The One Who Loved.

"Wat heeft dat gespiens naar hem dan te betekenen?"

"Nee, je hoeft geen luchtbed mee te nemen, wij hebben er genoeg. Enkele vage woorden vat ik op uit het gesprek tussen Lilly, Kacey en Lynn. Al luister ik niet echt mee. Aan de andere kant van de aula zie ik Jace staan. Samen met Dylan staat hij naast de tafel, waar de rest van de jongens uit mijn klas aan zitten. Ik zie dat Jace wijst naar iets wat hij vast heeft. Hij staat alleen te ver weg van mij om te kunnen zien wat het is.

"Evy?!" hoor ik ineens. Ik schrik en draai me om. Lilly, Kacey en Lynn kijken me vreemd aan. Ik awkward glimlach tover ik snel op mijn gezicht. 

'Huh, wat is er?' vraag ik stom. Lynn slaat meteen een hand voor haar hoofd.

"Mijn god, Eef." zegt ze zuchtend.

"Neem jij de chips mee?" vraagt Kacey.

'Huh, wanneer.' vraag ik verward. Nu zuchten de meiden alle drie. Daarna lachen ze hard.

"Jongens, ik durf het bijna niet te zeggen, maar volgensmij is er hier iemand verlie-iefdd!" zegt Lynn met een hoog stemmetje. Ik doe mijn mond open.

'Helemaal niet!' zeg ik. Lilly kijkt me ongelovig aan. "Oh, nee? Wat heeft dat gespiens naar hem dan te betekenen?"

'Gespiens? Naar wie?' vraag ik.

"Naar Jace, natuurlijk. Je hebt hem nog geen moment uit het oog verloren!" zegt Lynn hard. Een aantal leerlingen om ons heen draaien zich om. Vreemd kijken ze ons aan, maar dan gaan ze weer verder met waar ze mee bezig waren.

'No way!' zeg ik. 'Ik vind hem strontvervelend.' Als ik de ongelovige blikken van mijn vriendinnen zie rol ik met mijn ogen. Stelletje idioten.

Om snel van onderwerp te verander begin ik over de logeerpartij vanavond.  'Dus..' begin ik. 'Wie neemt d chips mee?' vraag ik enthousiast.

"Oughh." Lynn, Lilly en Kacey slaan alweer hun handen tegen hun gezicht. "Meen je die, Eef?"

'Wat? Ik vraag toch niks verkeerd?'

Ineens klinkt er een harde knal.

De bel gaat en snel stop ik mijn boterhammentrommel terug in mijn rugzak. 'Kloteding!' zeg ik, als ik hem er na een tijd nog steeds niet in heb gekregen. Gelukkig zijn mijn vriendinnen wel zo aardig om op mij te wachten. :)

Snel gooi ik mijn rugzak over mijn schouder. Naast mijn vriendinnen loop ik naar het lokaal, die zo'n 50 trappen omhoog ligt. Echt hoor, wie heeft trappen bedacht?

Eenmaal bij het lokaal lopen we meteen naar binnen. De leraar is er al en zit rustig achter zijn bureau een bak je koffie te drinken. Zolang die nu maar uit mijn buurt blijft vind ik het prima. Ik heb vandaag geen zin in koffieadem in mijn gezicht. No, thank you.

De klas stroomt vol met leerlingen. Mijn oog valt op Maddy, die samen met Ryan naar binnen loopt. Samen zijn ze hard aan het lachen, als ze naast elkaar aan de achterste tafeltjes gaan zitten. "Ze heeft er weer een gevonden, hoor." fluistert Kacey in mijn oor. Ik grinnik. 'De laatste was ook alweer een tijdje geleden he!' lach ik. Kacey rolt met haar ogen.

"Oké, leerlingen. Laten we beginnen." zegt Meneer Weerts. Hij neemt nog een slokje koffie voordat hij zijn kartonnen bekertje in de prullenbak gooit. In de PLASTIC prullenbak, notabene. Wat een vreemde pief.

Hij pakt een krijtje en schrijft wat op het bord. Met dikke koeienletter heeft hij KRING erop geschreven. Iedereen kijkt hem vreemd aan.

Met wapperende handen wijst de man naar het woord. "Komop!" zegt die. "Doe maar!" Kacey kijkt mij vragend aan. Vragend haal ik mijn schouders op.

Je zal ervan versteld staan, maar ja, er zijn serieus leerlingen die het initiatief tonen en met hun stoel rond de tafels gaan zitten. Ik zucht diep. Welkom in de kleuterklas.

Uiteindelijk til ik dan ook maar mijn stoel op om in de kring aan te schuiven. Het duurt even maar na een tijd is iedereen aangeschoven en is de kring gesloten. "Zo." zegt de leraar.

"Zoals jullie misschien weten is dit de menselijke welzijn les. Ik bedacht me laatst alleen dat we altijd maar leren uit het boek. En ik dacht, is het niet belangrijk om eens echt met jullie te praten over jullie eigen welzijn."

Ja, mensen. Menselijk welzijn. Je hebt er waarschijnlijk nog nooit van gehoord, omdat onze school volgensmij de enige school is op de hele wereld die op dat walgelijke idee is gekomen.

"Dus ik dacht, laten we deze les eens gebruiken om met jullie te praten." Meneer Weerts staart ons met zijn handen in elkaar serieus aan. Ik waardeer de inzet van deze man ongelooflijk, ik heb er alleen niet perse behoefte aan.

"Dus." begint hij weer. "Zijn er vrijwilligers? Misschien mensen die iets met de rest willen delen?" Natuurlijk steekt niemand zijn of haar hand op. Waarom zou je je problemen met de hele klas willen delen? Zodat je medeleerlingen redenen krijgen om je uit te lachen.

En natuurlijk. Hoe hadden we het anders kunnen verwachten.

"Evy, kun jij beginnen?"

Heel. Erg. Bedankt.

Wat verward kijk ik om me heen en slik ik een keer. 'Euhhh, sorry. Wat?' vraag ik niet begrijpend. Meneer Weerts gaat rechtop zitten en herhaalt zijn woorden nog eens. "Vertel eens wat over jezelf." Kort haal ik mijn wenkbrauwen even op. Deze man maakt zeker een grapje.

'Ik ben Evy. Ik ben 16 jaar, en woon net buiten het dorp. Ik heb 2..' "Nee, nee! Stop maar!" onderbreekt de leraar me. Iets verward kijk ik hem aan.

"Vertel eens hoe het écht met je gaat. Wat er écht in je hoofd gebeurt."

Met grote ogen kijk ik naar meneer Weerts. Kort kijk ik even naar mijn klasgenoten. Sommige moeten hard hun best doen om niet in lachen uit te barsten. Wat ik best begrijp, als iemand anders in mijn schoenen hd gestaan had ik ze ook voor gek verklaard.

"Komop. Het is niet zo moeilijk. Vertel eens wat." zegt meneer Weerts nog eens. 'Meneer, ik heb niet echt problemen.' zeg ik dom.

"Iedereen heeft problemen, en dat mag ook. Daar moet je om kunnen praten." Kort lach ik. 'Maar niet met een groep van 25 man.' zeg ik bot.

Gelukkig vat meneer Weerts dat niet verkeerd op. Hij lacht even en schraapt zijn keel. "Nou, vertel dan eens iets wat er in de afgelopen paar dagen is gebeurd. Iets wat veel indruk op je heeft gemaakt." Weer zucht ik. Hij maakt het er niet bepaald makkelijker op. Ik kijk de kring rond en mijn oog valt op Jace. Hij zit naast Quinn en Dylan en kan zo te zien zijn lach amper inhouden.

Ik kan die jongen echt wurgen. En dan te bedenken dat ik hem net 2 dagen ken. Ik zucht diep. Laat deze les alsjeblieft zo snel mogelijk voorbij zijn.