မြတင့်

(၃၀)

ျမတင့္...ျမတင့္...ျမတင့္။

ျမတင့္၏ စိတ္အစဥ္တို႔သည္ ဘာကိုမ်ား ရည္သန္ေနရပါသနည္း။

အကယ္၍ ျမတင့္သာ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ဆိုလ်ွင္ နီနီရဲရဲႏွင္းဆီသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ထိုႏွင္းဆီနီေလးသည္ သူ႔မွာ ရိွသမ်ွေသာ အင္အားတို႔ကို အကုန္သံုးကာ လူတို႔အား သင္းပ်ံ့ေမႊးႀကိဳင္မႈကို ေပးစြမ္းေနပါ၏။

သို႔မူကား ထိုႏွင္းဆီကေလးထံတြင္ အနာတရမ်ားရိွသည္။ ပိုးကိုက္ရာမ်ား ရိွေနသည္။ ႏွင္းဆီနီေလးသည္ ပြင့္ခ်ိန္တန္၍ ပြင့္လာရေသာ္လည္း ေလဒဏ္၊ မိုးဒဏ္ႏွင့္ ပိုးမႊားတို႔၏ ႏိွပ္စက္မႈဒဏ္မ်ားေၾကာင့္ နာက်င္ေနသည္။

သို႔ရာတြင္မူ သူ႔အား လာေရာက္နမ္းရိႈက္သူတို႔အတြက္ အေမႊးရနံ႔မ်ား ထုတ္လႊတ္ေပးေနၿမဲ။ သို႔ရာတြင္ သူ႔အား ခူးစြတ္ကာ ပန္ဆင္ပစ္လိုက္မည္ကိုေတာ့ ေၾကာက္ရြံ႔ေနသည္။ ထိုႏွင္းဆီနီေလးသည္ သူ၏ အညတရဘဝႏွင့္သာ ေနသားတက်ျဖစ္ေနခဲ့ဟန္။

တစ္ပါးသူ၏ အထြဋ္အထိပ္ျဖစ္ေသာ ေခါင္းေပၚ၌ ေနရာမယူဝံ့ဟန္ သို႔တည္းမဟုတ္ သူ႔အား ခူးစြတ္ၿပီး လံုးေခ်ကာ စြန္႔ပစ္လိုက္မည္ကို ေၾကာက္ရြံ႔ေနဟန္ ရိွေသာေၾကာင့္ အထပ္ထပ္ေသာ ဆူးခြၽန္ခြၽန္မ်ားျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူ ကာကြယ္ထားေနမိသည္။

ထိုႏွင္းဆီကေလးသည္ သူႀကံဳဆံုခဲ့ရေသာ ေလာကဓံမ်ားအား ေၾကာက္ရြံ႔ေနပါေသာေၾကာင့္ သူ႔အား ယုယမည့္သူမ်ားကိုပင္ ဆူးမ်ားျဖင့္ ထိခိုက္ေစမိခဲ့သည္။

ထိုႏွင္းဆီနီေလးသည္ သူ၏ဆူးခြၽန္မ်ားေၾကာင့္ နာက်င္သြားခဲ့ရေလေသာသူတို႔အား အားနာေနမိသည္။ စာနာေနမိသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ထိုႏွင္းဆီနီေလးသည္ ပြင့္ဖက္မ်ား ၫွိုးလ်ကာ ေႂကြက်သြားမည့္အခ်ိန္ကိုသာ ငံ့လင့္ေနခဲ့ေလသည္။

ႏွင္းဆီနီေလးသည္ ႏွင္းဆီအျဖစ္မွ လြတ္ေျမာက္ခ်င္ေနခဲ့သည္။

ထို႔အတူပင္ ျမတင့္သည္လည္း ျမတင့္ဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ခ်င္ေနမိေတာ့သည္။

သို႔ပါေသာ္ျငား အျခားေသာသူတို႔သည္ ျမတင့္အား နားမလည္ခဲ့ၾက၊ နားမလည္ေပးႏိုင္ၾက၊ နားလည္ေအာင္လည္း မႀကိဳးစားၾက။