Invisible Line ✓

Invi Line: 7

Kabanata 7

"AHH! Ahh! Mama! Mama,ang sakit. Ahh!" Dahan-dahan kong minulat ang aking isang mata matapos marinig ang mga daing na iyon.

"Ahhh!" Akala ko ay titigil na iyon,ngunit nag kalamali ako.

Nag-inat muna ako ng katawan tsaka tumayo sa aking kinahihigaan. Ang aga-aga, ang ingay ng kapitbahay--- Teka!

At the thought of that I quickly looked at myself. I was wearing different clothes and no longer wet. I looked around and looked for where Driah was but I couldn’t find her.

Shit! Saan ka na naman napadpad,Driah.

Mabilis ang naging kilos ko at malalaki ang hakbang na nilibot ang silid kung saan kami pinatuloy ng matandang babae kagabi.

"Ahh! Mama, Mama ang sakit..." Mas binilisan ko pa ang aking lakad ng makilala ang boses na iyon.  That's from the bathroom of this room.

"Driah!" Mabilis ko siyang nilapitan ng maabutan ko siyang nakaupo sa sulok ng banyo habang hawak ang kanyang ulo.

"Shit, ang init mo." Halos hindi ko na siya mahawakan sa tindi ng init ng kanyang katawan.

"Careful,careful." Sabi ko habang tinutulungan siyang tumayo.

"Driah, you need to stand up."

"M-masakit..." Mahinang saad niya. Halatang nahihirapan sa kanyang nararamdaman. Nakahawak parin siya sa kanyang ulo at sinasabunutan ang sarili.

Napapano ba siya?

"What should I do? Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko!" Natatarantang saad ko.

"G-gamot.."

"Huh? Gamot saan? Nasaan?"

"S-sa bag.."

"Nasaan?"

Tinuturo niya ang labas ng banyo. Siguro ay naroon ang bag na kanyang tinutukoy.

"Kukuhanin ko---Driah!" Huli na para makuha ko pa ang kanyang tinutukoy dahil tulutan na siyang bumagsak.  Fortunately I was able to guide her so I could handle her quickly.

"Driah, shit. Anong nangyayari sayo?" Tanong ko habang buhat-buhat siya. Dahan-dahan ko siyang inihiga sa kama kung saan siya natulog kagabi.

After lying her down, I sat next to her and stared at her. The way she had endured the headache she had before. At ang pag tawag niya sa kanyang Ina na para bang hindi niya na kaya ang sakit.

Napahilamos na lamang ako sa aking mukha at huminga ng malalim. Bigla kong naalala ang sinasabi niya bago siya mawalan ng malay. Ang bag na tinutukoy niya.

Halos halughugin ko na ang buong silid pero wala ako makitang kahit anong bag. Tsaka ko lamang naalala na wala siyang dalang kahit ano nang siya ay umalis kahapon. Siguro ang bag na kanyang tinutukoy ay nasa apartment namin nila Kielle.

I went out of the room and looked for the owner of the house. I caught up with her in the kitchen and preparing food for breakfast.

"Lola, pwede ho bang makisuyo?" Magalang na tanong ko.

"Ano 'yon, hijo? At nasaan ang kasama mo?"

"Nasa kwarto ho,Lola. Nag papahinga pa."

"Ganoon ba? Halika, kumain ka na muna." Pag-aya niya at nag handa ng pinggan.

"Lola, pwede ho bang kayo muna ang bahala sa kasama ko? May kukuhanin lamang po ako at babalik rin upang ako ang bantay sa kanya." Paliwanag ko.