The One Who Loved.

"Ik haat jullie echt."

"Mijn zusje is gisteren van de trap gevallen, telt dat mee?"

Lynn imiteert mij na, en samen met Lilly en Kacey lacht ze hard. 'Nou, jongens! Zo'n hoge stem heb ik niet eens!' zeg ik ook lachend.

Lynn kijkt me verbaasd aan. "Weet je dat heel zeker?" vraagt ze. Ik lach en geef haar een stomp tegen haar arm.

'Wat had ik anders moeten zeggen? Die man overviel me!' lachend rol ik voor de honderdste keer met mijn ogen.

Samen zitten we op Lilly's bed. Haar paarse dekbed maakt al het eten dat tussen ons in ligt nog duidelijker. Chips, popcorn, spekkies, maltezers, noem maar op, alles ligt er. Morgen rol ik hier het huis uit.

Onze luchtbedden zijn al opgepompt en opgemaakt. Even moet ik lachen. Kacey heeft nog steeds een paardendekbed. Je weet wel, zo een die elk meisje in groep 3 op haar verlanglijstje heeft staan. Sommige zelfs met een bijpassende pyjama erbij.

"Zit je mijn dekbed weer uit te lachen?" vraagt ze als ze mijn lach ziet. 'Nee, dat lijkt alleen maar zo.' gein ik. Kacey rolt met haar ogen en grinnikt. "Het is gewoon mijn logeerdekbed, meer niet." zegt ze.

'Tuurlijk!' grap ik ongelovig. 'Tuurlijk, Kacey!' We lachen.

"Hé, waren we jou niet aan het uitlachen?" vraagt ze lachend. 'Mij? Nee, hoe kom je erbij.' zeg ik voor de grap. "Ik weet niet. Had zo'n vaag vermoeden."

"Kacey heeft wel gelijk." helpt Lilly haar. "Thuis gebruikt ze dat dekbed niet hoor. Daar heeft ze er een van One Direction." Lynn en ik beginnen hard te lachen. Met haar handen seint Kacey een ho-ho-ho gebaar. "Wat? Ze zijn gewoon goed, hoor!" verdedigd Kacey zichzelf.

"Oh, nee. Daar gaat ze." Lynn laat haar hoofd in haar handen zakken.

"You're insecure! Don't know what for. You're turning heads when you walk trough the do-o-oor!" zingt Kacey.

Als ze het hele liedje heeft gezongen trekken we allemaal onze pyjama aan. Mijn normale kleren duw ik in de plastic zak, die mijn moeder altijd in mijn zogenaamde "logeertas" duwt. "Vieze was hoort niet bij schone was." zegt ze dan altijd. Wat wel waar is, want anders moeten alle kleren gewassen worden, wat wel enigszins wat zonde is van de energie en het water wat gebruikt moet worden bij.. ach ja, je begrijpt me vast wel.

"Wie heeft we zin in een spelletje?" vraagt Lilly enthousiast. Ze heeft zich alweer op haar bed laten vallen en heeft inmiddels al een zak chips opengetrokken. "Zeker weten!" roept Lynn vrolijk. We gaan weer op het paarse dekbed zitten en eten gretig van de chips.

"Oké. Wat dachten jullie van Doen, Durven of de Waarheid?" vraagt Lilly. 'Ah, nee. Niet weer dat spel.' zeg ik zuchtend. Maar Kacey en Lynn lijken het een topidee te vinden. "Kom op, Eef. Is toch gezellig." zegt Kacey. Ik heb er gewoon geen zin in. Het is echt zo'n spel waar alleen maar negatieve punten aan zijn. Bij de een zet je jezelf voor schut, omdat je iets lulligs moet doen en bij de ander moet je zowat al je geheimen opbiechten. Ik bedoel, een beetje privacy zou heel erg welkom zijn.

"Please!" Met puppy-ogen kijkt Lilly mij aan. Ik haat het als ze dat doet. 'Prima.' zeg ik droog. "Yass!" Lynn klapt blij in haar handen. "Oké, wie begint?"

"Ik!" Lilly steekt haar hand uitbundig op. Meteen daarna gooit ze een gemene glimlach naar mij.

'Oh, god. Hier gaan we.' zucht ik zacht.

"Eef. Doen, Durven of de Waarheid?" vraagt ze. Ik grinnik. '

'Oh, sorry. Moet ik nu iets zeggen. Mijn naam is Evie, niet Eef. Dus volgensmij is Eef aan de beurt.' Vanbinnen ga ik helemaal stuk. Dat excuus kan ik altijd gebruiken. Ook al heb ik dat al zeker 100 keer gedaan, het blijft een goeie. 

"Ee-eef!" roept Lynn hard. "Stel je niet zo aan en just answer the question!" Hard schud ze met haar hoofd. 'Oké, dan. Doe maar doen.' zeg ik zuchtend. Ik weet nu al dat er zo'n mega beschamende opdracht gaat komen. Zoiets als; ren in je pyjama over de straat, stuur je lelijkste foto als een streak of...

.."Stuur Jace een appje."..

Met een glimlach kijkt Lilly mij aan.

Met een geïrriteerd gezicht kijk ik Lilly aan.

'Nee.' zeg ik enkel.

Lilly opent haar mond al om tegen me in te gaan, maar ik kap haar af. 'Nee.' zeg ik weer kil.

Vanuit mijn ooghoek zie ik dat Kacey haar lach amper nog kan inhouden. Haar hand drukt ze stevig tegen haar mond aan om het geluid wat te dempen. Grinnikend schud ik mijn hoofd.

"Je moet het doen!" zegt Lilly weer. 'Waarom zou ik?' vraag ik. Lilly denkt even diep na, en kijkt me dan zelfverzekerd aan. "Omdat..-" moeilijk probeert ze woorden uit haar mond te gooien. "Omdat het bij het spel hoort." Nu moet ook ik mijn lach inhouden. 'Serieus, Lilly? Ik dacht echt dat je met een beter argument zou komen. Dit stelt me echt teleur.'

"Ahh, Eef! Doe nou niet zo flauw. Stuur hem gewoon een berichtje." zegt Lilly weer. Ineens pakt ze haar telefoon en zoekt ze er snel wat op. "Hier,-" zegt ze. "Dit is zijn nummer." Op haar telefoon staat een nummer met daarboven de naam: Jace. "Lilly?" ik lach kort. "Heb je alle jongens in je contacten staan ofzo?" Lynn en Kacey lachen ook. "Verander nou niet van onderwerp, Eef." zegt Lilly met een hoog stemmetje, kort lacht ze even.

Alweer zucht ik, maar dan krijg ik een idee. 'Dat gaat niet eens. Hij heeft mijn telefoon gesloopt, weten jullie nog?' zeg ik schouderophalend. Trots vanwege mijn geniale plan laat ik me achterover tegen Lilly's bed zakken, met mijn handen achter mijn hoofd. Ik kan het niet laten om even te grijnzen.

"Eef, toch." Lynn schud haar hoofd. "Kleine Eef, denk je nou echt dat we niet hebben gehoord dat hij je een nieuwe telefoon heeft gekocht?"

Shit.

Hoe weten ze dat?

"Dus..gaan met die banaan!" Blij geeft Lilly mij een knipoog. Ik rol met mijn ogen en loop mokkend naar mijn tas. Ergens in een verstopt vakje heb ik mijn telefoon geduwd. Ik had nog zo mijn best gedaan om hem te verbergen voor mijn vriendinnen. Helaas is het pijnlijk moment nu toch bereikt.

Zuchtend laat ik me weer op Lilly's bed zakken. 'Ik haat jullie echt.' zeg ik zeurend. "Ahhww, wij houden ook van jou." zegt Lynn met een kinderachtig stemmetje. Neuzel steek ik mijn tong naar haar uit en maak ik lelijke bekken. Lynn reageert enkel met wat gelach.

Ik type het nummer over wat nog steeds op Lilly's telefoon scherm te zien is. Met opzet, zet ik zijn naam niet in mijn contacten. Dat heeft hij, simpelweg gewoon niet verdiend.

'Wat moet ik sturen dan?' vraag ik ze. "Nou, gewoon. Niet te cliché. Dat je van hem houdt, of dat je hem mist. Of, of-!" Lilly glimlacht smerig. "-dat je hoopt dat die volgende week weer naast je komt zitten."

'Lilly.'

'Ik ga je echt slaan.' zeg ik.

"Nee, dankje."

Kacey en Lynn lachen.

"Stuur gewoon een bedankje voor de telefoon." zegt Kacey. "Dat is niet erg, waarschijnlijk reageert hij er niet eens op." Vreemd kijk ik haar aan. 'Ja, dat is leuk.' zeg ik bot.

"Oughhhh." Lilly zucht diep.

"Stuur nou gewoon iets!" zegt ze zeurend. "Wat zal het je trouwens ook uitmaken. Ik dacht dat je hem niet leuk vond." zegt ze.

'Nee. Dat doe ik ook niet.' zeg ik met een harde en strenge stem. 'En daarom ga ik hem nu ook iets sturen.'

Snel type ik de woorden van het laatste idee wat Lynn opnoemde. Hard klik ik op het blauwe verstuur knopje, voordat ik mijn vriendinnen nog een geïrriteerde blik gooi.

'Kunnen we dan nu alsjeblieft stoppen over jongens en ergens anders over praten?' vraag ik bijna smekend. "Als het moet." lacht Lynn.

Ik sla mijn handen voor mijn hoofd en lach neuzel. Mijn god, ik heb ze me wel uitgezocht hoor, die vriendinnen.