwen is, zonder reden, en vervolgens bij mijn moeder op schoot kruipt.

"Waar was je eigenlijk heen?" vraagt mijn moeder aan mij, terwijl ze begint met het invlechten van Mila's blonde haren.

Ik ben ineens zo moe, dat ik amper zelf nog hoor wat er uit mijn mond komt. Mijn ogen concentreren zich op de tv voor me, ook al komt het niet in me binnen wat er zich op afspeelt. Als je me nu een bord met gras voor zou houden, zou ik het hoogstwaarschijnlijk in goed vertrouwen op eten.

"Eef?" herhaalt mijn moeder nog een keer, alleen nu wat harder.

'Oh, ik was even maar Jace.' antwoord ik.

"Jace?" roept Mila hard.

'Ja, Jace.' zeg ik bijna dromerig. Pas dan realiseer ik me wat voor drama ik zojuist veroorzaakt heb.

Vanaf de gang hoor ik ineens harde voetstappen de trap afrennen en nog geen 20 seconde later staat Timo voor me. "Jace?" vraagt hij verward.

"Sinds wanneer ga jij met Jace om?" vraagt hij wat streng. Ik grinnik en kan een glimlach niet onderdrukken.

'Sinds wanneer boeit jou dat wat?' snauw ik. 'En trouwens, het is niet eens wat jullie denken. Ik ging gewoon zijn trui terugbrengen.' Het is niet helemaal waar, en met die gedachte voel ik mijn wangen wat rood worden. Gelukkig merkt niemand dit op, behalve Mila, die met haar handjes naar me wijst.

"Zijn trui?" roepen mijn moeder en broer in koor. De toon waarop mijn moeder het zegt is een "oeh-wat-leuk" toon, die van mijn broer klinkt meer als een "wat-denk-je-wel-niet."

'Ja, ik had hem gisteren geleend, omdat ik het koud kreeg. Is toch niks mis mee.' zeg ik nonchalant. Ik krijg ineens een sterk verlangen om naar mijn kamer te rennen, dus sta ik langzaam op.

Timo duwt me met een bonk weer terug op de bank, en teleurgesteld sla ik mijn armen over elkaar heen.

"Je had toch zelf een trui mee kunnen nemen?" Timo rijkt een hand uit, om het "ben-je-zo-dom" effect te versterken. Ik wil er op spugen, maar snel trekt hij zijn hand weer weg waardoor er een druppel spuug op mijn blote been beland. Mila begint hard te lachen.

"Je stelt me wel teleur. Waarom Jace?" vraagt Timo terwijl hij het gelach van Mila negeert. Ik zucht diep.

Het is misschien beter om te liegen, besluit ik.

'Ik zei toch al, er is niks gebeurd. Mam! Help me eens.' probeer ik versterking te zoeken.

"Ach, Timo. Stel je niet zo aan. Als Evy Jace leuk vindt, moet je haar daar niet mee voor de gek houden. Vraag anders als hij vanavond wil mee eten." zegt ze.

'Dat is niet helpen, mam.' snauw ik weer. Ik laat me achterover in de bank zakken.

Timo gaat met zijn armen over elkaar geslagen op de leuning van de bank zitten en lijkt kort na te denken. Na zo'n halve minuut zegt hij ineens, "Ja, dat vind ik wel een goed idee, eigenlijk. Kunnen we eens even met hem kletsen, toch mam?" een flauwe grijns ontstaat op zijn gezicht.

'Oh, nee nee nee nee nee.' zeg ik snel. 'Hij is al eens hier geweest, weten jullie nog? En daarnaast, volgensmij moest hij ergens heen en kwam hij vanavond laat pas terug.' bedenk ik snel een excuus.

"Ach, we kunnen toch wat later eten." zegt mijn moeder flexibel. Snel schud ik mijn hoofd. Echt hoor. Mijn moeder is een ontzettende schat en ik hou enorm van haar, maar soms zou ik gewoon willen dat ze net als alle andere moeders eens streng zou kunnen zijn.

'Ik denk alsnog dat Jace liever wat alleen op zijn kamer gaat gamen. Waarom zou hij zijn vrije avond aan mij spenderen?'

"Omdat hij je hartstikke leuk vindt." zegt mijn moeder enthousiast.

'Nou, ja. Dat denk ik niet.' mijn stem klinkt ineens onzeker en trilt wat. Ik duw een pluk haar achter mijn oor en friemel wat aan mijn armbandje.

"Daar zullen we vanzelf achter komen." mengt Timo zich ermee. "Je appt hem, om te vragen of hij wil komen eten. Als hij nee zegt, is het duidelijk dat hij je niet leuk vind. Komt hij wel? Dan heb ik nog een woordje met hem te doen."

'Ach, doe niet zo raar. Dit slaat nergens op. Ik ga naar mijn kamer.' ik probeer voor de tweede keer op te staan en wordt ook weer voor de tweede keer tegengehouden.

"Eerst appen." zegt Timo star. "Dan mag je naar boven."

'Tss.. Ga aan de kant! Je bent mijn vader niet.' ik probeer hem te duwen, wat weinig resultaat oplevert, dus roep ik weer om mijn moeders versterking.

'Mam! Zeg dat hij aan de kant moet gaan!' roep ik. 

"Sorry, Eef." begint ze al. Mijn vertrouwen in de mensheid zakt enorm. "Ik moet Timo hier gelijk in geven. Stuur hem gewoon een mailtje,-" zegt ze ouderwets "-waarin je vraagt of hij wil komen eten."

Ik zicht diep en stamp kinderachtig een keer op de grond. 'Ik haat jullie echt.' zeg ik. Timo glimlach een keer gemeen naar me, terwijl Mila geschrokken een handje voor haar mond slaat, vanwege mijn taalgebruik.

"Kom op. Ik weet dat je het kan." zegt Timo op een aardige toon. Als hij maar niet denkt dat hij nu ineens wel de lieve, respectvolle broer kan spelen. Hij wijst vervolgens naar mijn hand, waarin ik mijn telefoon in vast heb.

'Rot kind.' zeg ik zacht terwijl ik mijn telefoon ontgrendel.

Het lijkt wel alsof ik weer doen, durven of de waarheid, aan het doen ben, want opnieuw had ik geen eens een keuze om mee te doen of niet.