မြတင့်

(၂၂)

အဆန္းသည္ ညေနေစာင္းတြင္ လြန္းေမာင္တို႔ အိမ္ရိွရာသို႔ ေျခၪီးလွည့္လာခဲ့သည္။ အေၾကာင္းမွာ ထားေမအား ေတြ့ဆံုရန္ျဖစ္သည္။

အဆန္း လြန္းေမာင္တို႔အိမ္ထဲသို႔ ေရာက္သြားသည္ႏွင့္ ၪီးၫြန္႔ႏွင့္ ေဒၚစိန္တို႔က လိႈက္လွဲစြာ ႀကိဳဆိုၾကသည္။ အဆန္းသည္ လြန္းေမာင္ကို ခ်စ္ေသာ္ျငား လြန္းေမာင္မိဘမ်ား၏ စိတ္ေနသေဘာထားကိုေတာ့ျဖင့္ မႏွစ္သက္ပါေခ်။

"သား အိမ္မွာ မရိွဘူးကြဲ႔ ေစ်းခ်ိဳဘက္ ခဏထြက္သြားတယ္"

"အဆန္းက ေမာင့္ဆီလာတာ မဟုတ္ပါဘူး ေဒၚေဒၚ  ထားေမဆီ လာခဲ့တာပါ"

ေဒၚစိန္သည္ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ျဖင့္ မီးဖိုခန္းထဲသို႔ ဝင္သြားေလသည္။ အဆန္းသည္ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ ထိုင္ကာ ေဆးေပါ့လိပ္ေသာက္ေနေသာ ၪီးၫြန္႔ကို ေခါင္းငံု႔ကာ အရိုအေသျပဳလိုက္ေလသည္။

"မထားေမ သူ႔အခန္းထဲမယ္ ရိွတယ္ သမီး"

ၪီးၫြန္႔သည္ အေပၚထပ္ကို ေမးေငါ့ျပလိုက္ၿပီး ေဆးေပါ့လိပ္ႀကီးကို ျပန္ေသာက္ေနျပန္ပါ၏။

"ဟုတ္ကဲ့ အဆန္း တက္သြားလိုက္ပါ့မယ္"

အဆန္းသည္ ထားေမရိွရာ အခန္းဆီသို႔ သြားလိုက္ပါ၏။ တံခါးႏွစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္ၿပီး အသံျပဳလိုက္သည္။

"ထားေမ အဆန္းပါ၊ ဝင္ခဲ့မယ္ေနာ္"

"ဝင္လာခဲ့ေလ အဆန္း"

အဆန္းသည္ အခန္းတံခါးကို တြန္းဖြင့္၍ ဝင္သြားေလ၏။

ထားေမသည္ စာတစ္ေစာင္ကို ဖြင့္ဖတ္လ်က္ရိွသည္။

"ဘယ္ႏွယ့္လဲ ထားေမ၊ ရွင့္ရဲ့ ရွမ္းသားႀကီးဆီက စာလား"

ထားေမသည္ ထိုစာကေလးကို ေသခ်ာေခါက္ၿပီးေနာက္ အံဆြဲကေလးထဲသို႔ ထည့္ထားလိုက္သည္။

"ဟုတ္တယ္ အဆန္း၊ ကေန့မနက္ကပဲ စာေရာက္တယ္ သူ နက္ျဖန္ သဘတ္ေလာက္ေတာ့ ထားေမကို လာေတြ့မယ္ ေျပာတယ္၊ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာပါေလ သိပ္ေသခ်ာတာေတာ့ မဟုတ္ဘူးရယ္"

အဆန္းသည္ ထားေမကို ၾကည့္ရံုသာ ၾကည့္ေနခဲ့သည္။ ထားေမတစ္ေယာက္ ကိုလွေသာင္ထံ မသြားခ်င္ခဲ့ျခင္းမွာ စိုင္းေစာအယ္ဟူေသာ ရွမ္းသားေလးေၾကာင့္ျဖစ္သည္။