ျမင္ေနရေသာအရာတို႔သည္ ပကတိတည္ၿငိမ္လ်က္ရိွသည္။ အခန္းအတြင္း၌ ဘာအသံကိုမွ မၾကားရ။ ျမတင့္သည္ တိတ္ဆိတ္မႈအလယ္တြင္ ေၾကာက္ရြံ႔လာသည္။
ဤတိတ္ဆိတ္ေနမႈႀကီးသည္ ျမတင့္အား ဝါးၿမိဳပစ္ေတာ့မေယာင္။ ကိုလွေသာင္မွာ အေရးပိုင္မင္းျဖစ္ေနသည့္အားေလ်ာ္စြာ သူ႔အလုပ္ကိစၥမ်ားႏွင့္ မအားမလပ္ရိွေနေခ်၏။ သို႔ေၾကာင့္ ျမတင့္အနားတြင္ အခ်ိန္ျပည့္ရိွမေနေပးႏိုင္ပါေခ်။
ျမတင့္သည္ စကားေျပာေဖာ္တစ္ေယာက္ လိုအပ္ေနခဲ့သည္။ အဓိကက တိတ္ဆိတ္မေနေစရန္သာ။ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္ျဖစ္၊ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ျဖစ္ျဖစ္ အဆင္ေျပပါ၏။ တိတ္ဆိတ္ေနလ်ွင္ ေၾကာက္ရြံ႔လာသည္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က သူ႔အား ေစာင့္ၾကည့္ေနသလိုခံစားလာရကာ စိုးထိတ္လာမိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
တိတ္ဆိတ္ေနလ်ွင္ အေတြးတို႔က ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလ်ွာက္ေတြးေနမိသည္။
ေမာင္ အဆင္မွေျပပါရဲ့လား။
ေမာင္ ေနထိုင္မွေကာင္းပါရဲ့လား။
ေမာင္ အစားေရာ မွန္မွန္စားပါရဲ့လား။
အို....စံုလို႔...၊ စံုလို႔။
ထို႔ေနာက္ ေမာင္မရိွေတာ့ဘူးဟူသည့္ အေတြးႀကီးသည္ ျမတင့္အား ေျခာက္လွန္႔ေနသည္။
သို႔ပါေသာ္ျငား အဆန္းက ေစာင့္ေရွာက္ေပးမွာပါေလဟု ေတြးမိလိုက္သည္ႏွင့္ သိပ္ေတာ့ စိတ္မပူမိေတာ့ပါေခ်။
သို႔ေသာ္ မနာလိုဝန္တိုမႈကေလးသည္ ကပ္ပါလာတတ္သည္။
ျမတင့္သည္ သူ၏အဆုတ္ထဲ ပိုးမႊားေထာင္ခ်ီဝင္ေရာက္ကာ တတိတိကိုက္ျဖတ္စားေသာက္ေနသကဲ့သို႔ ခံစားေနရသည္။
နာက်င္မႈအဟူဟူသည္ အတိုင္းအဆမဲ့၍ ေန၏။ ကူကယ္ရာမရိွ၊ ကူပါ ကယ္ပါဟူ၍ မေတာင္းဆိုလိုေတာ့။ မည္သူတစ္ၪီးတစ္ေယာက္၏ အကူအညီကိုမွလည္း မလိုခ်င္ေတာ့။
သို႔ပါေသာ္ျငား ျမတင့္သည္ စီးကရက္ေသာက္ေနၿမဲ၊ ဝီစကီေသာက္ေနၿမဲ၊ ရူးစၿမဲ မိုက္စၿမဲပင္ ရိွေသး၏။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ျမတင့္၏ က်န္းမာေရးအေျခအေနသည္ ဆိုးသထက္ ဆိုးလာေတာ့သည္။
YOU ARE READING
မြတင့်
Historical FictionUnicode ၁၉၄၀ခုနှစ်လောက်က ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်။ မိန်းမအဝတ်အစား၊ မျက်နှာချေမှုန့်၊ နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲတို့ကို နှစ်ခြိုက်ခဲ့သော ယောကျ်ားပျိုတစ်ယောက်၏ အမည်ကား မြတင့်။ မြတင့်က ကြမ်းတမ်းပြတ်သားသော်ငြား အချစ်နှင့်ပတ်သက်လျှင် နူးညံ့ကာ ဝေခွဲမရဖြစ်နေတတ်သည်။ မြတင့်သည်...