Invisible Line ✓

Invi Line: 24

Kabanata 24

MABILIS akong tumatakbo papunta sa kwarto ni Eury. Ang bilis ng bawat hakbang kasabay ng mabilis na pag tibok ng aking puso. May klase kami ng bigla na lamang akong nakatanggap ng text message mula rito sa ospital. Kaya dali-dali kong nilisan ang klase. Hindi na ako nag dalawang isip at agad akong nag byahe patungo rito. Walang ibang laman ang isip ko ngayon kung hindi siya lamang.

Even before I finally arrived, I could see the nurses outside her room. That adds even more to the awkwardness I feel at these times.

Gaya ng dati ay hindi nila ako pinahintulutang pumasok sa loob ng kanyang kwarto. Hanggang labas lamang ako dahil hindi ako pwedeng pumasok. Sumilip ako sa salamin ng pinto. Mula dito ay kitang-kita ko kung anong kaganapan sa loob.

Nakapalibot sila sa higaan ni Eury. Habang ang doctor ay may hawak na parang pang-pump kung saan nag mumula ang hangin. Napahawak ako ng mariin sa door knob ng pinto dahil pakiramdam ko ay nawalan ako ng lakas ng makita ko ang kalagayan ni Eury. Para siyang hirap na hirap huminga dahil hinahabol niya ito. Ang iba namang nurse ay may tinuturok na kung anu-ano sa kanya. Umaangat rin ang kanyang katawan dahil siguro sa kanyang kalagayan. Para siyang sinasapian. Ang mga mata niya ay parang tumitirik,pati ang mahigpit at saradong-sarado niyang kamao.

My knees are wobbling as I breathing so fast. I also turn my hand into fist.

"Eury..." I called her but I know she didn't hear me.

"I am here,Eury..." I whispered.

Mas tumindi ang pag kabog ng aking puso ng makitang unti-unti nawawalan ng malay si Eury. Kita ko rin ang matinding emosyon nila sa loob. Ang pag iling ng doctor tsaka tinanggal ang kanyang suot na faceask, at ang pag yuko ng kasamahan niyang nurse.

"Eury..." Gustohin ko mang pumasok ay hindi pwede. Ang tanging nagawa ko lamang ay higpitan ang hawak sa door knob at panoorin silang isa-isang lumalayo sa higaan ni Eury.

Sa itsura nila ay para silang nawawalan ng pag-asa. May isang nurse na lumapit sa pinto at akma nang pipihitin ang door knob para lumabas ng bigla na lamang sumigaw ang kanyang kasamahan.

"Doc!" Naalarma silang lahat. Pati ako ay naalarma ng makitang bigla na lamang mag mulat ang mata ni Eury at bumangon. Hawak niya ang kanyang dibdib at muling nag habol ng hininga.  So the doctor quickly handed her the inhaler. All their attention was on her. Me too. I just watched Eury struggle.

Habang nag hahabol ng hininga ay dumapo ang kanyang tingin sa akin. Nag tama ang aming mga mata. Dahan-dahan niyang iniaangat ang kanyang kamay tsaka ako tinuro. My body was shivering when she did that. Unti-unti kong kinurba ang aking labi kasabay ng pag patak ng butil ng luha sa aking kaliwang mata.

You did it,baby. You're scotfree. You made it.

Matapos kong masigurong maayos at payapa na ang lagay ni Eury ay dumiretso ako sa banyo. Doon ay naabutan ko ang doctor na nag huhugas ng kamay.  He has red on his hand which he removes. I just don’t know what that is.

"Doc." I called him. Mukhang nagulat pa siya dahil narinig kong tumama ang kanyang kamay sa gripo.

"Ikaw lang pala." Tinuloy niya ang pag huhugas ng kamay.

Ako naman ay umupo sa lababo at hinarap siya.

"Is her heart stop beating?" I asked. Tumigil siya sa kanyang ginagawa. Tahimik lamang siya at hindi sumasagot. Here is he again. I hate his silence.

"Is her?"

"Don't think about that. She's safe now." Pinatay niya ang gripo at pinunasan ang kamay gamit ang dala niyang bimpo.