Tüm benliğiyle kalbime saplanmıştı bir kere...
༄
"Sus ne olur, konuşursan sana inanırım. sadece kokunu içime çekmeme, sana sarılmama, seninle aynı havayı solumama izin ver, bu gecelik olsa bile."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~Melisten~
Yürümekten yorulup yere oturdum, ağlamaktan nefesim kesiliyordu. Ben şimdi ne yapacaktım? Barış'tan ayrılmaya yüreğim dayanamazdı. Çantamı açıp telefonumu çıkardım, Emre'yi arayacaktım. Aramamla hemen telefonunu açmıştı, hıçkırıklarımı bastırmaya çalışıyordum.
"Emre, lütfen beni buradan alır mısın?"
"Melis nerdesin, ne oldu?"
Ses tonundan tedirgin olduğunu anlamıştım.
Kendimi açıklamaya çalıştıkça daha fazla ağlamaya başladım. Telefonu kapatıp konumumu Emre'ye gönderdim. Olduğum yerde onu beklemeye başladım. İnsanların benim hakkımda ne düşündüğü umrumda değildi, üzerimde gezinen bakışları umursamayıp kendimi sakinleştirmeye çalıştım.
Burada daha ne kadar bekleyeceğimi bilmiyordum, uzun bir süre beklemiştim. Umudumu kesip ayağa kalktım, yürümeye koyuldum.
Yanımda duran arabayı inceledikten sonra arabadakinin Emre olduğunu anlamıştım. Arabaya binip onu inceledikten sonra önüme döndüm.
Emre endişeli gözlerle beni inceliyordu.
"Melis, ne oluyor? bir şey söyle."
Önüme bakmaya devam edip konuşmaya başladım.
"Her şey bitti."
Ağlamaya başladım.
Emre sertçe yüzümü kendisine doğru çevirdi.
"Melis beni çıldırtmak mı istiyorsun? doğru düzgün anlat artık, ne oldu? Yoksa Barış her şeyi öğrendi mi, bu yüzden mi bu haldesin?"
"Hayır hiç bir şeyi öğrenmedi. Barış benden ayrılmak istiyor."
Emre sertçe direksiyona vurdu.
"Allah kahretsin."
Göz yaşlarımı silip konuşmaya devam ettim.
"Artık her şey bitti, her şey buraya kadardı."
Emre hızla arabayı sürmeye başladı.
"Hayır Melis hiç bir şey bitmedi, kendine gel lütfen. Şimdi eve gidiyoruz biraz dinlen, topla kendini, sonra plan kurup harekete geçiyoruz."
Emre hâlâ hayal dünyasından çıkamamıştı, artık hiç bir şey yapamayacaktık. Bu gerçeği ona anlatmakla daha fazla kendimi yormayacaktım. Eve varana kadar biraz uyumak için kafamı koltuğa yasladım, kapanan gözlerimi daha fazla açmak için zorlamadım.
