Adaletin terazisi dengelidir.
Adaletin kılıcı caydırıcıdır.
Adalet tarafsızdır.
On yedi yaşında şüpheli bir aracın kendisine kasıtlı olarak çarpmasıyla küçüklüğünden bu yana yapabildiği en iyi şeyi, dans etmeyi bırakmak zorunda kalan Şeyda, acımas...
Selamlar❤️ Aslında bu bölüm çok daha uzundu ancak o kadar uzun tutmanın anlamı olmadığını düşündüğüm için bölümü ikiye böldüm. Hepinize keyifli okumalar diliyorum.
İTHAF •selin_aykan111 •-scorpions-
Oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayın! İyi okumalar. 🌸
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM ❅ 21 "ORTAK"
Kelimeler farklı bir dilde olduğunda bile bakışlarındaki parıltıdan, benim için güzel şeyler söylediğini anlayabiliyordum. Bunu tasdiklemiş oluşu yalnızca üzerimdeki etkisini arttırmıştı. Alacağım nefesleri kesmişti, bunu hep yapıyordu.
Dilim lâl olmuştu. Güzel olduğumu bana daha önce de söylemişti ve her seferinde bir önceki hissettiklerimin katbekat fazlasını hissediyordum. Ancak beni özlediğini söylemesi, göğüs kafesimdeki karadeliğin adını dile getirmesi içimden bir parça koparmıştı.
Hiç aceleci davranmadan benden beni alıyordu.
"Ben de sana alıştım,"
Daha kendime bile itiraf edemiyorken ona onu özlediğimi söyleyebilecek güce sahip değildim. Bunu neden yapamadığımı veya neden sürekli ona karşı kendi önüme bir duvar diktiğimi bilmiyordum. Bakışlarının bana hissettirdiği saf bir güvendi ancak söylediklerinin yalnızca uzun vadede canımı yakmak için sarf edildiklerini düşünmeden edemiyordum.
Dudaklarımdan tereddütsüzce çıkanların onu çok memnun ettiğini görebiliyordum. Bana böyle bakmasının başka bir açıklaması olamazdı. Okları yine üzerime dikecek bir başka şey söylemesine fırsat vermeden, "Bir bardak soğuk su ister misin?" diye dalga geçtim onunla. İfadesinde şaşkınlığında olduğu yüzü gevşedi, dudakları bir gülüşle kıvrıldı.
"Sana dedim, beni bir bardak soğuk su kesmez."
Vücudumun bir alev sarmalı içerisinde olduğunu hissediyordum. Beyaz tenimin gizleyemediği yanaklarımın ne hâlde olduğunu bilmiyordum ve bana soğuk su teklif etmesini bekleyecek değildim. Bu yüzden, "Öykü," dedim dikkatimizi başka bir noktaya çekerek. "En son onu arıyorduk."
"Aman," Elini gelişigüzel havada salladı. "Boş ver."
"Hayır," Daha demin merakını cezbeden şeyin şu an ertelenebilir olması beni güldürdü. "Gidip Öykü'yü bulalım ve hediyesini açsın."
Onun bana bakmaktan ve gülümsemekten başka bir şey yapmaya niyeti yok gibiydi, bu yüzden ona doğru elimi uzattım ve kolundan tutup yürümeye zorladım. Aslında zorlamak zorunda kaldığım söylenemezdi çünkü bana hemen ayak uydurdu. Yürümeyi başladığını görünce elimi onun kolundan çektim ancak bu sefer yine adımlarını durdurdu. "Yürüsene," diyerek döndüm ona ancak dudaklarımda bir sırıtış asılıydı. Birinin acilen bana neden Alice Harikalar Diyarında'ki Cheshire kedisi gibi sırıtmadan duramadığımı açıklaması lazımdı.
