Adaletin terazisi dengelidir.
Adaletin kılıcı caydırıcıdır.
Adalet tarafsızdır.
On yedi yaşında şüpheli bir aracın kendisine kasıtlı olarak çarpmasıyla küçüklüğünden bu yana yapabildiği en iyi şeyi, dans etmeyi bırakmak zorunda kalan Şeyda, acımas...
Selamaaaar! Sizi çok özledim. Şeyda ve Sıraç beni o kadar yoruyor ki bölüm yazmaya oturmam biraz uzun sürdü. Ama sorun değil, şu an buradayız. Umarım bölümü seversiniz. Keyifli okumalaaar. 💕
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM ❅ 27 "KALP KIRIKLARI"
Göz kapaklarımın içerisinde, vazgeçişlerimin kazıdığı bir çift göz vardı. Çıkmazda, yorgun ve vazgeçmiş. Kafamı toplamama müsaade etmeyen zamanı yavaşlatmak için kısa bir an gözümü kapatsam bile o gözleri görebiliyordum. Bu o kadar acı vericiydi ki, gözlerimin dolmaması için sık sık kendimi kontrol etmek zorunda kalmasam onları kapatmazdım.
Eskiz defterine karalanmış ve buruşturulup bir odanın en karanlık köşesine atılmıştık.
Önceliklerimiz için birbirimizi yok saymıştık.
En kötüsü ise ilk önce kimin vazgeçtiğini bile bilmiyordum.
On yedinci yaşımın ve hayallerimin katili olarak suçlanan Handan Yıldırım, Yalçın'ın odasından çıktığında öfkeli bakışlarım onu buldu. Yüzünde sarsılmaz bir ifade vardı, hâlinden rahatsız gibi değildi. Burada bulunmasının sebebi, havanın ve suyun sohbet konusu olduğu bir çay ziyaretiymiş gibi görünüyordu.
Peşinden çıkan Yalçın'ı gördüğümde bakışlarımız planlanmış gibi hızlıca birbirlerini buldu. Mesleğime yakışmayan bir tepki vermemem için uyarı dolu bakışını sessiz bir kabullenişle karşıladım. Gözleri, kapını önündeki polis memuruna döndü ve, "Handan Hanım'ı karakola götürün." dedi. Handan, koridorda duran Sıraç'ın yanına gidip önce elini onun koluna attı, daha sonra aşağıya inmek için asansöre doğru yürümeye başladı.
Yanımdan geçti gitti.
Gözlerimiz bir kere buluşmadı.
Koridorda Yalçın, Eymen ve ben kaldığımızda gözlerimi yine kısa bir an yumup nefeslendim. O gözler yine oradaydı ve kalbim bunun varlığıyla ezildi.
