Adaletin terazisi dengelidir.
Adaletin kılıcı caydırıcıdır.
Adalet tarafsızdır.
On yedi yaşında şüpheli bir aracın kendisine kasıtlı olarak çarpmasıyla küçüklüğünden bu yana yapabildiği en iyi şeyi, dans etmeyi bırakmak zorunda kalan Şeyda, acımas...
Onlara veda etmeye hazırlanmam uzun bir süreçti. Dahası onlara adım adım veda etmek çok daha zordu, dolayısıyla zorlamak istemeyerek kendimi bütünüyle verebileceğim bir final yazmak için sakin davrandım. Sonuç olarak her ne kadar çok zor olsa da onlara veda edebileceğimiz, en doğru finali yazdığıma inanıyorum. Umarım siz de seversiniz ve bitirirken benimle aynı duyguları paylaşıyor olursunuz.
Son kez bu hikâyenin bir bölümünü okuyacağız. Bu yüzden hepinizden bir sürü yorum bekliyorum, her satıra bizim için bir şeyler bırakın lütfen.
Hepinize keyifli okumalar. 🥺❤️
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM ❅ 46 FİNAL "ADALETİN DANSI"
Pes etmek, yolun sonunu görmeden bırakmak ve bir zorluk karşısında yol değiştirmek benim yaradılışımda yoktu. Ben yorulduğum için vazgeçmezdim; ben istediğim son uğruna gecemi gündüzüme katardım; ben seçtiğim yolu, bırakmaktan başka çarem kalmadığı son ânıma kadar yürürdüm.
Benim bırakmaktan başka çarem kalmamıştı.
Her zaman savaşımın, istediğim şeye ulaşmak için verdiğim çaba olduğunu sanırdım fakat benim savaşım en başından beri, istediğim şeyden vazgeçmek zorunda kalışımdı.
Arabadan inip kapısını kilitlerken çok nadir anlarda olduğu gibi nasıl park ettiğimi kontrol etmedim. Evin ana kapısına doğru sakin adımlar atarken topuklu ayakkabılarımın sesi kulaklarıma yükseliyordu. Çantamın içerisinden evin anahtarını çıkarıp kapıyı açtım, topuklu ayakkabılarımı dışarıda bırakarak içeriye girdim.
Evin bana sunacağı derin sessizlikte iç çektim. Sessizliğe ihtiyacım yoktu çünkü bu sefer aklımın sesini dinlemek zorunda kalıyordum, böylesine anlarda beni delirtecek kadar çok ses çıkartıyordu.
Eşyalarımdan kurtulmak için yatak odasına doğru yol almaya başladım. Merdivenleri ağır ağır tırmanırken, Sıraç'ın biriyle olan sohbetini boğuk bir şekilde işittiğimde onunkinden başka birini duymamam yüzünden telefonda olduğunu anladım. Basamakları tamamladım, kapısı açık olan çalışma odasına doğru ilerlemeye koyuldum. Her adımda üzerimdeki bir parçadan kurtuluyordum. Önce bilgisayar çantamı kenara bıraktım, sonra kol çantamı diğer kenara. Üzerimdeki siyah ceketi çıkartıp koluma astığımda kapının önündeydim.
