Adaletin terazisi dengelidir.
Adaletin kılıcı caydırıcıdır.
Adalet tarafsızdır.
On yedi yaşında şüpheli bir aracın kendisine kasıtlı olarak çarpmasıyla küçüklüğünden bu yana yapabildiği en iyi şeyi, dans etmeyi bırakmak zorunda kalan Şeyda, acımas...
Ha-ri-ka bir bölüm sizi bekliyor. Bir an önce okumanızı istiyorum. Ama lütfen emeğimin karşılığı olarak oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayın. 🥺 Şimdiden yapanlara teşekkür ederim.
Bölüm Şarkısı; Kaan Boşnak - Seni Buldum Ya Lana Del Rey - Cheery
Keyifli okumalar! 💥
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
BÖLÜM ❅ 42 "İNFİLAK"
Hakkında en ufak bir beklentim bile olmayan haber üzerine ağzım bir karış açıldı. Dakikalar üst üste binerken daha demin öğrendiğim şeylerin hangisi beni daha çok şoka uğratmıştı kestiremiyordum.
"Yok artık!" Yüksek sesli bağırışım arabanın içerisinde yankılandığında Sıraç'ın başını hızla bana doğru çevirdiğini fark ettim. Büyümüş gözlerim ona döndüğünde, vereceğim kötü haberi bekleyen bir ifadesi vardı.
"Ne oldu?"
"Stajım bitmiş!"
Onun da gözleri aynı benimki gibi büyüdü ancak bu mutlu haberin tadını çıkarabilmemiz için mecburen yola bakmaya koyuldu. "Ne?" Sesi öylesine şaşkın çıkmıştı ki, birden kahkahayı bastığımda bunu bile ne için yaptığımı bilmiyordum. "Birden, pat diye mi?"
"Birden, pat diye!" Neşeyle kahkaha atmaya devam ettiğimde gözlerimi telefonumun ekranına çevirdim, mailin bir kısmını Sıraç için okudum. "Sayın Şeyda Karaman, süreli görev stajınız sona ermiştir. Önümüzdeki haftalarda Adalet Bakanlığı tarafından belgeleriniz hazırlanmaya başlanacaktır."
Dudaklarım arasından bir mutluluk çığlığı bastığımda ayaklarım arabanın zeminini dövüyordu. Sıraç dayanamayıp kahkaha atmaya başladı, elini sol elime atıp dudaklarına çekti. Elimin üstünü öptüğünde hâlâ gülüyordu. "Tebrik ederim, Savcı Hanım."
O kadar heyecanlı ve mutluydum ki kocaman gülüşüm şimdiden yanaklarımı ağrıtmaya başlamıştı. Elimi tutan elini var gücümle sıktığımda bir yandan da annemi aramak için rehbere girmiştim. "Artık gerçekten savcıyım." Düşündüğüm cümlelerim kulağıma geldiğinde gerçekliği bir tokat gibi yüzüme çarptı. Aynı cümleyi çığlık atarak tekrarladım. "Oha, artık gerçekten savcıyım!"
"Sakin ol derdim de boş versene, koy çığlığı Şeyda."
Ona bakarak gür bir kahkaha attım ve bu sefer parmakları birbirine geçmiş ellerimizi kendime doğru çekip ben onun elini öptüm. Kulağıma dayadığım telefonda annemin aramayı cevaplamasını beklerken heyecandan bayılmak üzereydim.
