The Genteel Flower (Yutang Bulahan Series #5)

TGF - 15

THE PAMAMANHIKAN.

Safe kaming nakarating sa airport, and since alam na naman ni Mommy na ngayon ang uwi ko, hindi na ako nagtaka na may sumundo agad sa akin. Isang mahaba at emosyonal sa part ko na paalaman ang ginawa ko with the Osmeñas. Nagpaalam na rin ako sa Lizares brothers na kasama ko ngayon.

Now, I need to face the burden again. The realization that I am here because Mommy's marrying someone I just knew, probably I didn't know.

Gusto ko mang isipin kung paanong nangyaring nagkaroon na ng boyfriend si mommy behind my back, hindi ko maisip kanina sa plane kasi clouded ang utak ko with some old memories. Ngayong nasa kotse na ako at papunta na sa bahay ng mga Francisco, doon lang nag-sink in ulit sa akin ang mga tanong na kaninang madaling araw ko pang tinatanong sa isipan ko. I even asked it through my sleep.

Almost lunch time na nang makarating ako sa malaking bahay ng mga Francisco. Mamayang gabi ang schedule ng mga bisita kaya medyo nagulat ako nang makitang nandito na ang ilan sa mga kapatid ni mommy at ang kanilang mga anak.

The family welcomed me like they never seen me for years. Which is not quite reasonable kasi nagpapakita naman ako sa family events. Something's weird, eh?

And of course, the one who wants me here is smiling widely as she approach me.

"Anak! I miss you so much!" she enthusiastically said as she embrace me warmly.

Malugod ko naman itong tinanggap at mainit din na tinugonan ang mahigpit na yakap ni Mommy.

"Mommy, can we talk?" madiin na sabi ko matapos ang yakapan.

Kitang-kita ko ang dahan-dahang paglunok ni mommy matapos marinig ang sinabi ko. She nervously smiled at me as she held my arms.

"O-of course, anak, of course. Pero let's eat lunch muna, anak? It's almost lunch time and everyone's starving."

Mahina akong nagbuntonghininga at sumang-ayon na muna kahit na gustong-gusto ko munang makipag-usap sa kaniya. Pero nakakahiya nga naman na nandito ang pamilya namin tapos hindi ko pa mapagbibigyan ang lunch time para sa pamilya. At saka, gutom na rin naman ako. Bakit kasi hindi ako kumain kanina sa plane? So much for dieting na talaga.

We had a normal lunch. 'Yong usual na ginagawa kapag nagkikita-kita ang pamilya. 'Yong kuwentuhan lang about the updates of our own respective lives. And since I have my own family now, my opinion matters, my voice matters. Dati kasi, kapag bata ka pa, kapag wala ka pa sa tamang edad para magsalita, you must keep quite and don't ever, ever interrupt the adults conversation kasi hinding-hindi nila maririnig ang boses mo, hinding-hindi nila pakikinggan ang opinion mo. That's how to be a Francisco.

I love this family, no doubt. Pero minsan, nakaririnding makinig kung pulitika ang pinag-uusapan nila. After a year of service ni Einny sa government, hindi ko pa rin maintindihan kung bakit gustong-gusto niyang makipag-usap sa pamilya ko tungkol sa pulitika.

Gaya ngayon... pinag-uusapan na naman ang pulitika.

Pinilit ko namang makinig pero hindi ko talaga kayang I-digest kung ano mang pinag-uusapan nila. Mas pino-focus ko ang sarili ko sa mga sasabihin ko kay mommy mamaya and I'm quiet ready-ing myself for whatever reasons or stories she has in her sleeves. Kailangan kong maging handa. This one's inevitable kasi nga hiwalay na sila ni daddy and they're both happy with it. Pero bilang anak, I can't set aside the fact that I'm... nanghihinayang sa kanilang dalawa. It's been a decade or so but I'm still nanghihinayang.