SAHRA YANGINLARI

8. Bölüm: "Sinsi Plan."

Okulun son haftaları sel gibi akıp gitmiş ve biz bir anda yazın kucağında bulmuştuk kendimizi. Neredeyse her gün Lalezar veya Nûra ile bulaşacağım bahanesiyle grup evimize gidiyordum. Yemek vaktinde yani ikindide döndüğüm için, ailem eskisi kadar üzerime düşmüyordu Allah'tan. Bugün de aynı rutine uyup arkadaşlarımla bir araya gelecektim. Annemin gözüne batmamak için kiremit rengi keten bir kapri giydim. Şorta kıyasla çok daha uzun olduğu için bacaklarımın çoğunu örtecekti. Bu sayede annemin içi daha rahat olurdu.

Aslında ben bununla pek ilgilenmiyordum. Evde huzursuzluk çıksın istemiyordum sadece. En son plaj gününde kullandığım mayoları yakalamışlardı ve o günden sonra hep diken üstünde hissetmiş, çok dikkatli olmuştum. Çünkü o gün aşırı derecede utanmıştım. Aynısını bir daha yaşamamak için elimden gelen her taklayı atardım.

Bu yüzden onlara uyum sağlıyor gibi görünmeye çalışıyordum. En azından öyle zannediyor ve benden şüphelenmiyorlardı. Beyaz uzun kollu gömleğimi üzerime geçirip, saçlarımı tek bir örgü yaparak kombinimi tamamlamış oldum. Aynada gördüğüm yansımadan memnun olunca, küçük bir çantaya telefon ve anahtar gibi gerekli eşyaları doldurup odamdan çıktım.

Annem, mutfakta tezgâhı düzenliyordu. Beni farketmedi. O an aklımdan bir hinlik geçmedi değil. Sessiz adımlarla yanaşıp anneme arkadan sarıldım. Beni farketmediği için refleks olarak irkildi. "Ecrin. Beni korkuttun." dedi kıkırdarken. Aramız ben sahil kaçamağı yaptıktan iki gün sonra düzelmişti. Anne yüreği işte. Bir anne ne kadar küs kalabilirdi ki çocuğuna? Hem de kızına!

Her zaman arkasına sığındığım yalanı anneme bir kez daha söylerken kocaman gülümsedim. "Nûra ve Lalezar ile çarşıya ineceğim anne. Oradan istediğin bir şey var mı?" Annem bir iki saniye düşünüp, hayır cevabını verdi. "Selam söyle kızlara." Gülümsemesi genişlerken, bakışları üzerimde gezindi bir müddet. "Kıyafetini sevdim."

Aslında bu kıyafet de annemin yaşantısına göre uygun değildi. Ama diğerlerine nazaran daha kapalı olduğu için kim bilir belki de zavallı kadın şükrediyordu içinden. "Sağol anneciğim." dedim çantamı koluma geçirirken. Kapı kulpunu kavradığımda annem konuşmaya devam ediyordu. "Doğum gününe de az kaldı." Durup ona döndüm. "Anne ya, nereden baksan üç ay var. Yaza yeni girdik, doğum günüm yaz sonu."

"Biliyorum." dedi tezgahtan başını çevirip. "Bir an önce gelsin ister miydin?" Düşünür gibi yaptım. "Zor bir soru anne. Reşit olmak için sabırsızlanıyorum, evet. Ama sırf onun için yazı bir anda tüketmek istemem." Kapıyı açtığımda ılık hava içeri doldu. "Bence her şey zamanında güzel." Bu sözüm annemin hoşuna gitmiş olmalı ki, "Bak sen." diye mırıldandı. Ona son kez gülümsedim ve kapıyı kapatıp sandaletlerimi ayağıma geçirdim hızlıca. Bahçeye vardığımda kafamdaki düşünceler annemin etrafında dönüyordu bu kez.

Sadece bir bikini, insana her şeyi anlatacak kadar büyük bir ipucu değildi. Tek başıma denize girdiğimi düşünmüşlerdi, ya da en fazla Nûra ve Lalezar ile. İşin içinde erkek arkadaşlarımızın da olduğunu bilmiyorlardı. Bilselerdi, işte o zaman yanmıştım. Annem ve babam Siraç, Huzeyfe ve Ammar'a bu denli yakın hissettiğimi ve onları kız arkadaşlarımdan ayırmadığımı öğrenseler, ev hapsi cezası bile alabilirdim. Dışarıyı çok sevdiğim için bu ihtimali düşünmek bile istemiyorum. Bu yüzden dikkatli olmalıydım, eskisinden daha çok.

Eve yaklaştığımda kafamdaki fikir yığınını kabaca kovdum. Bu eve rahatsız edici hiçbir şey girmeyecekti, bunu söyleyen bendim ve herkesten çok benim sadık kalmam gerekirdi. Anahtarı deliğe yerleştirirken içeriden bizimkilerin şen şakrak seslerini duydum. İçten bir gülümseme mekan edindi yüzümü. "Ya!" diye kahkahayla karışık bir nida çıktı dudaklarımdan. "Hayat bize güzel!" Dünyada cenneti yaşamak bu olsa gerekti. Hayatımın hiçbir anından zerre pişmanlık duymuyordum. Giydiğim kıyafetten, sürdüğüm rujdan, sıktığım parfümden, harcadığım zamandan, hiçbirinden asla pişman değildim ve kimsenin beni suçlu hissettirmesine izin vermeyecektim.