Nigdy nie puszczę Twojej dłoni

Cz. 51

Natalia POW. Nie spałam całą noc, on zresztą też. Udawał jak zwykle. myśli, że jest takim dobrym aktorem, ale ja wiem swoje. Przeżywa to tak samo jak ja. Z wielkim trudem wysłałam go do pracy, on jakby mógł siedział by cały czas ze mną. Już zdążył zadzwonić do mnie z dziesięć razy drugie tyle wysłał smsów. Pisze, że martwi się i duchem jest przy mnie, że rzucił by to wszystko byle być obok. Nie chcę tego, musi mieć pracę w razie co. Telefon zawibrował, już byłam pewna, że to on. Chciałam mu powiedzieć kilka słów. Nie to była Kinga, dzwoniła ze szpitala. Złamała nogę, jak na złość dzisiaj. Wysiadała z tramwaju i nieszczęście gotowe. Do badania została nie cała godzina, a szpital jest prawie na drugim końcu miasta. Nie miałam wyjścia zapakowałam Nikolę do wózeczka. Liczyłam, że jakaś pielęgniarka zajmie się Nikolą. Nie ma czasu informować Miłosza o tym, jeszcze gotów rzucić wszystko. Nasza księżniczka cieszyła się, że wychodzimy razem. Spakowałam w torbę kilka jej rzeczy, a na główkę założyłam jej różowy kapelusik. Wyglądała w nim tak słodko. Czekałam pod gabinetem i stresowałam się coraz mocniej. Ten malec w moim brzuchu też to czuł. Nikola biegała sobie po korytarzu, ale grzecznie nie oddalała się daleko. Przecież to takie kochane dziecko. Widziałam te spojrzenia kobiet czekających w poczekalni. Zastanawiałam się czy one tez czekają na wyrok? Straszna diagnozę czy będą szczęśliwymi matkami.
- Niki chodź do mnie kochanie - zawołałam córeczkę, za chwilę wchodzimy.
-Doba mami - Niki grzecznie przybiegła do mnie. Pozwoliła wsadzić się do wózeczka, uśmiechnęła się za swojego smoka, przeczesałam palcami jej grzyweczkę. Ta tylko słodziutko się zaśmiała.
- Pani Natalia Wieczorek? - wysoka pielęgniarka wyczytała moje imię - Zapraszam - poderwałam się z krzesełka, strach powoli brał nade mną górę.
- Teraz bądź grzeczna córeczko - już prawie wchodziłam do gabinetu, gdy ktoś pospiesznie biegł po korytarzu. Spojrzałam na nich, to byli Asia i Szymon. Co oni tu robili? Miłosz, to jego sprawka.
- Co wy tu robicie? - spytałam zaskoczona.
-A co myślałaś, że samą Cię zostawimy? I jeszcze Niki - spojrzała na mała, która patrzyła na nią ciekawsko - Szymon z nią zostanie.
- Ale jak? Asia ja nie chcę wam kłopotu robić - westchnęłam.
- Przestań kochana. On da radę, ma brata młodszego przecież wiesz. A i praktyka mu nie zaszkodzi - posłała mi ciepły uśmiech - No kochanie idziemy - uścisnęła mnie mocno.
- Nikola zostaniesz z wujkiem ok? - mała przytaknęła grzecznie  -Bądź grzeczna dla niego. Nie zamęczaj go - ucałowałam ją. Wzięłam głęboki oddech i razem z Asią ruszyłyśmy do gabinetu. Poznać prawdę, jakąkolwiek ona była. Po tych wszystkich badaniach byłam kompletnie rozbita, gdyby nie Asia chyba bym nie dała rady. Ona tak bardzo mnie wspierała, i byłam wdzięczna za jej obecność. Jeszcze Nikola, nie wiem czy bym dała radę z nią. Upilnować ją, teraz zastanawiałam się czy Zieliński sobie dawał radę. Ona od razu wpadał w moje ramiona, Szymon biegł za nią. Wyglądała jakby mu uciekła.
- Mami, mami. Wlescie - Nikola czekała aż wezmę ją na ręce. Usiadłam na krzesełku, a ta od razu wdrapała się na kolana.
- Byłaś grzeczna dla wujka? - przeczesałam jej rozczochrane włoski.
- Nie powiem dobre to dziecko, ale tylko wołała Ciebie cały czas. Za nic nie chciała nigdzie iść tylko mama i mama - Szymon wzruszył ramionami - Chciałem ją zabrać do bufetu na sok czy ciastko, ale ta mi się wyrwała.
- No pięknie Szymon, pięknie - prychnęła Aśka na niego.
- Dobrze Asia daj spokój - Niki wtuliła się mocno we mnie.
- Mami miś plosę - podała mi swoją zabawkę - Ne smutaj juś - mówiła tuląc się do mnie. Chyba gdyby nie Nikola, nie ruszała bym się z łóżka, moja mała córeczka to ona dawała mi siły, ale nie potrafiłam zabić tego maleństwa co rozwijało się we mnie.
- To co zabieram was teraz na lody, co dziewczyny - odezwał się nagle Szymon.
- Dzięki, ale my wrócimy do domu - odparłam dość szybko.
- Mami - Nikola spojrzała na mnie tymi pięknymi oczkami - Mami plopse lody - mówiła patrząc mi w oczy i trzymając rączkę na moim policzku. Nie umiałam jej odmówić.
- No dobrze, ale malutkie - Niki uśmiechnęła tuląc się do mnie mocno.
- To idziemy - Asia chwyciła za wózek, chciałam posadzić w nim Niki, ale mała obejmowała moją szyję mocno. Nie chciała mnie puścić, była jak mała małpka trzymająca się gałęzi, ucałowałam ją w czubek głowy i ruszyłam za naszymi przyjaciółmi, nie miałam ochoty na to wyjście, ale robiłam to dla Niki. 
DWA TYGONIE PÓŹNIEJ. 

Te dwa tygodnie były najgorszym czasem w życiu. Widziałam jak Miłosz to przeżywa, jak cholernie dużo go to kosztuje. Prosiłam go, żeby nie prosił mnie o coś, czego nie byłam wstanie zrobić. Nie prosił, ale widziałam, że gdyby tylko mógł błagał by mnie nie kolanach, a ja nie mogłam, nie potrafiłam zabić owocu naszej miłości. Szykowaliśmy się właśnie po odebranie wyników, Nikola miała zostać z moją siostrą, tylko ona i Zielińscy znali prawdę. Tak cholernie się bałam tej wizyty, udawałam spokojną, a w środku cała drżałam. Miłosz udawał, że się trzyma, ale ja znałam go zbyt dobrze.
- Księżniczko bądź grzeczna dla cioci -mówiłam całując ją we włoski - Z tatusiem niedługo wrócimy - uśmiechnęłam się, chociaż do oczy cisnęły mi się łzy. 
- Ne mami! Ja z tiobą - swoimi małymi rączkami objęła mnie tak mocno za szyję - Nie źiostiawiaj mnie - tuliła mnie tak mocno, jak by wiedziała co się dzieję. 
- Myszko - pogłaskałam ją po główce, od dnia kiedy trafiłam/wróciłam ze szpitala Nikola nie chciała się ze mną rozstawać. Jak by bała się, że nie wrócę. Czułam te spojrzenia na sobie, spojrzenia mojej siostry i Miłosza - Załatwimy z tatusiem jedną rzecz i wrócimy, bardzo szybciutko, obiecuje - ucałowałam ja w czubek głowy.
- Obiecujes? - spojrzała na mnie, w jej oczkach pojawiły się łzy. 
- Obiecuję córeczko - ucałowałam ją w czółko - Zostań z ciocią i bądź dla niej grzeczna - pogłaskałam ją po policzku. Ona tylko kiwnęła główką na tak. 
- Mas - podała mi swojego ukochanego misia - Weś zie siobiom misia - patrzyłam na nią, czułam jak łzy zaraz zaczną spływać po moich policzkach - Ne plac mami - przytuliła mnie mocno - Mas misia i ic z tati - dała mi szybkiego buziaka. Bez słowa wstałam trzymając jej ukochanego misia. Góral ucałował córkę we włosy i już po chwili wychodziliśmy z mieszkania.