Selamm bremınlarrr...
Pazartesi sınavalrım var ama bend ersi bırakıp bölüm yazdım eheheheb..
Ölüme bu kadar istekli gitmem nasıl güzel ama varya.. Öf diyorum..
Bu serinin son bir partını daha yazıp bitirecem sonrada Son nefesi bitirip başka sahneşer yazacağımm.
Oy vermeyi unutmayın.
🧚♀️🧚♀️🧚♀️
Çekim bitmişti . Oturduğum yerden kalkıp Seyhan'ın yanına geçerken kızarmış gözlerle bakıyordu bana . Üzülmüştü .. Anlıyordum onu , kim olsa üzülürdü ..
Acırdı bana .
Ama ben kendime acımayı bırakalı çok olmuştu . Kendime acımayı bıraktığım zaman yaşamaya başlamıştım ben .
O gün nefes almıştım , yeniden .
Seyhan kollarını boynuma dolarken , sımsıkı sarıldı bana .
'' İyi ki varsın . '' dedi coşkuyla .. '' İyi ki hayatımdasın . ''
Birinin hayatında teşekkür sebebi olmak kadar güzel bir şey yoktu galiba şu koca dünyada . Gülümsedim ona .. Kocaman gülümsedim .
Annemin hiç doğurmadığı kardeşimdi o benim . Başka bir annenin rahmine düşen , kan bağıyla değil can bağıyla olan kardeşimdi .
'' Amma ağladın sende be fındık faresi . '' dedim alayla . Çok duygusaldı böyle konularda inci taneleri hemen akıyordu gözlerinden . Ben biraz daha alışıktım böyle şeylere . Çok görmüştüm çocukken , yadırgamıyor şaşırmıyordum artık .
Alışmıştım .. Alışmak zorunda kalmıştım .
'' Tamam ağlama artık , kızım ben bile ağlamıyorum ya .. ''
Kollarımın arasından çıkıp hafif sinirle baktı bana . '' Robot musun kızım ya sen ? ''
Ağlamadığım zamanlar hep böyle diyordu bana . Robot musun sen ? Galiba .. Duygularımı kaybetmiştim belki . Ya da kaybettiğim annemle gömmüştüm ..
Bilmiyordum ..
'' Makyajın aktı öcü gibi oldun Seyhan sil şu suratını . '' dedim gülerken . '' Ben bir tuvalete gidiyorum, geldiğimde hala ağlamıyor ol , lütfen .. ''
Onların yanından ayrılıp yukarı çıktım yavaş adımlarla . Bu ev avucumun içi gibiydi , her yeri biliyordum . Ezberlemiştim artık . Genel banyoya girip kapattığım kapının arkasına yaslandım .
Yorgundum ..
Çünkü geçmişim bir gölge gibi sürekli benimleydi .
Yalnızdım .
Çünkü evimde beni bekleyen birileri yoktu . Geç kalınca endişelenen defalarca arayan birileri yoktu .
Korkuyordum .
Çünkü omuzlarımdaki yük çok ağırdı.
Titrek bir nefes aldım , sarsak adımlarımla aynanın karşısına geçip kendime baktım. Uzun süredir kendimi görmüyordum aynaya bakınca . Çok uzun bir süredir ben yoktum karşımda ..
Sahnesi bittikten sonra yüzündeki makyajı silip , mutsuzluğunu boyalarıyla saklayan bir palyaço gibiydim . Gündüzleri gülen geceleri ağlayan ..
Her şeye rağmen ayakta kaldığım için gurur duyuyordum kendimle . Çünkü başarmıştım , ben yalnız ayakta kalmayı , yalnız başıma direnmeyi başarmıştım .
