The One Who Loved.

"Poepen in je schoen, en jou niet mee laten doen."

Weer een nieuwe dag. Donderdag.

Met mijn extreem zware rugzak loop ik door de schoolgangen. Ik weet dat ik mijn boeken ook kan wisselen, maar ik pas ervoor. Het is gewoon zo veel moeite om elke pauze terug te lopen naar je kluisje. Nee, laat mij maar lekker een hernia krijgen.

Zuchtend loop ik achter Maddy en Lynn aan. In deze vroege ochtend heb ik niet zo veel zin om sociaal te doen, en ik kan ze simpelweg gewoon niet bij houden. Hard kletsend en lachend lopen ze zonder moeite de trappen op, terwijl ik bij elke stap die ik neem moet vechten voor mijn evenwicht.

Eindelijk.

Ik kom aan bij het lokaal en laat mijn tas met een harde knal op de grond vallen. Meteen voel ik een opluchting. Ik open mijn telefoon en controleer magister voor de zekerheid nog een keer. Dat gaat me niet nog een keer gebeuren. Gelukkig is er geen rooster wijziging, dus de kust is veilig.

Onze scheikunde docente, mevrouw Gommers, komt al aanlopen en opent het lokaal. Met een zucht pak ik mijn rugzak weer op en loop ik naar een tafeltje achteraan. Maddy en Lynn gaan naast me zitten en zijn nog steeds druk in gesprek.

Het lokaal loopt vol, en ook Kacey en Lilly komen voor ons zitten. Ergens voel ik me wat trots, omdat we eindelijk gewoon een keer eerder op school waren. "Hey." zeggen ze beide zacht als ze gaan zitten. Ik zwaai kort even en leun weer met mijn hoofd op mijn arm. Het is veel te vroeg.

Mevrouw Gommers wil al met haar les beginnen, maar op dat moment komt Jace nog binnenlopen. Natuurlijk wordt er niks over gezegd, want hij is nieuw. Ik rol met mijn ogen.

"Mag ik hier zitten?" vraagt Jace. Ineens staat hij naast me en wijst hij naar de kruk die nog leeg is. 'Heb ik een keus?' vraag ik. Jace is inmiddels al gaan zitten. Hij glimlacht kort even naar mij. "Nee." zegt hij dan.

"Oké, jongens en meisjes. Vandaag gaan we een practicum doen in tweetallen." begint mevrouw Gommers. "Dat doe je met diegene die naast je zit." zegt ze. Verschillende kinderen waren al naar elkaar aan het seinen en teleurgesteld laten ze hun hoofd zakken.

"Gezellig!" zegt Jace, en hij duwt met zijn hand tegen mijn schouder. 'Vind je?' zeg ik bot. Weer grinnikt Jace, wat ik niet begrijp. Ik ben alles behalve vriendelijk, dus waarom probeert hij nog steeds in mijn aura te komen?

Mevrouw Gommers legt de instructies uit, en geeft ons de materialen die we nodig hebben. Gelukkig snap ik scheikunde redelijk, dus Jace kan het niet makkelijk gaan verpesten.

"Nou, laten we maar beginnen." zegt Jace. Hij staat op en zet zijn veiligheidsbril op. Ook trekt hij de grote labjas aan, die hem precies past. Ik volg zijn voorbeeld, alleen is de jas mij veel te groot. Ik vouw de mouwen dus maar op, zodat ze niet in de weg zitten.

'Zal ik het maar doen? Jij zal wel niet hebben opgelet.' zeg ik, terwijl ik naar de tekeningen in zijn schrift wijs. "Dat is vooroordelen." zegt Jace. Snel klapt hij zijn schrift dicht. 'Jep, want je weet natuurlijk precies wat je moet doen.' zeg ik niet gelovend. Ik pak de sla g van de brander en sluit die aan op de gaskraan.

"Om heel eerlijk te zijn.." begint Jace. "Weet ik precies waar ik mee bezig ben." Hij pakt de brander van mij over en zet hem op de goede stand aan vervolgens voert hij stap voor stap alles uit wat op het practicum blaadje staat. En niet zomaar, nee. Zonder ook maar één keer naar de stappen te kijken.

Verbaasd kijk ik hem aan, ook al geef ik niet graag toe dat hij hier goed in is. "Wat? Die zag je zeker niet aankomen he." zegt hij. Ik reageer er niet op, omdat ik hem geen compliment gun.

"Zo." zegt hij. Als laatste stap zet hij het glazen kommetje op de weegschaal. "Het zout weegt dan 2,13 gram." zegt hij. "Heb je dat allemaal opgeschreven?" Streng kijkt hij me aan, waardoor ik snel knik.

Deze jongen heeft zojuist 3 stoffen gescheiden. Eerst extraheren, dan filtreren, en ook nog indampen. En dat allemaal heeft hij in 20 minuten gedaan. Verward kijk ik om me heen, alle andere mensen zijn nog bezig met de stappen bij het filtreren.

'Hoe deed je dat?' vraag ik. Ik kijk hem expres niet aan, omdat ik weet dat hij aan het grijnzen is. Ik kan er gewoon niet tegen als hij zo trots op zichzelf is, en ik kan niet uitleggen waarom.

"Ik ben gewoon een natuurtalent." zegt hij vol van zichzelf. Ik maak overgeef gebaren. Jace grinnikt weer. "Wat verkeerds gegeten vanmorgen? vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, dit gebeurt wel vaker als de mensen in mijn aura niet goed zijn.' zeg ik wijzend naar mijn keel.

"Ahh, ja ik snap het. Lynn, kun je even wat opschuiven? Je verpest Evy's aura." zegt hij bot. 'Wat?' roep ik kwaad en ik sla tegen Jace zijn arm, waardoor hij alleen maar harder begint te lachen.

"Is dat alles wat je hebt?" vraagt hij. "Het voelt alsof iemand een spaghettisliertje tegen mij aangooit." Hij wrijft over zijn ouder en lacht. 'Ik kan echt wel harder slaan. Ik wil je alleen niet stuk naar huis sturen.' zeg ik. Vreemd genoeg reageert Jace daar niet op. Een tijd blijft het stil.

'Wat gaan we nu doen?' vraag ik nadat ik een tijdje voor me uit heb gestaard. "Poepen in je schoen, en jou niet mee laten doen." zegt Jace droog. 'Ha ha ha. Grappig.' zeg ik.