မြတင့်

(၂၄)

ျမတင့္သည္ ေဟာနန္းဟူသည္ႏွင့္ သူ၏ အသည္းတို႔ ခိုက္ခိုက္လုေအာင္ နာက်င္သြားရသည္။

ျမတင့္၏ အေမသည္ ေဟာ္နန္းထဲရိွ မဟာေဒဝီတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။

ကုန္ကုန္ေျပာရလ်ွင္ ျမတင့္သည္ ေစာ္ဘြားေသြးတစ္ဝက္၊ ဗမာေသြးတစ္ဝက္ ေရာစပ္ထားေသာ ေသြးေနွာတစ္ေယာက္သာျဖစ္သည္။

ျမတင့္၏ မိဘမ်ား ကြဲကြာသြားၿပီးေနာက္တြင္ ျမတင့္၏ အေမသည္ ေဟာနန္းသို႔ ျပန္သြားၿပီး ေဟာ္နန္းရိွ ရွမ္းေစာ္ဘြားတစ္ေယာက္ႏွင့္ လက္ဆက္လိုက္သည္။

သို႔ႏွင့္ ျမတင့္၏ အေမ နန္းၿမိဳင္သည္ ေဟာ္နန္းထဲတြင္ ဆက္လက္၍ ဘုန္းတန္ခိုး အာဏာ ထြန္းေတာက္ခဲ့ဟန္ရိွသည္။ သို႔ပါေသာ္ျငား ျမတင့္ကိုမူ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါေလးပင္ လာမေတြ့ခဲ့ပါေခ်။ ျမတင့္၏ သိမ္ငယ္မႈ၊ အားငယ္မႈတို႔အား အေလးမထားခဲ့ဟန္ရိွသည္။

ျမတင့္၏ အေဖမွာမူ ဗမာစစ္စစ္ျဖစ္ၿပီး ကြာရွင္းၿပီးေနာက္တြင္ တရုတ္မတစ္ေယာက္ႏွင့္ အေၾကာင္းပါကာ တရုတ္ျပည္မႀကီးသို႔ လိုက္ပါသြားသည္ဟူ၍ သတင္းသဲ့သဲ့ၾကားမိသည္။

ဤအေၾကာင္းအရာတို႔သည္ မွန္၏ေလာ၊ မွား၏ေလာ၊ ျမတင့္ အတိအက် မသိႏိုင္ခဲ့ပါေခ်။ ျမတင့္သည္ မိမိအား ပစ္သြားေလသည့္ မိဘမ်ား၏ အေၾကာင္းကိစၥအဟူဟူအား ေမ့ပစ္ထားဟန္ရိွေသာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။

ျမတင့္သည္ ဝါညစ္ညစ္စာအိတ္ကို ေဖာက္ဖတ္လိုက္ပါ၏။ ထို႔ေနာက္ အနည္းငယ္ ဝမ္းနည္းရိပ္သမ္းမိသြားေသာ္လည္း ခဏမ်ွသာျဖစ္သည္။

"အေမ အေတာ္ေလး မက်န္းမမာျဖစ္ေနတယ္တဲ့"

ျမတင့္သည္ ခပ္လွမ္းလွမ္းရိွ ျမတ္သိန္းအား ေျပာလိုက္သည္။

စင္စစ္အားျဖင့္ ေစာ္ဘြားတို႔သည္ မိဘမ်ားအား "အဖဘုရား" "မယ္မယ္ဘုရား" ဟု ေခၚေဝၚၾကေသာ္လည္း ျမတင့္မွာ ငယ္စဥ္ကပင္ ရန္ကုန္၌သာ ႀကီးျပင္းလာသူျဖစ္ၿပီး ေစာ္ဘြားမ်ားႏွင့္ အထိအေတြ့ မရိွခဲ့ေသာေၾကာင့္ "အေဖ အေမ" ဟူ၍သာ ေခၚခဲ့ရသည္။

ထို႔အျပင္ ျမတင့္၏မိခင္ နန္းၿမိဳင္အား မဟာေဒဝီတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါလ်ွက္ ေစာ္ဘြားတစ္ေယာက္ႏွင့္လက္ဆက္ရမည့္အစား ဗမာတစ္ေယာက္ႏွင့္ အေၾကာင္းပါသြားခဲ့၍ နန္းၿမိဳင္ဘက္မွ ေဆြေတာ္ မ်ိဳးေတာ္မ်ားက မေက်မခ်မ္းျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ သို႔ျဖစ္၍ ေျမးၪီးရသည္အထိ အဆက္အသြယ္မလုပ္ခဲ့ၾကပါေခ်။