Adaletin terazisi dengelidir.
Adaletin kılıcı caydırıcıdır.
Adalet tarafsızdır.
On yedi yaşında şüpheli bir aracın kendisine kasıtlı olarak çarpmasıyla küçüklüğünden bu yana yapabildiği en iyi şeyi, dans etmeyi bırakmak zorunda kalan Şeyda, acımas...
Keyifli okumalar! Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM ❅ 14 "TİYATRO PERDESİ"
"Şimdi biraz daha iyi görünüyoruz," dedi Sıraç, daha deminkine nazaran kısık bir sesle. Boğazını temizlemek için haafifçe öksürdü. "Hadi gidelim." dediğinde sesi daha güçlü çıkmıştı. Şu garip durumu sindirmeden konuşacak gibi hissetmiyordum, bu yüzden sessiz kalarak sokağın sonuna doğru onunla yürümeye devam etmeyi tercih ettim. Sessizliğin bozulmadığı yürüyüşümüz esnasında, "Madem rol yapıyoruz, o halde rolü biraz daha gerçekçi kılayım mı?" diye sordum.
Sokağı bitirip Sıraç'ın yönlendirdiği, renkli bir tabelayla süslenmiş çift kanatlı kapıya doğru ilerlerken onun belli belirsiz güldüğünü duydum. "Sevgili olduğumuzu kanıtlamak için ne gibi bir şov yapmayı planlıyorsun?"
Kafamı sağ tarafıma çevirerek ters ters ona baktım. "Sevgili gibi davranmamızla ilgili değil."
Dudağının sol kenarı havalandı, gözlerini bana çevirdi. "Yine de şovunu izlemek isterim, evet."
Montumun sol cebinden telefonumu çıkarttım ve kulağıma tutarak, "Sana geliyoruz diyorum. Beni duymuyor musun?" diye sordum, kendi kendime konuşarak. Karşı tarafın çok gürültülü bir ortamda bulunduğunu hayal ederek yüzümü buruşturdum. Tam o an çift kanatlı kapıdan içeriye girmiş, beş metrelik koridorun sonunda bekleyen iki dev adamın yanına doğru ilerliyorduk. "Aşko geliyoruz dedim ya!" diye bağırdım ince bir sesle ve olabildiğince bıkkın bir tavırla. "Kapının önündeyiz işte. Ne var yarım saat geç kaldıysak?" Beni gözetlediklerini bildiğim izbandutların bakışlarının farkında olarak gözlerimi devirdim, daha sonra telefonu bir hışımla kulağımdan çekip baş parmağımla ekrana birkaç kere vurdum.
"Hem beni duyamıyor hem de benden sorduğu soruya cevap bekliyor." Telefonumu montuma koyup başımı Sıraç'a doğru çevirdim. Dudakları bir gülüş için seğiriyordu. Hayır, güldüğünü görürsem muhtemelen ben de gülerdim.
"Sakin ol hayatım," İşte şimdi rolden çıkmak üzere olan bendim çünkü dizlerimden aşağısının saniyenin onda biri kadar tutmadığına emindim. "Eğlenmeye geldik."
İzbandutların gözünde, erkek arkadaşının bir hitap şekliyle süt dökmüş kediye dönmüş bir kadından farksız olmadığımın farkındaydım ancak birkaç saniye süren anlık şaşkınlığımı atarak cevap vermek, çok daha gereksiz ve saçma olurdu.
