Tüm benliğiyle kalbime saplanmıştı bir kere...
༄
"Sus ne olur, konuşursan sana inanırım. sadece kokunu içime çekmeme, sana sarılmama, seninle aynı havayı solumama izin ver, bu gecelik olsa bile."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar
🌼
~Barıştan~
Uyandığımda kafamın içinde yankılanan sesini hâlâ duyabiliyordum, rüya değildi annem buradaydı. Yatağımdan kalkıp hızla merdivenlerden indim. Mutfağa girdiğimde annemi fırını kontrol ederken gördüm. Beni görünce hızla gelip sarıldı.
"Anne, sen nasıl..."
Üzerimdeki şoku atlatmaya çalışıyordum.
"Yavrum benim, çok özlemişim seni."
Kollarımı ondan ayırıp yüzüne baktım. Konuşmama izin vermeden söze girdi.
"Gelinim davet etti, bende geldim."
Melise bakıp cevap verdim.
"Hoşgeldin."
Aileme karşı küçüklükten beri erimeyen buz duvarlar var kalbimde, hiçbir zaman geçmeyecek. Doğduğumdan beri onları hep bir yabancı olarak gördüm, belkide onlar bana böyle hissettirmişti.
Ben onlarla fazla vakit geçiremeden yatılı okullara gönderildim, oysaki benim tek istediğim sıcak bir yuvaydı. Onlar bunu anlamadı, yada işlerine gelmedi. Hâlâ kalbimde o küçücük çocuğun hislerini taşıyorum, hisler hiçbir zaman değişmez. Bütün yaşadıklarımın sorumlusu ailemdi, yalnız kalışlarımın, ezilmemin, korkmamın tüm sorumlusu onlardı.
Annem ona davrandığım istemsiz soğukluğun farkına varıp salona geçti.
Melis "Anneni çok sevdim Barış."
Melise çok sinirlenmiştim, sürekli böyle düşüncesizlikler yapmasını artık kaldıramıyordum.
"Melis, Annemin geleceğini neden söylemedin?"
Yüzüme baktı, konuşmasına izin vermeden lafıma devam ettim.
"Sevinirsin sandım Barış, mutlu olursun sandım Barış, sürpriz yapmak istedim Barış. Başka bildiğin hiçbir şey yok Melis. Aramız bozuk diye çağırdın annemi, senin karşında çocuk yok."
