Saplantı

Denize düşen yılana sarılır

                             
                               🌼

Uyanık olduğum halde yatağımdan çıkmamıştım, dünü hatırladıkça kafamı yastığa gömüyordum, Yatağımdan çıkmak istemiyordum.

Kim bilir Emre mezuniyette neler yapacaktı. Bu olanları Ayline bile anlatamamıştım, daha geçen ay ona anlattıklarımdan sonra gülme krizlerine gireceğinden emindim.

Biraz geçen yaza dönelim.

"Aylin bir çocuk bana kafayı taktı, sürekli saçma sapan hareketler, yerli yersiz kur yapıp duruyor, ne yapacağımı bilmiyorum."

Aylin inanmayarak gülmüştü bana,

"Burcu sende çok abartıyorsun cidden, kim yüz bulmadığı birine bunları yapar ki?"

çok kötü bir durumdaydım en yakın arkadaşım bile bana inanmamıştı, babama anlatsam hayatımda kimse olmadığı için bunları uydurduğumu düşünüp kahrolurdu adamcağız.

"Aylin sen ister inan ister inanma, böyle bir şey var. İstersen boş bir zamanında okula gel benimle. Gör bakalım abartıyor muyum, abartmıyor muyum."

Aylini ikna edebilmiştim ve okuluma götürmüştüm, bir yaz günüydü hiç unutmuyorum, o gün hava o kadar güzeldi ki, Aylin bile okulun bahçesinde oturmak istemişti.

"Aylin gel kahve alalım sonra gelir bahçede otururuz."

kahvemizi alıp, bahçede oturmuştuk.

Ayline dönüp alaycı bir ses tonuyla konuşmuştum.

"Hazır mısın?"

Aylin her şeyden habersiz bana dönmüştü.

"Neye hazır mıyım?"

"Saplantılı aşığımla tanışmaya?"

ardından bir kahkaha patlatmıştık.

"sen gül bakalım Aylin gül, sonrasında da gülebilecek misin bakalım."

lafımı daha tamamlamadan Emre yanımızda bitmişti bile.

"Burcucum nasılsın?"

"İyiyim Emre... sen?"

"ben biraz kötüydüm ama taki ablanı okula getirdiğin âna kadar, ablanı gördüğüme ne kadar sevindim bilemezsin."

Hemen Ayline elini uzatmıştı.

"Bu arada ben Emre."

Yaşadığım şoktan çıkıp Emre'ye bakakalmıştım. Emre çok büyük bir hata yapmıştı, Aylinin en büyük takıntısı yaşıydı. Üstelik benle Aylinin  arasında sadece iki yaş vardı, Aylinin yüz ifadesine bile bakamamıştım.

Aylin "Ben Burcunun ablası değil arkadaşıyım, üstelik aramızda sadece bir yaş var."

Aylinin ses tonundan ne kadar sinirlendiği belli oluyordu. Emre çok büyük bir pot kırdığını anladı. Aylin tam kalkmaya hazırlanırken Emre onu durdurdu, ama durdurduğunada pişman oldu, çünkü kazayla Aylinin kahvesini üstüne dökmüştü.

Aylin panikle ayağa kalktı, Emre'yle muhattap olmayıp buradan gideceğini anlamıştım. Ama bana olan takıntısını henüz anlayamamıştı. Anlayabilmesi için onunla bir gün geçirmesi gerekiyordu ve öylede olmuştu.

Hemen panikle konuşmaya başlamıştım.

"Aylin, Emre yalnışlıkla döktü kahveyi böyle olmasını istemezdi."

Emre onu savunduğuma çok şaşırmıştı, kahvemi başından aşağı dökmemi bekliyordu galiba, hiç beklemeden ekledi.

Emre "Evet Aylinciğim aynen öyle, ben benzediğiniz için öyle söylemiştim. Size kendimi affettirmem için bir gününüzü bana ayırın, ayrıca Burcu'nun arkadaşını böyle tanımanı istemem."