Adaletin terazisi dengelidir.
Adaletin kılıcı caydırıcıdır.
Adalet tarafsızdır.
On yedi yaşında şüpheli bir aracın kendisine kasıtlı olarak çarpmasıyla küçüklüğünden bu yana yapabildiği en iyi şeyi, dans etmeyi bırakmak zorunda kalan Şeyda, acımas...
Uzun ve eğlenceli bir bölüm oldu. Satır içinde bol bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın lütfen. Keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM ❅ 37 "SARILMA SIRASI SONU"
Belirli aralıklarla dizilmiş otoyol lambalarının sarı ışıkları, içeriyi iki saniyede bir aydınlatıyor ve Lana'nın sesi arabayı dolduruyordu. Sertaç'ın gösterişli çıkışının ardından kimse pek oyalanmadan otoparkı terk etmişti. O zamandan beridir Sıraç'ın kendini rahatsız hissettiğinin farkındaydım, bunun abisinin ondan habersiz aldığı kırmızı spor arabasıyla bir ilgisi olduğunu sanmıyordum. Konu direkt olarak kişiyle ilgili olmalıydı.
"Abimin gereksiz samimiyeti yüzünden kusura bakma," dediğinde sesi sakindi. Yola çıktığımız beş dakikadan beri aklıdaki ismin kim olduğu belliydi. "Niye elini öptü ki?"
"Bilmiyorum ama sorun değil." Hoşnutsuzluğunu alabilmek umuduyla, "Arada bir sen de deneyebilirsin," diye ona takıldığımda istediğim sonucu anında elde ettim. Kulağıma gelen erkeksi gülme sesi ardından sağ elinin parmakları benimkileri yakaladı, elimi dudaklarına taşıyıp üzerine uzunca bir öpücük bıraktı.
"Hatırlatman gerek, unutabilirim."
"Yalancı seni."
Gülerek parmaklarını parmaklarım arasından geçirdi, dirseğini aramızdaki konsola yasladı. Elimi bırakmayışını ve avucundan yükselen sıcaklığı hoşnutlukla karşılayarak ona tutundum. Aramızdakilerin ismi konulmamış bir yakınlıktan öteye geçmesi açıkçası hoşuma gidiyordu. Gerçi bu hâle gelmeye biz karar vermemiştik, zaman bizi ait olduğumuz durakta indirmişti.
"Abinin gelmesine sevinmedin mi?" diye sorduğumda gözlerimi ona çevirdim, bakışları yoldaydı.
"Sevindim tabii ki."
"Bir şeylerin canını sıktığını hissedebiliyorum. Bu spor arabanla mı alakalı?"
Dudaklarının kenarı kıvrıldı. "O arabayı severim ama hevesini çıkartmasında pek bir sorun yok." Sessiz kalarak daha fazla konuşmasını beklediğimde saniyeler sonra derin bir nefes aldı. "Her şeyi görüyorsun, senenin çoğunda yanımızda olmayıp bir anda ortaya çıkıyor ve herkesin sevgisini üzerine alıyor. Aslında abimin hiçbirimizi umursadığı yok ama şimdi herkes ona hak etmediği ilgiyi verecek. Bu biraz haksızlık."
