Var olmak sahip olduğum en büyük acıydı.
Doğmak kaderim, sevgisizilik ise gerçeğimdi.
Bana gerçeğimi anlatan, hüzünlü masalları dinlerken kuvvetli bir rüzgar esti. Rüzgar yeni bir masalı sıcak elleri ve güzel kahverengi gözleri getirdi bana. Karş...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
MUHTAÇ
Ruhum, üflenip anne karnına düştüğünde hüzün ruhumdan önce üflenmiş, beni kucaklamak için orada yerini beklemişti. Zaman hızla ilerleyip hüznü benimle bütünleştirdi. Dünyada soluk almaya başladığımda güçlü bir sessizlik ve sevgisizlik armağan edilmişti. Var olmanın verdiği acıyı yakamda taşımaya başlamıştım. İstenmediğimin fısıltısı kulağımdayken benimle büyüyen hüzün her yere bulaşıyordu sanki. Sevgi her yerdeydi, herkesteydi. Tek bir yerde tek bir kişi dışında yoktu. Benim için var olmamıştı. Benim için var olmayan sevgisizliği insanlar gururla yakalarında taşırken tanımadığım bir ruh tarafından gelen sevgi ve ilgi ona sadece ruhsuzca bakmama neden oluyordu. Kendimden kaçarken her seferinde gelip dolaşacağım bu ruhu sevmiyordum. İçimde bir yerlerde bir kapı aralanıyordu. O aralıkta bir türlü büyütmediğim küçüklüğüm vardı. Sevgiye aç olan yanım. Bir anıya ait olmak isteyen, birileriyle bir gülüşü paylaşmak isteyen o yanım, aralıktan sürekli bana bakıyordu. İçimde ki hüznün her şeyi sarmalayıp yok ettiğini sanarken sevilme isteği kapımı çalıyor bastırdığım duyguları arşa çıkarıyordu. İçtenlikle kurulan cümlelerin, sahici dokunuşlara muhtaç olan bu yanım beni gafil avlıyordu.
Aynada bakıştığım gözlerinin ardında kalan o küçük kıza sürekli anlattığım bir masaldı bu. Sevgi bizim için var olmamıştı. Bu beden toprağa karıştığında onu hiç tanımayacaktı. Bu onun için direttiğim bir şey değil bu benim gerçeğimdi. Masallar anlatmış, her gün her saniye dinlemiş, ezberlemiştim. Bir öğün gibi yediğim bir gerçekti bu. Sonra gereçek değişmiş, zaman hızla akmış o kahverengi gözlerden farklı bir masal dinlemeye başalmıştım. Bana sevginin benim içinde var olduğunu anlatıyordu. Ezber bozulmuş, farklı bir gerçeklik karşıma geçmişti. Hüzünle büyüyen, sevgisizliğin hemen yanı başımda dikilmesi güzel olanın gerçek olmadığını fısıldıyordu bana.
Rüzgara kapılmamalı, fırtına sona erdiğinde sahip olduğum tek şey kendimken onu da kaybetmemi söyleyen bir yanım vardı. Yine de her şeye herkese rağmen o eli tuttum. O eli tuttum ve bütün korkularıma kendime rağmen yürüdüm. Olmaktan korktuğum yerde bir sevgiye muhtaçtım.
!!HİKAYE'Yİ 2015 YILINI BAZ ALARAK OKUYUNUZ!!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
