Nefret Dolusu Sevgiler

-40- Yardım Çağrısı

Multi: Karan
Yana kaydırdığınızda çıkan video kesinlikle Eda'nın şarkısı 🥰

Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen, inanın bir kişi bile beni çok mutlu ediyor.

⚫️⚫️⚫️

Sessizliğin hakim olduğu arabada, sıcaktan bayılmak üzereydim. Sanırım birde Karan'ın etkisi vardı. Dakikalar önce beni kaputa yatırmış ve resmen üstüme çıkmıştı. Hemde sürekli arabaların geçtiği bir yol kenarında! Beni etkileyip susturmayı başarmıştı. Gitmek istiyorum desem de bırakmamıştı. Ne yaparsam yapayım, ne dersem diyeyim beni bırakmıyordu. Sakin kafayla düşününce bu beni çok mutlu etmişti. Ben de ona hakettiği değeri göstermeliydim. En iyi ilişkiyi o hakediyordu, bana çok iyi davranıyordu. Daha fazla sorun çıkarmamalıydım.

Evet, annemin durumunu benden saklamıştı ama açıklamasını yapmıştı ve onun tarafından bakınca da, o haklıydı. Hiçbir zaman benim kötülüğümü istemiyordu. Tam tersi iyiliğim için çabalıyordu.

Göz ucuyla ona baktığımda, gözleri yoldaydı. Bir eli direksiyonda diğer eli vitesteydi. Bari bir müzik açsaydı, böyle daha garip bir ortam olmuştu. 'Neden ben açmıyorum ki?' diye düşünüp müzik çaları açtım.

Rastgele bir şarkı açarak ortamdaki sessizliği bozmaya çalışırken Karan "Telefonu bağla istersen" dedi. Bir uzattığı telefona birde ona baktım. Başımı olumlu anlamda sallayıp telefonunu aldım ve spotiye girdim.

"İstersen karıştırabilirsin de" dediğinde "Sana güveniyorum" dedim. Zaten telefonunu verdiğine göre sakladığı bir şey yoktu.

"Öyle mi? Keşke bana da hissettirsen"

Kısık seste güzel bir şarkı açıp telefonu yerine bıraktım ve ona bakıp "Bir şey saklamayacağım dedin, bir daha saklamazsın" dedim. Gözleri bir bende bir yolda gidip geldi ama bir şey demedi. Arkama yaslanıp gözlerimi dışarıya çevirdim.

Umarım başka kötü bir şey yaşamazdık. Zaten aile meselelerim yeterince sıkıntılıydı. Tek istediğim eve döndüğümde Karan'la huzurlu olmaktı. Bu huzuru kaçıracak bir şey yapmamalıydık. Birlikte nefes almalıydık.

"Bir şeyler almak ister misin? Elimiz boş gitmeyelim" dediğinde "İyi fikir" dedim. Zaten habersiz gidiyorduk. Durduğu yere baktığımda küçük bir pastane gördüm. Kemerimi açıp arabadan indikten sonra Karan'ın elini uzattığını gördüm ve sesimi çıkarmadan tuttum. Sıcacık elleri ellerime kenetlenirken pastaneye girdik.

Otuzlu yaşlarında görünen bir kadın güleryüzle "Hoşgeldiniz" dediğinde gülümseyerek "Hoşbulduk" dedim. Küçük bir pastaneydi ama ne ararsan vardı. Pasta, şerbetli tatlılar, kuruyemiş, dondurma... Bildiğimiz Tatbak'tı işte.

Karan "Çikolatalı pasta alalım mı?" diye sorduğunda başımı olumlu anlamda sallayıp "Pişmaniye de alalım" dedim. Annem eskiden pişmaniyeyi çok severdi, belki de hala seviyordu. Umarım bu onu mutlu ederdi.

Karan yanağıma bir öpücük kondurup "Alalım tabi bebeğim" dedi. Ona gülümseyip "Çerez de alalım" dediğimde başını olumlu anlamda sallayıp "Çok alalım, eve de bir şeyler alalım" dedi. Ah evimiz vardı! Hala rüyada gibiydim. Aynı evde yaşıyorduk, kavga etmeyi bırakıp cennet gibi olan hayatımıza dönmeliydik.

Aldığımız bir sürü şeyi kasadan geçirirken bizi karşılayan kadın kasadaydı ve "Söylemeden edemeyeceğim, birbirinize çok yakışıyorsunuz" dedi. Karan'la birbirimize gülümserken Karan "Teşekkür ederiz" dedi. Utanmam normal miydi? Yanaklarımın kızardığını hissedebiliyordum.

Bende teşekkür ettikten sonra aldıklarımızı ödeyip arabaya geçtik. Bir sürü şey almıştık ve kadın da taşımak için bize yardım etmişti. İyi kalpli bir kadındı, sevmiştim.