Kabanata 28
FINDING a job is one of the unique experiences. Like me as a young man, it was a painful mission. Because looking for a job is not only based on intelligence, but also diligence and perseverance.
Umupo sa isang step ng hagdanan. Ilang araw na akong nag hahanap ng mapapasukanh trabaho, pero hanggang ngayon ay wala parin. Bawat matatapos ang klase ay kung saan-saan ako nakararating para lamang mag-apply ng trabaho. Nasubukan ko nang mag-apply sa gasoline station, bakery shop, clothing store, groceries, maging bar tender, pero bigo ako. Hindi sapat ang kakayahan ko para sa mga ganoong trabaho.
I picked up my phone to check the time. I got up quickly to see that it was eight o'clock in the evening. It was getting dark when I was looking for a job.
Huminga ako ng malalim tsaka nag abang ng tricycle upang pag sakyan papunta sa ospital. Kahit na ginagabi ako ay hindi ko parin nakakaligtaang pumunta sa kanya para bisitahin at kumustahin siya.
"Salamat po." Pasasalamat ko sa tricycle driver tsaka nag abot ng sampong piso.
Pumasok ako sa ospital. Kaunti na lang ang nakikita kong tao sa paligid,dahil gabi na. Marahil ay nag papahinga na ang iba.
Bago pumasok sa kanyang silid ay sumilip muna ako sa pinto upang tignan ang kanyang ginagawa. Nakita ko naman siyang nakahiga sa kanyang kama at mukhang tulog na.
Dahan-dahan kong ipinihit ang door knob nang sa gayon ay hindi ito lumikha ng ingay at hindi siya maistorbo sa kanyang pag himbing.
"Kielle."
"Ay sexy'ng dragon!" Pagulat na sabi ko tsaka humawak sa aking dibdib, kasabay ng sunud-sunod na pag hinga.
"Nagulat ba kita? Sorry." Saad niya tsaka bumangon sa pag kakahiga. I put down my gear and sat in my chair here.
"Kumain ka na?" She quaked.
"Not yet." Sagot ko.
"Ikaw?"
"Hindi pa rin." Tumingin ako sa kanya at tinaasan siya ng kilay.
"And why?"
"Hinihintay kita." Para bang may kumalabog ng malakas sa aking dibdib ng marinig iyon mula sa kanya. Ang bilis na rin ng tibok ng aking puso at sa tingin ko ay namumula ang mukha ko ngayon dahil sa init.
"You're blushing." She teased.
"Ofcourse not. I am not blushi---"
"You are." Pag pupumilit niya.
"I'm not." Pagtanggi ko naman.
"Baby?" I stopped. Ramdam ko ang dobleng pagbilis ng tibok ng aking puso. Ang mga butil ng pawis sa aking mukha at ang tila mga paru-paro sa aking sikmura. Mas nakaramdam ako ng hiya dahilan upang hindi ko magawang mag salita kahit na may gusto pa akong sabihin.
"See? You're blu---"
"Y-you called me what?" At sa wakas ay nagawa ko nang makapag salita.
"Come again? Do I heared you right? You called me?"
"Kielle. I called you Kielle." She denied.
"No. You called me baby. Hindi ako bingi narinig ko iyon." Sabi ko tsaka ngumiti. Siya naman ay nag tatakang tumingin sa akin na parang walang alam sa sinasabi ko.
"I called you?" She asked in confused.
"Yeah. C'mon. Repeat it. I wanna hear that again, please?"
BINABASA MO ANG
Invisible Line ✓
Teen FictionTo those of us who are just normal creatures, it is painful when we find out that the person we love is not feeling well. We see them complaining from pain in their body. Sometimes, we think and say, "sana ako na lang. Sana ako na lang ang nahihirap...
