Adaletin terazisi dengelidir.
Adaletin kılıcı caydırıcıdır.
Adalet tarafsızdır.
On yedi yaşında şüpheli bir aracın kendisine kasıtlı olarak çarpmasıyla küçüklüğünden bu yana yapabildiği en iyi şeyi, dans etmeyi bırakmak zorunda kalan Şeyda, acımas...
Merhabalar! Okurken satır arası yorum yapmayı unutmayın <3 Keyifli okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM ❅ 3 "PROFESYONEL CİNAYET"
6 YIL ÖNCE;
Spot ışıklarının aydınlattığı sahnede duruyor ve karşımızda oturan üç jüri üyesinin kendi aralarında konuşmasını izliyorduk. Son elemeler gerçekleştirilip de üç kız grubu olarak sahnede kaldığımızda, içten içe beni yiyip bitiren tatlı bir heyecanının kanımda dolandığını hissedebiliyordum. Bu katıldığım ilk yarışma değildi ancak ilkinde nasıl hissediyorsam şu anda da aynı duyguları pır pır çarpan kalbimde barındırıyordum.
"Evet sayın izleyiciler, jürimiz yarım saatlik tartışma molasından sonra birinciyi, ikinciyi ve üçüncüyü seçtiler." Takım elbiseli, gömlekli moderatör, tüm yarışma etapları boyunca dudaklarından düşürmediği gülümsemesiyle bordo koltuklarda oturan izleyicilere bakıyordu. Tüm yarışmacılara teşekkür edip hepimizi tebrik ettiği bir konuşma gerçekleştirdiği esnada bakışlarımı ailemin oturduğu yere taşıdım. Annem ve babam yan yana koltuklarda oturuyordu ve yüzlerindeki ifade en az benim kadar heyecanlı olduklarını anlamama yetiyordu. Parlayan gözlerindeki gurur ise, o an omuzlarımı daha dik tutmamı sağlayacak kadar güçlüydü.
Çok üç heyecanını birlikte yaşadığımız diğer gruplardan biri, bu zamana kadar hiçbir dans kulübünde veya yarışmalarda rastlamadığım bir ekipti. Tekniklerini beğendiğim bir gruptu ancak dans, teknikten ibaret değildi. Duygudan yoksunlardı. Hemen sol tarafımızda sırayla dizilmiş bir diğer grubun ise üyelerini bizzat tanıyordum. Hepsiyle bir süreliğine bile olsa aynı dans kulübünde bulunmuştum ve özellikle Öykü adlı uzun saçlı kızla Rus bir eğitmenden aynı dersleri almıştık. Bu sahneye çıkmayı hak eden hiç kimseye bir kinim yoktu, zaten final etabına gelene kadar karşılaşabildiğimiz her seferinde onları tebrik etmiş ve başarılar dilemiştim.
Lâkin hiçbir şey kazanma arzumu söndürmüyordu.
Anne ve babamın yanında, Özge Hoca'mızla birlikte duran arkadaşlarımızın telaşla el salladıklarını görünce onlara samimi bir gülücük gönderdim. Kimi kendini bu sene yarışmaya katılmak için hazır hissetmemişti, kimi ise finale yükselemeden elenmişti; ancak şu an hepsinin yürekten kazanmamızı istediklerini bakışlarındaki ışıltıdan yakalayabiliyordum.
"Üç etaptan oluşan yarışmamız birazdan son bulacak," Moderatör ellerindeki dikdörtgen kâğıtları jüriye tuttu. "Birinciyi açıklamak ve ödülünü vermek üzere baş jürimiz Şenol Faruk Hoşgören'i alkışlarınızla buraya davet ediyorum."
Tüm salonla birlikte bir alkış tuttuğumda kalp atışlarım kulaklarımda çınlıyordu. Kırklı yaşlarında olduğunu bildiğim ancak yaşından oldukça genç gösteren uzun boylu adam kocaman bir sırıtışla oturduğu yerden sahneye çıktı ve birinciye takdim edilmek üzere ona verilen kupayı eline aldı. Mikrofonu da diğer eline alıp, "Biliyorum, çok yoruldunuz ve artık hepiniz evinize gitmek için can atıyorsunuz. Bu yüzden çok uzatmayacağım."
