Ik zou willen zeggen dat we nog lang en gelukkig leefden.
Ik zou willen zeggen dat het allemaal goed is gekomen.
Elke ochtend wordt ik nog met hetzelfde gevoel wakker. Het gevoel dat ik iets mis. De leegte in mijn borst die zich maar niet op lijkt te vullen.
Ik weet niet waar Jace is. Ik weet niet of ik hem ooit nog eens zal zien.
Het enige wat ik kan doen, is hopen dat alles op een dag weer op zijn plaats zal vallen.
Zijn stem, glimlach en gezicht spookt de hele dag door mijn hoofd heen. Elke dag weer opnieuw. Hoezeer ik hem ook probeer los te laten, het lukt me niet.
"Als het echt voor je bedoelt is, zal het je vanzelf overkomen." zegt hij simpel. Hij pakt mijn hand vast en drukt er een kusje op. "Alles gebeurt met een rede, Eef."
"Geluk kun je overal in vinden,-" zegt hij makkelijk, "je moet het alleen zelf willen zien. En als je dat kan, moet je het diep in je opnemen en bewaren als herinneringen, want het kan elk moment voorbij zijn."
Woorden zijn makkelijk te negeren, zolang ze niet aan de orde zijn. Het is makkelijker om zulke gevoelens en gedachtes weg te duwen en ze te laten liggen voor later. Als die later überhaupt zal komen.
Maar als die later er eenmaal is, ben je te laat. Dan is er geen tijd en ruimte meer voor het delen van gevoelens. Dan ben je simpelweg te laat.
Het enige wat ik nu kan doen, is verdergaan. Opnieuw zoeken, naar geluk, want het is overal in te vinden.
Na alles wat we hebben meegemaakt, ben ik niet alleen maar achtergelaten met leegte. Ik heb de herinneringen. De fijne en leuke momenten die we deelden, die me gelukkig maakten.
Alles gebeurt met een reden.
Jace heeft me laten zien dat eerste indrukken niks zeggen over wat voor persoon iemand is. Het heeft me laten inzien dat ik van mensen kan houden, die ik nooit dacht lief te hebben.
Ik heb hem liefgehad, hij liet me de beste kant van mezelf zien. En tuurlijk, ik moet verder gaan. Ik moet proberen om het geluk terug te vinden en iemand in mijn hart te sluiten. Ik weet alleen niet of ik het nog eens kan.
~Degene die liefhad.
JE LEEST
The One Who Loved.
Teen Fiction"Dus.. Evy." zegt Jace. Ik zucht diep. Jammer. Hij is er nog. "Dus, Jace." zeg ik hard en bot. "Jep, mooie naam he!" zegt hij. "Net zoals die van jou, Eef." Meteen stop ik met lopen en draai ik me naar hem om. 'Ten eerste, je naam is poeplelijk, e...
