The One Who Loved.

''Verdorie, wat een meloenen!''

Met al mijn kracht duw ik mijn gymtas in mijn kluisje. Ik weet dat hij er eigelijk neet meer bijpast, maar aangezien ik vertrouwen heb in het feit dat ik sterk ben én ik geen zin heb om die stomme tas de hele dag mee te slepen, prop ok hem er toch maar bij.

'Ja, bijna!' zeg ik. Snel trek ik mijn hand uit mijn kluist en met een harde knal duw ik het deurtje dicht. 'Yes!' roep ik blij. Mensen om me heen kijken mij vreemd aan. Laat ze maar kijken.

Ik sta op en gooi mijn rugzak over mijn schouder. Vandaag, loop ik alleen door de schoolgangen. Lynn is ziek, en Kacey en Lilly zijn altijd al eerder op school. Geen idee waarom, want ik zie daar geen logische reden in.

"Wacht op mij!" hoor ik iemand roepen. Aangezien hier wel 100 mensen lopen, loop ik gewoon door. Het zou wel heel toevallig zijn als diegene mij riep.

"Evy!" hoor ik.

Oké, dat zou dus niet toevallig zijn.

Ik draai me om, om vervolgens een uitgeputte Maddy te zien. Ze komt met haar hand in haar zij naar me toelopen. Helemaal buiten adem zucht ze een paar keer en wuift ze met haar hand naar haar mond, om meer lucht binnen te krijgen.

'Wat is het? Moest je fietsen?' vraag ik.

Heftig knikt Maddy haar hoofd. "Ja." zegt ze nog steeds uitgeput. "Mijn moeder moest al eerder werken en kon mij niet brengen." zegt ze. 'Aah, ja dat is vervelend.' zeg ik overdreven nep. Misschien iets té overdreven, want Maddy kijkt me iets gekwetst aan.

'Kom.' zeg ik. Ik draai me weer om en begin de trappen op te lopen. Maddy loopt achter me aan, wat ik kan horen aan het geklak wat op de tegelvloer klinkt. Die meid komt elke dag in hakken naar school. Ik snap nog steeds niet hoe ze dat volhoudt.

Na een stuk of 5 trappen te hebben opgelopen kom ik eindelijk aan bij het aardrijkskunde lokaal. Enigszins wat verward, want er is nog niemand anders. Zo vroeg zijn we niet eens.

"Waar is iedereen?" Maddy komt naast mij staan en kijkt ook wat verward om zich heen. 'Geen idee.' langzaam haal ik mijn schouders op. 'Misschien zijn ze gewoon wat later.' zeg ik. Maddy knikt.

Daarna is het stil, en dat blijft het ook een tijdje. Ik weet nooit goed wat ik tegen Maddy moet zeggen. We hebben niet zo veel overeenkomsten en om heel eerlijk te zijn mag ik haar niet echt. Mocht dat nog niet duidelijk zijn.

Om het awkward moment te vermijden pak ik mijn gloednieuwe telefoon uit mijn rugzak. Maddy merkt het meteen op. "Oh mijn god, heb je een nieuwe telefoon?" vraagt ze, en ze wijst naar de goude iPhone in mijn handen. Ik knik. 'Yep, aangezien Jace die kapot had gemaakt.' zeg ik.

"Jace?" vraagt Maddy. 'Ja. Die nieu..'

"Ja, ik weet wie hij is." onderbreekt ze me. "Heeft hij je een nieuwe gekocht?" vraagt ze wat vreemd. Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Ja, hoezo?' vraag ik. Heftig schud Maddy haar hoofd, daarna kijkt ze naar haar schoenen. "Nee, niks." zegt ze nijdig. Ergens lijkt het wat jaloers, maar ik ga er verder niet op in.

Ik klik op mijn telefoon. 'Het is al 8:32.' zeg ik. 'Het kan toch nooit dat er nog steeds niemand is.' Maddy schud haar hoofd. "Misschien hebben we een ander lokaal." zegt ze. Ik knik en open meteen de blauwe magister app.

'Verdorie, wat een meloenen!' roep ik hard.

"Wat is er?" vraagt Maddy.

'Roosterwijziging. We hebben het eerste uur gym.' zeg ik. Snel pak ik mijn rugzak weer van de grond en ren ik het trappenhuis in. "Wacht op mij!" hoor ik Maddy roepen. Ik zucht diep en draai me om. Op haar hakken probeert ze snel de trappen af te lopen wat natuurlijk helemaal fout gaat.

'Doe die stomme dingen uit!' zeg ik hard. Nijdig schud Maddy haar hoofd. "Nee, echt niet."

Ik zucht diep en leg mijn handen op Maddy's schouders. Met grote ogen kijk ik haar aan. 'Maddy.' begin ik rustig.

'Doe die klote dingen uit, we gaan dik te laat komen door jou!' probeer ik zo vriendelijk mogelijk te zeggen, maar aan de toon van mijn stem hoor ik dat dat niet helemaal lukte.

Maddy trekt ondertussen wel haar schoenen uit, dus het heeft geholpen.

Snel rennen we beide de trappen af, op weg naar de locker ruimte. Als ik eindelijk mijn sleutel in mijn tas heb gevonden duw ik die in het sleutelgat. Haastig trek ik mijn gymtas, die ik er nog geen 10 minuten geleden met veel moeite in heb gepropt, uit mijn kluisje.

Ook weer zo snel mogelijk rennen Maddy en ik door het schoolgebouw heen naar de gymzalen. Laat die nou net aan de andere kant van de school liggen, erg gezellig.

Als we dan eindelijk aankomen weet ik niet hoe snel ik me in mijn sport kleding moet kleden. Weer heb ik dat spuuglelijke, rode, Dusty Willows Hogeschool shirtje aan, wat hier op school tijdens de gymlessen verplicht is. Echt belachelijk.

Maddy is ook klaar en samen lopen we voorzichtig de gymzaal in. Als we de deur openen kijkt, natuurlijk, de hele klas onze kant op. Iedereen zit verspreid over de banken naast de zijkant. Ook de leraar draait zich nu om.

"Dag, fijn dat jullie ook nog komen opdagen." zegt hij. Kort kijkt hij op zijn horloge. "Zo'n 15 minuten te laat, maar hey! Jullie zijn er nu toch." hij steekt zijn handen omhoog.

'Sorry, meneer. Ons rooster was gewijzigd.' probeer ik Maddy en mijzelf uit de problemen te houden. "Geen probleem." zegt hij enkel. Niet gelovend kijk ik kort even naar Maddy. Ook zij lijkt het vreemd te vinden.

'Euhh.. serieus? Hoeven we niet te melden morgen?' vraag ik. Heftig knikt de man nee. Opgelucht haal ik adem. Nu hoef ik mijn ouders tenminste niet nog een keer teleur te stellen. Snel loop ik richting de bankjes, om plaats te nemen naast Kacey en Lilly.

"Euhhh.. wacht even." zegt de leraar ineens weer, net voordat ik kam gaan zitten. Vragend kijk ik hem aan. "Ik heb alleen gezegd dat je niet hoeft te melden." zegt hij. Niet begrijpend haal ik mijn wenkbrauwen op. "Dus." met een grote glimlach kijkt de man ons aan.

"Dat wordt rondjes rennen!" zegt hij met een enthousiaste stem. Met zijn jazzhands erbij wil hij een wauw-wat-leuk-effect creëren, maar het werkt niet. Maat, moet dit nou echt?

"Komop! Dat kan sneller!" zegt hij nog steeds blij. Moe kijk ik Maddy aan, zuchtend kijkt ze terug.

Met veel tegenzin begin ik rondjes te rennen in de grote gymzaal. De hele klas kijkt Maddy en mij na, ze moeten er onderhand duizelig van worden.

"Hoeveel moeten we er rennen?" vraagt Maddy vermoeid, na zo'n 3 rondjes. Meneer Lieshout denkt moeizaam even na. "Ik dacht zelf aan een stuk of 25." zegt hij. Nog dieper zucht ik. De hele klas begint te lachen, maar ik vind het totaal niet geinig.