Saplantı

32. Bölüm

                               🌼

Her şey bitti, benim barışım bir daha gelmeyecek. Ben ömür boyu bu kalp ağrısıyla yaşayacağım. Keşke bir nedeni olsaydı, keşke bağırıp çağırıp, kırıp döküp gitseydi.

Böyle sessiz, nedensiz gitmesi yüreğimi acıtıyordu. Hırpalanmış, tozlanmış gelinliğime baktım. Ben bunu ne hayallerle çizmiştim, ben barışın gelini olacaktım. Ne hayaller kurmuştuk biz, biz her şeye inat bozulmayacaktık.

Yüreği bendim onun öyle demişti, sen yoksan bu yürekte yok demişti. Şimdi o yürekte kim var barış? o yüreğine şimdi kimleri sığdırdın? Yoksa beni melis için mi terkettin barış?

Hani sen benden başkasına aşık olamazdın, hani ben senin sarışınındım? Hani ben senin aşık olduğun kadındım?

Kapıdan gelen bağrışmaları duydum, içimde öyle bir his oluştuki kalbim hızla çarpmaya başladı, içimi korku kapladı. Acaba, bir ihtimal de olsa barış mı geldi diye düşünmedim değil.

Korksamda odadan çıkıp yanlarına doğru ilerledim. Böyle bir şey olsa ne yapardım acaba hiç bilmiyordum. Ona çok kızgındım ama bir o kadarda aşık. Aşkımdan ölsem bile bu sefer affetmezdim galiba.

Babamla Aylinin seslerini duyuyordum.

Babam "sizin ağzınızdan çıkanı kulağınız duyuyor mu hanımefendi?"

Aylin "inşallah sonsuza kadar çıkamaz o delikten."

Yanlarına gittiğimde takım elbiseli kırmızı saçlı bir kadınla konuşuyorlardı.

Burcu "Aylin, baba ne oluyor burada?"

Aylin "Emre'nin avukatı gelmiş."

İnanamayarak baktım avukata.

Burcu "buyurun, herhalde mahkemede şikayetçi olma diyeceksiniz?"

Avukat "Burcu hanım biraz konuşabilir miyiz?"

İnanamıyordum gerçekten.

Burcu "hanım efendi o pislik beni darp etti, beni günlerce alıkoydu. Siz ne konuşmasından bahsetiyorsunuz?"

Avukat "haklısınız ama Emre beyin psikolojisi çok bozuk."

Burcu "affedeyim de elini kolunu sallaya sallaya dışarıda mı gezsin? Yarın birgün çıkıp beni öldürmeyeceği ne malum. Onca kadın nasıl öldürüldü sanıyorsunuz hanım efendi? Hepsi böyle sapıklar yüzünden ölmedi mi?
O Emre'ye söyleyin cehenneme kadar yolu var, inşallah o delikten hiç çıkamaz."

Hızla odama attım kendimi, ben bunları hak edecek ne yapmıştım? Bu yaşadıklarımdan bıktım artık.

~Emreden~

Duvarlar üstüme üstüme geliyor bu küflü yerde, bu psikopatlarla daha fazla kalırsam ya katil olacaktım, yada ölecektim.

Ruh hastalarının bakışlarını üzerimde hissediyorum, hepsi ete bakan köpek gibi bana bakıyorlardı.

O meliste, barışla keyif sürerken ben buraya tıkıldım.

Ayağa kalkıp gardiyana seslendim.

"gardiyan!"                

Gardiyan boşluktan baktı.

"ne oldu?"

Emre "beni kimse görmeye gelmeyecek ben telefonla konuşmak istiyorum."

kapıyı açtı ve bana eşlik etti, şimdi o Melis düşünecekti, ya birlikte yanacaktık yada bende onun gibi mutlu olacaktım. Numaraları çevirdim.