The One Who Loved.

"Wil je soms oorlog?"

Inmiddels alweer thuis schop ik mijn schoenen uit en gooi ik mijn tas in de hoek van de bijkeuken. 'Joehoe, ik ben thuis!' roep ik door het huis. Meteen komt er iemand de woonkamer uit gerend.

"Evy!" roept mijn kleine zusje blij. Met open armen komt ze vrolijk naar me toe. Als ze haar kleine armpjes om mij heen heeft geslagen til ik haar in een knuffel op. 'Dag, Mila.' In mijn armen wieg ik haar wat op en neer, waardoor ze moet lachen.

Voorzichtig zet ik haar weer op de grond neer. Mila legt haar handjes beide op mijn wangen en drukt een klein kusje op mijn lippen. "Ik heb je gemist." zegt ze lief. 'Ahww, ik jou ook.' zeg ik, kort haal ik mijn hand door haar licht blonde haartjes. Ik kietel haar kort even in haar zijde, waardoor ze hard begint te lachen.

'Oh ooh, kan Mieltje daar niet tegen?' vraag ik lachend. Mila blijft lachen en probeert mij ook te porren, wat overduidelijk niet lukt. Omdat ik het toch een beetje zielig vindt doe ik maar alsof en laat ik me op de grond vallen, waardoor Mila nog harder moet lachen.

"Hey, ben je er weer." Mijn broer komt de trap afgelopen en pakt meteen mijn tas van de grond af. Hij wijst erna. "Zal ik die meenemen naar boven?" vraagt hij lief. Ik lach en schud mijn hoofd. 'Ik kan mijn tas echt nog wel zelf dragen, hoor.' Ik loop naar hem toe en haal mijn hand pesterig door zijn haar heen, waardoor het helemaal in de war zit.

"Waar is dat nou weer voor nodig?" vraagt hij lachend. 'Gewoon, had ik zin in.' zeg ik, en ik haal mijn schouders op. Timo loopt naar Mila toe en fluistert iets in haar oor waardoor ze moet lachen. Dan gaat hij rechtop staan, met een serieus gezicht kijken ze mij aan.

"Wil je soms oorlog?" vraagt Timo. Niet onder de indruk haal ik mijn wenkbrauwen op. 'Ik..Ik weet niet of ik dat durf.' stel ik me aan. Heftig knikt Timo zijn hoofd. "Ja, ik zou maar oppassen." zegt hij. 'Oh, ja. Waarom dat?' vraag ik. "Nou.." zegt Timo.

Snel loopt hij naar Mila en tilt hij haar op. Ze hangt onder zijn arm en houdt haar armpjes voor zich uitgestoken. "Omdat ik Mila heb!" zegt hij. Rennend komen ze op me afgeremd en door al het gestamp heen hoor ik Mila nog lachen.

Ik ren zo snel mogelijk naar de woonkamer, ook al weet ik dat Timo sneller dan mij is. Met haar handjes duwt Mila mij op de bank. Met een plof val ik neer, en hou ik mijn handen boven mijn hoofd.

"Kietel maar, in haar zij!" hoor ik Timo tegen Mila zeggen. Niet veel later voel ik dat er in mijn zij gepord wordt en kan ik mijn lach niet meer inhouden.

Op dat moment komt mijn moeder binnenlopen. "Ach, jongens. Laat die meid nou eens met rust, ze komt letterlijk net thuis!" zegt ze hoofdschuddend. Mila lacht hard maar stopt met kietelen. Ik ga weer rechtop op de bank zitten en zet Mila op mijn schoot. Een dikke kus druk ik op haar wang, waardoor ze weer begint te lachen.

"Was het leuk, meid?" vraagt mijn moeder me. 'Ja, was weer gezellig.' antwoord ik. 'Lilly's moeder zei tegen mij dat je haar weer eens moest bellen.' zeg ik. Mijn moeder haalt een hand door haar haar en zucht even. "Ach, ja. Dat moet ik ook weer eens doen. Ik heb het gewoon zo druk de laatste tijd." zegt ze. Begrijpend knik ik. 'Ik weet het, mam.'

"Heeft iemand mijn bril gezien?" Mijn vader komt verward de woonkamer binnengewandeld. "Ach, Eef. Was het leuk?" vraagt hij. Hij komt naar me toe lopen en houdt een vuist voor mijn neus. Zijn andere arm legt hij tegen zijn borst en met een stoer gezicht kijkt hij me aan. "Tik 'em aan, makker!" zegt hij ruig.

Ik moet lachen en rol met mijn ogen. Natuurlijk geef ik hem dan een boks.

"Hoe ging het nog met Herman?" vraagt mijn vader mij. Ik knik. 'Goed, geloof ik. Dat zei hij tenminste.' zeg ik. "Wordt die nog niet gek van de kleine?" vraagt mijn vader.

Lilly heeft een jonger broertje die toevallig net zo oud is als Mila. Ze zitten bij elkaar in de klas, en zover ik weet hebben ze stiekem een oogje op elkaar. Ook al geven ze dat nooit toe. Evengoed echt super schattig, zo'n kleine peutertjes!

Ik schud mijn hoofd. 'Nee, hoor.'

"Oh." zegt mijn vader. Langzaam loopt hij naar Mila toe en knijpt hij zacht in haar dikke wangetjes. "Dan heeft hij het makkelijker dan ik." zegt hij. Mila springt van mijn schoot en rent achter mijn vader aan. Lachend rennen ze beide rondjes om te tafel heen.

"Flapdrollen!" zegt mijn moeder, die lachend toekijkt.

Timo zit naast me op zijn mobiel, en als je het mij vraagt is hij wel héél erg geïnteresseerd in het gesprek wat hij voert. Onopvallend probeer ik op zijn schermpje mee te lezen, maar jammergenoeg heeft hij het door en draait hij zijn telefoon om. Met een grijns kijkt hij me aan.

'Oehhh, volgensmij is hier iemand verliefd.' zeg ik lachend. Met mijn vingers wijs ik naar Timo, en mijn moeder schud haar hoofd weer. "Helemaal niet!" zegt Timo. Maar aan het feit dat zijn wangen rood worden, kan ik zien dat hij liegt.

Ineens springt Mila weer op mijn schoot. Gillend, maar lachend, verbergt ze zich in mijn armen. Mijn vader wrijft snel nog een keer over haar kleine hoofdje. "Hebbes!" zegt hij dan.

Ja, ik weet het mensen. Mijn familie is een gevalletje apart. Maar dat maakt het juist zo leuk!