မြတင့်

(၁၈)

ျမတင့္သည္ မထားေမအား အတန္ငယ္ စိတ္ကြက္မိသည္။ ထိုေန့မွစ၍ မထားေမသည္ ျမတင့္ထံသို႔ ေရာက္မလာခဲ့ပါေခ်။ ေက်းဇူးတင္စကား မဆိုထားႏွင့္။ မ်က္ႏွာကေလးပင္ တစ္ခ်က္လာမျပခဲ့ပါေခ်။ ဤအေတာအတြင္းဝယ္ မထားေမတစ္ေယာက္ အဘယ္ေသာစခန္းခ်ေနသည္ကို ျမတင့္မွာ အျပင္မထြက္ျဖစ္၍ မသိရိွႏိုင္ပါေခ်။ ျမတ္သိန္းသည္လည္း တစ္ဖက္ၿခံ၏ အေၾကာင္းကိစၥမ်ားအား ေယာင္လို႔ပင္ စကားမစခဲ့ပါေခ်။

ျမတင့္သည္ အခန္းတြင္း၌သာ အခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့ၿပီး ယခင္ကထက္ ပို၍ စီးကရက္မ်ားကို ပိုေသာက္လာခဲ့သည္။ ယခင္ကထက္ ပို၍ ဝီစကီမ်ားကို ပိုေသာက္ျဖစ္လာခဲ့သည္။

ရံဖန္ရံခါတြင္ ျမစိမ္းေရာင္ သိုးေမြးဆြယ္တာေလးကို ထိုးေနတတ္သည္။

မ်ားေသာအားျဖင့္ ၿခံဝတြင္ ရစ္သီရစ္သီလာလုပ္ေနတတ္ေသာ လြန္းေမာင္အား အခန္းျပတင္း၏ လိုက္ကာေနာက္ကြယ္မွတစ္ဆင့္ ေခ်ာင္းၾကည့္တတ္သည္။ ျမတ္သိန္းက လြန္းေမာင္အား အလိုမက်စြာျဖင့္ ေမာင္းထုတ္ေနပံုကိုလည္း အထင္းသား ျမင္ေတြ့ရပါေသးသည္။

ထိုအခါမ်ားတြင္ေတာ့ ျမတင့္၏ စိတ္ထဲတြင္ ေက်နပ္သလိုလို၊ ဝမ္းနည္းသလိုလို ခံစားရ၏။

ျမတင့္သည္ လြန္းေမာင္အား ခ်စ္လြန္းလွသည္။ သို႔ျဖစ္၍ လြန္းေမာင္ႏွင့္ မေပါင္းစည္းခ်င္ေတာ့ပါေခ်။ လြန္းေမာင္ႏွင့္ မေတြ့ဆံုလိုပါေခ်။ လြန္းေမာင္အား ေမ့ထားပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ယခုအခ်ိန္တြင္ ျမတင့္သည္ အခ်စ္မခံလိုပါေတာ့ေခ်။ အခ်စ္၏ ဝဲကယက္အလယ္တြင္ မေပ်ာ္ေမြ့လိုပါေတာ့ေခ်။ ခ်စ္ရသူအား မနာက်င္လိုေစခ်င္ေသာ ဆႏၵမ်ွင္မ်ွင္ကေလးတစ္ခုသာ ရိွပါေတာ့သည္။

ျမတင့္ကား ဆူးမ်ားၿခံရံေနေသာ ႏွင္းဆီနီနီတစ္ပြင့္သာဆိုလ်ွင္ လြန္းေမာင္သည္ ဆူးကို ေၾကာက္ရေကာင္းမွန္းမသိရွာေသးေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္။ လြန္းေမာင္သည္ ႏွင္းဆီ၏ ရနံ႔ကိုသာ နမ္းရိႈက္လိုခဲ့သည္။ ဆူးမ်ား၏ အဆိပ္ကိုမူ သတိမခ်က္မိခဲ့ပါေခ်။

ထံုးစံအတိုင္းပင္ ျမတင့္သည္ စီးကရက္တစ္လိပ္ကို စူးရွစြာ ရိႈက္ဖြာရင္းျဖင့္ တစ္ဖက္ၿခံဖက္သို႔ အခန္းျပတင္း၏ လိုက္ကာေနာက္ကြယ္မွတစ္ဆင့္ ေငးၾကည့္လိုက္ပါ၏။ ထိုၿခံဝန္းထဲတြင္ ထားေမအား ျမတင့္ေပးလိုက္ေသာ ႏွင္းဆီပင္ႏွစ္ပင္မွ ႏွင္းဆီနီနီကေလးမ်ားပင္ ဖူးပြင့္ေနေခ်ၿပီျဖစ္၏။ ႏွင္းဆီတို႔သည္ သစၥာမပ်က္စြာျဖင့္ ဖူးပြင့္ေနၾကသည္။ ျမတင့္သည္ ထိုသို႔ေသာ ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္သာ ျဖစ္၏။