"ျမရယ္ လိုက္ခဲ့စမ္းပါ"
ျမတင့္ႏွင့္ မထားေမတို႔ ျမတင့္၏ၿခံထဲတြင္ ထိုင္ေနစဉ္ ထားေမက ျမတင့္၏ လက္ကို လႈပ္ယမ္းၿပီး ခြၽဲေနေလသည္။ ျမတင့္သည္ သူ႔လက္ကို ျပန္ရုတ္လိုက္ၿပီး တည္ၾကည္စြာေျပာ၏။
"ထားေမလို အပ်ိဳေပါက္ေလးက ျမလိုေယာက္်ားတစ္ေယာက္ရဲ့လက္ကို မကိုင္သင့္ဘူးေလ၊ ထားေမက ျမကို ေယာက္်ားတစ္ေယာက္လို႔ မျမင္ေတာ့တာလား"
မထားေမးသည္ ေၾကာင္အသြားကာ ေျပာစရာစကား ရွာမရေတာ့ပါေခ်။ သို႔ရာတြင္ မထားေမသည္ ျမတင့္အား ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဟု မျမင္မိပါေခ်။
"ထားေမ သတိမထားမိလိုက္လို႔ပါ ျမရယ္ ၊ ဒါေပမယ့္ လိုက္ခဲ့စမ္းကြယ္ ၊ ကိုကိုလည္း လိုက္မွာမို႔ေလ"
ျမတင့္ ေတြးမိသည္။ သူက ဘာေၾကာင့္မ်ား လြန္းေမာင္လိုက္မည္ဆိုတာနဲ႔ ထားေမေခၚရာေနာက္သို႔လိုက္ရမည္နည္း။
"ျမေတာ့ ေဈးခ်ိဳဘက္ မသြားခ်င္ဘူးကြယ္၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ျမ လူေတြၾကား မသြားခ်င္ဘူး"
ထိုစဉ္ လြန္းေမာင္ ေရာက္လာသည္။ လြန္းေမာင္သည္ ျမတင့္ၿခံကို သူ႔ကိုယ္ပိုင္ၿခံႏွယ္ သေဘာထားေနသၫ့္ဟန္ ရိွသည္။ ဝင္ခ်င္သလိုဝင္၊ ထြက္ခ်င္သလိုထြက္ လုပ္တတ္လြန္းသည္။
"ျမ လူေတြကို ေၾကာက္ေနသလား"
ျမတင့္ လြန္းေမာင္ကို တစ္ခ်က္သာ ၾကၫ့္လိုက္သည္။ ျမတင့္သည္ အနီေရာင္ရင္ဖံုးႏွင့္ထမိန္ကို ဝတ္ဆင္ထားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကိုမူ အနီရင့္ရင့္ ျခယ္သထား၏။ ထိုႏႈတ္ခမ္းတို႔အထက္တြင္ မဲ့ၿပံဳးတစ္ခုကို ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။
လြန္းေမာင္သည္ ထိုမဲ့ၿပံဳးေလးကိုပင္ စြဲေနရပါ၏။ ရူးေနရပါ၏။ မူးေနရပါ၏။
"ျမ လူေတြကိုမေၾကာက္ပါဘူး ေမာင္ရယ္၊ လူေတြရဲ့စကားေတြကိုသာ ျမ ေၾကာက္မိတာပါ"
ျမတင့္က သာမန္ေလးသာ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း လြန္းေမာင္၏ စိတ္ထဲတြင္ ဝမ္းနည္းမႈေလးတစ္ခုျဖတ္ေျပးသြားသေယာင္ ခံစားလိုက္ရပါ၏။
"ေမာင္ရိွတယ္ေလ ျမရယ္ ၊ ျမအနားမွာ ေမာင္ ရိွေနပါတယ္"
ျမတင့္သည္ လြန္းေမာင္ကို ေမာ့ၾကၫ့္လိုက္သည္။ အံ့ၾသျခင္းတို႔ပါဝင္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲသည္ အနည္းငယ္ပြင့္ဟသြားသည္။
YOU ARE READING
မြတင့်
Historical FictionUnicode ၁၉၄၀ခုနှစ်လောက်က ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်။ မိန်းမအဝတ်အစား၊ မျက်နှာချေမှုန့်၊ နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲတို့ကို နှစ်ခြိုက်ခဲ့သော ယောကျ်ားပျိုတစ်ယောက်၏ အမည်ကား မြတင့်။ မြတင့်က ကြမ်းတမ်းပြတ်သားသော်ငြား အချစ်နှင့်ပတ်သက်လျှင် နူးညံ့ကာ ဝေခွဲမရဖြစ်နေတတ်သည်။ မြတင့်သည်...
