မထားေမသည္ အခန္းထဲတြင္ တရႈံ႕ရႈံ႕ငိုေနခဲ့သည္။ ဦးၫြန့္သည္ မိသားစုဘဝမပ်က္ရေရးအတြက္ မထားေမအား ကိုလွေသာင္ထံသို႔ ပို႔ေပးလိုက္ပါရန္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေခ်၏။ဦးၫြန့္သည္ စာဖတ္ခန္းထဲတြင္ ထိုင္ကာ ေဆးတံအိုးကို ရွိုက္ဖြာေနခဲ့ပါ၏။ ေဒၚစိန္သည္ ဦးၫြန့္အား ႐ြံမုန္းလြန္းလွသည္။ သို႔ရာတြင္မူ အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္ေသာ ဦးၫြန့္၏ အမိန့္ကို ေဒၚစိန္သာမက လြန္းေမာင္ေရာ ထားေမပါ မလြန္ဆန္နိုင္ခဲ့ပါေခ်။
ဦးၫြန့္သည္လည္း ရင္နာလွသည္။ ဦးၫြန့္သည္လည္း အဘယ္ေသာ စိတ္မ်ိဳးျဖင့္ ဤသို႔ျပဳလုပ္ရက္ပါမည္နည္း။ နည္းလမ္းမရွိေတာ့၍သာ။
ဦးၫြန့္မွာလည္း သူ၏ ႏွလုံးသည္းေျခအား ဓားထက္ထက္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ အပိုင္းပိုင္းခုတ္ထစ္ပစ္လိုက္သကဲ့သို႔ နာက်င္လွပါ၏။ သို႔ရာတြင္ ဤနည္းလမ္းကိုသာ မေ႐ြးခ်ယ္ပါက ဤထက္ဆိုးေသာ အျဖစ္မ်ိဳးႏွင့္ ႀကဳံေတြ႕ရမည္သာျဖစ္သည္။
ဘုရင္ခံ၏ ရက္စက္လြန္းလွေသာ ေခါင္းပုံျဖတ္မႈေအာက္တြင္ မိမိတို႔ မိသားစု၏ အသက္သည္ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္သြားရမည္သာ ျဖစ္သည္။ သို႔ျဖစ္၍ ဤနည္းလမ္းကသာ ေနာက္ဆုံးေသာ ေ႐ြးခ်ယ္ရာပင္ျဖစ္ေခ်၏။
ေဆးတံကိုင္ထားေသာ ဦးၫြန့္၏ လက္တို႔သည္ တုန္ရီေနလ်က္ရွိၿပီး ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္တစ္စက္က်ဆင္းသြားပါ၏။ ဦးၫြန့္သည္ သူ၏ဝမ္းနည္းမႈမ်ားကို မိသားစု၏ ကြယ္ရာေနရာတစ္ခုတြင္ လာေရာက္ဖြင့္အံေနျခင္းျဖစ္၏။
မိမိ၏ မိသားစုဝင္မ်ားမွာ မိမိကိုသာ မုန္းတီးသြားၾကပါေစ။ သူတို႔၏ စိတ္ထဲတြင္ အမုန္းတရားမ်ားႏွင့္သာ ျပည့္ႏွက္ေနေစလိုသည္။ မိမိ၏မိသားစုမ်ား၏ စိတ္ထဲဝယ္ အေၾကာက္တရားအား စိုးစင္းမွ်ပင္ မဝင္ေရာက္ေစလိုပါ။
လြန္းေမာင္သည္ မထားေမ၏ အခန္းတံခါးကို ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ေခါက္လိုက္သည္။
"ထားေမ ကိုကို ဝင္လာမယ္ေနာ္"
အခန္းအတြင္းမွ ငိူရႈက္သံမွလြဲ၍ အျခားအသံ ထြက္ေပၚမလာခဲ့ပါေခ်။ သို႔ႏွင့္ လြန္းေမာင္သည္ တံခါးကို ဆြဲဖြင့္၍ ဝင္သြားလိုက္သည္။
YOU ARE READING
မြတင့်
Historical FictionUnicode ၁၉၄၀ခုနှစ်လောက်က ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်။ မိန်းမအဝတ်အစား၊ မျက်နှာချေမှုန့်၊ နှုတ်ခမ်းနီရဲရဲတို့ကို နှစ်ခြိုက်ခဲ့သော ယောကျ်ားပျိုတစ်ယောက်၏ အမည်ကား မြတင့်။ မြတင့်က ကြမ်းတမ်းပြတ်သားသော်ငြား အချစ်နှင့်ပတ်သက်လျှင် နူးညံ့ကာ ဝေခွဲမရဖြစ်နေတတ်သည်။ မြတင့်သည်...