Adaletin terazisi dengelidir.
Adaletin kılıcı caydırıcıdır.
Adalet tarafsızdır.
On yedi yaşında şüpheli bir aracın kendisine kasıtlı olarak çarpmasıyla küçüklüğünden bu yana yapabildiği en iyi şeyi, dans etmeyi bırakmak zorunda kalan Şeyda, acımas...
Selamlaaaar💜 Bu bölüm aşırı uzun ve dolu dolu oldu. Bol bol yorum yapmayı unutmayın sakın. 💕
İTHAF: •bipolarstationss •kumperisii1
İthafları yorumlar arasından rastgele seçiyorum. Yorum bırakırsanız bir sonraki bölümde sizin de isminiz olabilir. Bu arada bunu sevdiğiniz için yapıyorum. Size benden Wattpad sayfalarında bir hatıra kalmış oluyor.
Hepinize keyifli okumalar! Oy vermeyi unutmayın. 🔥🌚
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM ❅ 19 "UĞURSUZ SENARYO"
Eve giden yol boyunca aklımda dönüp dolanan tek düşüncenin Sıraç'ın, ona karşı koyamadığım tavırları olmasını o kadar çok isterdim ki Mehmet Ali'yi düşünürken kendimi kötü hissediyordum. Sıraç'ın sıcacık kahverengi gözlerini, her zaman dudaklarına yerleştirebildiği o gülümsemesini düşünmek şu durumda kendime yasakladığım bir şey değildi. Hatta yalnızca onu düşünmek istiyordum çünkü on yedinci yaşımı katleden kişinin Mehmet Ali olabileceği fikri hem zihnimi bir an olsun terk etmiyor hem de beni huzursuz ediyordu.
Bu şüphemi Sıraç'la paylaşsam ondan nasıl bir tepki görürdüm bunu da kestiremiyordum, belki de en beteri buydu. Öykü'yle konuşmak istediğimi söylediğimde bile onu suçlayacağımı düşündüğü için çok güzel geçen bir gecenin ortasında soğuk rüzgârlar esmeye başlamıştı. Kız kardeşine gösterdiği koruyucu tavrı en yakın arkadaşına da gösterir miydi bilmiyordum ama başıyla beni onaylayıp, "Evet, çok mantıklı." diyeceğini asla düşünmüyordum. O, sevdiği insanların önünde bir kalkan oluyordu.
Evin zilini çaldım, bekleme süresince eğilerek giyindiğim botların fermuarlarını indirdim. Topuklu botları ayağımdan sürtünerek çıkarttığım esnada Sema kapıyı benim için açtı. "Hoş geldin, Leydi İşlerim Var."
Gözlerimi devirsem de gülümsememe engel olamadım ve içeriye girerek ayakkabılarımı portmantoya taşıdım. "Leydi İşlerim Var daha demin Sıraç'laydı."
"Ah, tabii ki de Sıraç'lasın!" Salona girip kendi kanepesine kurulurken salon kapısının önüne geldim ve montumu üzerimden çıkartırken ona baktım. Koltuğun üzeri bir sürü katalogla doluydu. "Ee, Siyah SUV'lu Prens hâlâ bir manipülasyontör mü?"
Onu ne Leydi İşlerim Var ne de Siyah SUV'lu Prens isimlerinden vazgeçirebilecek gibi görünmüyordum, bu yüzden takıldığım tek nokta buymuş gibi, "Manipülasyontör değil, manipülatör." dedim ukala bir ifadeyle. Omuzumu salon kapısının pervazına yasladım. "Ve hayır, çok tuhaf biliyorum ama iyi anlaşıyoruz sanırım." Sema dudaklarını birbirine bastırarak abartı dolu bir mırıltı çıkarttığında düşünceli bir ifade takınmış gibiydi ancak öyle olmadığını biliyordum. "Yine başlama," derken ağırlığımı kapının pervazından aldım.
